Ορίστε κι εγώ με τη σειρά μου, να πω πέντε πράγματα για μένα... Οκ, θα τα χωρίσω, όπως είναι δλδ και ο πραγματικός μου εαυτός, θα γράψω τα μισά εδώ (τα «λευκά», της ημέρας) και τα υπόλοιπα στο sheets (τα «μαύρα», της νύχτας). Οχι για παίδεμα, αλλά γιατί έτσι μου έρχονται. Και διάλεξα να πω μερικά που δεν ξέρετε για μένα. Λίγα-λίγα...
1. Τραγουδούσα στο Κύτταρο (ναι, ναι, εποχές μετά-Τουρνά και πριν-Πανούση), καθώς «Πόσο έχεις μεγαλώσει, μπέμπα, μπέμπα, έχεις γίνει άλλη τόση» και δεν καταλάβαινε κανείς πως ήμουν under-age και θα τον έβαζαν τον υπεύθυνο μέσα. Αιτία για την τραγουδιστική μου απόπειρα? Ενας γκόμενος φυσικά! Μπασσίστας, καραμελάχροινος, κούκλος, με πολλή πίστη στις φωνητικές μου ικανότητες και το ότι μπορούσα να τραγουδήσω στα αγγλικά, κι ένα ευτυχώς πολύ δωσμένο στη μουσική του συγκρότημα για να ασχοληθούν μαζί μου! Λεφτά? Ποιός? Τι? Α, γειά σου, ήρθες?
Παίζουμε το πρώτο βράδυ, βγάζω κάπου 9-10 αγγλικά κομμάτια με δυο βδομάδες πρόβες όλο κι όλο, αλλά μας άρεσαν πολύ και τα εκτελέσαμε (κυριολεκτικά!), αν και «πρεμιέρα», με πάθος. Κι έτσι φανήκαμε καλοί (έλα Χριστέ!). Το ότι εγώ μάλιστα τραγουδούσα με τα μάτια συνεχώς κλειστά ή κοιτάζοντας το πάτωμα, το θεώρησαν «άποψη» (!!!) αντί να καταλάβουν το ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ κομπλαρισμένη ήμουν και το έκανα να μην δω το κοινό από κάτω να με παρακολουθεί και τα μπίσταγα επί τόπου!
Συνεχίσαμε με επιτυχία, γέμιζε το μαγαζί, αλλά η θητεία μου στο παλκοσένικο δεν ήταν γραφτό να συνεχίσει... Ενα βράδυ, κάπου δυό βδομάδες μετά, λίγο πριν βγούμε, με πιάνει ο γκόμενος πάνω που έβαζα το βυσσινί, της μοδός, κραγιόν μου στο καμαρίνι μου (μια αποθήκη με μεγάλο καθρέφτη και δυό καρέκλες), και μου ρίχνει ένα σβουριχτό φιλί. Ξαναβάζω κραγιόν. Με ξανασβουριχτο-φιλάει. Ξαναβάζω κραγιόν. Κι αυτός το χαβά του. Γλωσσόφιλα τι να σας λέω τώρα... Μας φωνάζουν απ’έξω ότι οι άλλοι είχαν βγεί ήδη, στον πανικό μου του σκουπίζω με το χέρι μου το στόμα γύρω-γύρω μην βγει με τα κραγιόνια πασαλειμμένος, κι ανεβαίνουμε όπως-όπως τα σκαλοπάτια μες τα σκοτάδια για την σκηνή.
Το ζώον όμως εγώ δεν σκέφτηκα ότι θα ήμουν σε παρόμοια πασαλειφτική κατάσταση, να σκουπιστώ, παρά ορμάω στο μικρόφωνο και μέχρι το τέλος των τραγουδιών μου ο κόσμος με κοίταζε χαμογελώντας... Είπα μέσα μου, μπράβο, τα κατάφερες, επιτέλους σε αναγνωρίζουν και περνούν τέλεια μαζί σου! Κατέβηκα γρήγορα να παώ να ξεντυθώ, μόνη μου μια και οι άλλοι έπαιζαν τα κομμάτια του δεύτερου μέρους, με τον ελληνικό στίχο. Αλλά μόλις μπήκα στο καμαρίνι και με είδα στον καθρέφτη... ΣΟΚ!!!
Ε, αυτά. Εφυγα και δεν ξαναπάτησα απ'τη ντροπή μου!
Επανέρχομαι...
(σημ. το doncat αρνήθηκε να παίξει, βλογική πρώτη φαντάζομαι, λύνοντάς μας την απορία διατί δεν το καλούν σε τέτοια παιχνίδια, κι έτσι προτείνω την φοβερή και τρομερή maika!)
