Τετάρτες στο κέντρο της Αθήνας... Επί τόσον καιρό, καθημερινές, τώρα έχουν βάλει πρόγραμμα, δε λέω. Είναι τόσο κομπλικέ τα θέματα, που ανάθεμα κι αν πλέον μπορώ να παρακολουθήσω και να διαμορφώσω ξεκάθαρη άποψη. Ολοι μου φαίνονται στα κανάλια να πετάνε ένα ενήλικο temper tantrum και να κάνουν αντί ένα baby-step μπροστά, τρείς απλωτές όπισθεν.
Πρόσκληση για τέννις ας πούμε, στο τερραίν για την Παιδεία, κι ένας άλλα λέει γενικά, άλλα λέει στην κάμερα (φούστα-πιέτα με την τριχωτή τη γάμπα), άλλη λέει ας περισώσουμε ό,τι προλαβαίνουμε (ριγέ μαγιώ Λόλα-δια-χαρούμενες-καμπύλες και ρακέτα), άλλοι το ρίχνουν στο πολιτικό aspect («Εφερα και τη μπάλλα του basket, πού είναι η μπασκέτα?»), στο οικονομικό («Εγώ το κανώ, οι εγγραφές για ράφτινγκ άρχισαν?»), άλλοι στο αμιγώς κομματικό («Α, εμένα είναι Lacoste η ρακέτα μου, εσένα τι μπασκλασαρία είναι αυτή?»), άλλοι κοιτάζουν τις κοντόφθαλμες μικροπολιτικές («Αβε! Εφερα κι εγώ 3 μπαλλάκια, πόσοι είμαστε, 5 χιλιάδες? Ε, οκ, με μια καλή κλήρωση...»). 
Ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα σταματήσει η βιόλα αυτής της κατάντιας... At the end of the day, τα παιδιά μας μένουν ακαλλιέργητα, φεύγουν έξω, γίνονται φοιτητάκια-δημοσιοϋπαλληλάκια, τους χώνουμε ένα σκασμό λεφτά να εξαγοράσουμε γνώση και θέση, ποιός έχει χρόνο για τέννις τώρα!Τι να πω, να ευχηθώ τουλάχιστον οι κατ’ευφημισμόν υπεύθυνοι εμπλεκόμενοι ενήλικες/παιδαγωγοί να μην ταλαιπωρούν εμάς τους υπόλοιπους? Να πάψουν οι καταλήψεις και τα κεφάλια μέσα γιατί χάνουμε Χ-Ρ-Ο-Ν-Ο? Γιατί το να τα βρουν, το βλέπω από χλωμό ως ζομπιαστικά νεκρό.
Εχω βαρεθεί πάντως να κατεβαίνω στο κέντρο για μια δουλειά και να γυρνάω ράκος. Κι από τη στιγμή που δεν είμαι μέρος της λύσης, να είμαι μέρος του προβλήματος – μεγάλο παλτό αυτό για να μπορείς να κοιμάσαι το βράδυ φορώντας το.Αλλά πάλι, αν κάποια μέρα σωπάσουν, τότε είναι που θα βεβαιωθώ ότι ξεπουληθήκαμε όλοι στο φανερό. Οτι όλα τα μαύρα τα λεφτά βγήκαν στο φως και σάπισαν...
Καλημέρα είπα? :)
