Κάποια στιγμή που είχα στρώσει τη ζωή μου με τις σπουδές (πήγαινα για δύο ειδικότητες με τη μία, τρομάρα μου!) και κάποια part-time δουλειά στο creative διαφημιστικής, και γυμναζόμουν χορευτικώς παράλληλα με τόννους διαβάσματος (είχα και υποτροφία, οπότε δε γινόταν να μην αποδίδω πολύ σπασικλιάρικα), μου πρότειναν να διδάξω χορό σε γυμναστήριο περιωπής...
Ε, είπα κι εγώ, ευκαιρία είναι, να κάνω χορό ως καθηγήτρια! Χορό που μου αρέσει τόσο πολύ, κάνει την καρδιά μου να πετάει πραγματικά, και να πληρώνομαι κιόλας, τι καλύτερο... Και πότε θα έβγαζα δουλειά για τη διαφημιστική? Χμ, στα κενά μεταξύ των μαθημάτων. Και πότε θα διάβαζα για τα μαθήματα? Στα κενά γενικώς, στις μετακινήσεις, με λίγο ξενύχτι (έτσι ή αλλιώς ξενυχτούσα όποτε έβγαινα, απλώς θα το έκανα πλέον και καθημερινές), με λίγη πρωϊνή έγερση (θα συμπληρωνα ύπνο τα σαββατοκύριακα), κάπως θα τα βόλευα, αφού θα έκανα την σούπερ-ντούπερ γεμάτη ζωή με όλα αυτά που ήθελα από έφηβη να κάνω...
Ελα όμως που η δουλειά στη διαφημιστική πήρε τα πάνω της, και μου ζητούσαν όλο και περισσότερα (τα οποία ήταν λουκούμια για το βιογραφικό μου αργότερα, δε γινόταν να πω όχι!), στις τάξεις τα μαθήματα αγρίεψαν γιατί αν «τραβάς» ως φοιτήτρια σε ξένο πανεπιστήμιο, σου φορτώνουν κι άλλα - κι άλλα - κι άλλα (και σοφά πράττουν!), ήρθε κι έσκασε και περισσότερη δουλειά στο γυμναστήριο, πέραν του χορού. Να αναλάβω λέει και το τμήμα aerobics και του step (#$%^$ την ιδέα του step, πιο επιβαρυντικό για τα πάντα σύστημα δεν είχα ξαναδεί, αλλά ήταν της μόδας και το ζήταγε ο κόσμος στα γυμναστήρια σαν κανονικό μάθημα, όχι σαν μέρος ευρύτερου προγράμματος...), μπορούσα να πω όχι?
Μια αποφράδα Πέμπτη λοιπόν, που είμασταν στο πούλμαν να μας πάει ειδική εκπαιδευτική επίσκεψη κάπου στου διαόλου τη μάνα (μη με ρωτήσετε, ούτε καν θυμάμαι πού!), έκατσα γαλαρία τέρμα παράθυρο, έγειρα στο πλαϊνό μαξιλαράκι του καθίσματος, έκλεισα και το κουρτινάκι και λέω θα κοιμηθώ μέχρι να φτάσουμε.
Το πούλμαν έφτασε στον προορισμό, ξεφόρτωσε, εμένα παρ’όλο που με ξύπναγαν δε μπορούσα να σηκωθώ, μουρμουρίζοντας κάτι «μμμμννναι, σλίγερχμαι...», κατέβηκαν όλοι, ο οδηγός έφυγε χωρίς να με πάρει χαμπάρι, του χτυπούσαν τις πόρτες αλλά πού αυτός, πήγε και φόρτωσε κάτι άλλα παιδάκια για εκδρομή αλλού μ’εμένα Ηλίθια Κοιμωμένη μέσα!
Κάποια στιγμή θυμάμαι ότι μισοξύπνησα, είδα παιδάκια τριγύρω και λέω «μα τι βλακείες βλέπεις στον ύπνο σου, ξανακοιμήσου!». Μετά, αφού επέστρεψε τα παιδάκια (μιλάμε ώρες στους δρόμους!!!) ξαναπήγε να φορτώσει τους συμφοιτητές για επιστροφή, αλλά εγώ ακόμη εμπλοκή με τον Μορφέα, κεφαλοκλείδωμα κανονικό. Με βλέπουν οι φίλοι μου που είχαν ανησυχήσει, με μπουγέλωσαν στο τέλος και κάααπως άνοιξα το μάτι. Με το ζόρι με έβγαλαν, να στάζω και να παραπατάω, για σπίτι. Ε, εκεί ξεράθηκα μέχρι την άλλη μέρα το μεσημέρι.
Εχασα εκδρομή και γκομενικό ψήσιμο (που το περίμενα κάνα μήνα), όλη την παρέα, τρία μαθήματα στο γυμναστήριο και ημέρα πληρωμής, παρουσίαση στη διαφημιστική, την άλλη μέρα είχα παρουσίαση σ'ένα μάθημα και mid-term σ'ένα άλλο η υπότροφος (για το οποίο δεν πρόλαβα ούτε βιβλίο ν'ανοίξω), συν τσίμπησα ένα λουμπάγκο με περικεφαλαία, τόσες ώρες στραβοκοιμώμενη!...
Οπότε πάει κι αυτή η καριέρα στα χορευτικογυμναστικά... Φτ!
