Τρεις δασοπυροσβέστες κάηκαν ζωντανοί στην κατάσβεση πυρκαγιάς σήμερα στο Ρέθυμνο, ο τέταρτος με σοβαρά εγκαύματα.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο έξαλλη με κάνει ο θάνατος σε περίοδο ειρήνης, σε προσπάθεια για το κοινό καλό. Δεν μπορείς να τα βάλεις με την αρρώστεια, με τις θεομηνίες, με τα ατυχήματα όπου είναι η συγκυρία τραγική. Αλλά να χάνονται ζωές έτσι, όταν όλα δείχνουν ότι με κρατική μέριμνα για fool-proof πυρόσβεση θα μπορούσαν να ζουν? Κι όχι τώρα, σε όλα τα χρόνια που με θυμάμαι να ακούω και να διαβάζω ειδήσεις.
Ηρωες δε λες τίποτα.
Ας μεταφραστεί τουλάχιστον σε τρελλά επιδόματα σε όλους τους συνανθρώπους μας που βάζουν το καθήκον πάνω από τις οικογένειες και τη ζωή τους. Για όσο ζουν, όχι μόνο εάν βγουν από την εντατική και για λίγο. Και ακόμη τρελλότερες αποζημιώσεις στην οικογένεια εάν συμβεί το μοιραίο.
Αλλά πάνω απ’όλα, να σεβόμαστε περισσότερο την ανθρώπινη ζωή, τον κόπο και την ευσυνειδησία. Από εμάς τους μικρούς, μέχρι τον εκάστοτε αρχηγό – που το κέρατό μου, τι περιμένουν όλοι τους για να φτιάξουν τις υποδομές, ώστε να μπορούμε κι οι υπόλοιποι να δουλέψουμε ταυτόχρονα για την Ελλάδα όλων μας κι όχι ενάντιά της?
