Τον ίδιο καιρό και την ίδια υγρασία που είχε σήμερα την θυμάμαι και την άνοιξη πέρισυ. Την όποια άνοιξη δλδ μας έμεινε πια. Μόνο τα φύλλα, τα ξερά, τα πεσμένα, μου υπενθύμισαν ότι μπαίνουμε Νοέμβριο σε λίγο. Κλείνω τα μάτια. Imagine. Μάταιος κόπος. Η ζωή τα θέλει ορθάνοιχτα. Ξέρω, θα έρθουν καταιγίδες και κρύα και θα το καταλάβω για τα καλά. Χτυπάμε πάτο και μετά ανάδυση.
Χειμώνας. Τι περιμένω τον χειμώνα? Τι να μας πεις για τη ζωή σου... Τα Χριστούγεννα, να με πιάσει αποπνικτική θλίψη με τη γιορτή. Αλλά και να την δω μέσα απ’τα ματάκια των μωρών μου, να πλημμυρίσω φωτάκια και να πω το Jingle Bells μέχρι να μου βγει απ’τ’αυτιά! 
Αργεί όμως. Είμαι στο limbo μεταξύ των δύο, κοντά στο καλοκαίρι που πέρασε (προδότη!), κοντά και στον χειμώνα που έρχεται (γιαγκούλα!). Στον ξύπνιο μου. Γιατί στον ύπνο μου, και μέχρι την ώρα που ξυπνάω με το ζόρι (έχω ξεχάσει πώς είναι να ξυπνάς από χόρτασμα ύπνου πλέον), φάτσα-κάρτα η άνοιξη. Ζαλίστρω...
Ανοιξη. Ανοιξε, φούσκωσε, μπουμπούκιασε. Φτιάξε με. Πόσο μου λείπεις! Ξέχασε για μένα όλα τα μίζερα, τα καθημερινά, και φέρε μου άπλα να σκεφτώ. Ν’ανοίξω κι εγώ.
Μπααα...
Τζίφος! Είναι ώρα και για νοικοκυροσύνες. Πάστρες, σάλες, στόφες. Πορτοκάλι, περγαμόντο και γλυκό σταφύλι. Δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα να φοράω φακιόλι και να είμαι δούλα και κυρά. Ποιός? Εγώ, the office bitch! Τουλάχιστον να είχα λίγο χρόνο...
Και με το που με παίρνει τo άρωμα του κάθε φρούτου να με χώνει στο ρημαγμένο πούλμαν down the memory lane… Θέλω να γυρίσω στα παλιά, οκ, αλλά όχι στα τόσο παλιά. Πονάει να θυμάμαι πόσο όμορφος και μαγικός μου φαινόταν τότε ο κόσμος, έστω κι αν δεν κράτησε πολύ. Πόσο απέραντος και καλός και γεμάτος υποσχέσεις και τώρα να είναι ρόμπα. Nylon κιόλας...
Και περιμένω πότε θα βγουν οι φράουλες, οι μαζορέττες της Ανοιξης.
Δε μυρίζουν πια, έχουν γεύση νερομπογιάς αλλά έστω, ο χειμώνας μένει πίσω. Μπουχτισμένος πανωφόρια. Πού να παραβγεί στο χορό των απανωτών «καλαθιών»: λιακάδες, θερμοκρασίες, φουσκονεριές... 124-75, ντάμπλ with a twist και τα κόκκινα pom-poms ίσα μια δικαιολογία για τα κόκκινα βρακάκια που χοροπηδάνε...! Strawberry fields for ever.
Πλήρης σύγχιση κρανίου: στην κατσαρόλα βλέπω, μυρίζω, γεύομαι το λούνα-παρκ των εσπεριδοειδών αλλά το μυαλό μου αναγνωρίζει φράουλες. Perception - cognition, perfect mismatch!
Φιλάς μάγουλο όσο πονάς για ένα γερό φιλί στο στόμα, κάπως έτσι.
Ανοιξη, αργείς!!!
(χαρακτηριστικά...)
