(και όμως, υπάρχει...)
Και η μεταφυσική αγκαλιά δεν είναι εύκολο να βρεθεί, μια που δεν υπάρχουν ελέγξιμα, σταθερά, μετρήσιμα hard data ή έστω, φιλτραρισμένες foolproof πληροφορίες από το «εκεί έξω», το «παρακάτω». Και το bottom-line, το «ισόγειο» στο οποίο σταματά κανείς, γιατί δείχνει το από τι είναι φτιαγμένη η τεράστια αγορά των διανοητικών «ναρκωτικών» (όλων αυτών των όμορφα σερβιρισμένων παραμυθιών), είναι η ανασφάλεια, η αδυναμία μας, η αργή και ίσως επώδυνη ενηλικίωσή μας. Και πάνω σε αυτό, ρίχνουμε ορόφους.
Καλό θα ήταν βέβαια να είχαμε και μερικές γνώμες στα blogs από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, δλδ ανθρώπους υπέρμαχους όλων αυτών εναντίον των οποίων καταφερόμαστε. Να μας εξηγήσουν πώς τους βοηθούν, όχι τόσο για να μας πείσουν, αλλά για να εμβαθύνουμε λίγο στην κατανόηση των κινήτρων τους (και φυσικά να εξοργιστούμε εις διπλούν για την επιτηδειότητα των «αρπακτικών»/ «εκμεταλλευτών» τους).
Ολη αυτή η πελατεία βέβαια δεν είναι κάποιοι άνθρωποι που ζουν στον Αρη και δεν έχουμε καμμία σχέση μαζί τους, αλλά είναι εμπλεκόμενοι με διάφορους τρόπους μαζί μας (από τη μάνα και τον γυιό ως τον δικηγόρο και τον εφοριακό μας). Αλληλοεπηρρεαζόμαστε αναπόφευκτα. Ακόμη κι αν δεν αναφέρονται σ’αυτά, η στάση ζωής τους/μας, τα καταδεικνύει.
Δυστυχώς ΟΛΟΙ είμαστε δυνητικά υποψήφιοι για κάτι τέτοιο. Οχι ότι γινόμαστε θύματα, αλλά συγκυρίες είναι αυτές, θόλωμα, επιρροές, περιέργεια, πόνος... Αν δεν υπάρχει ισχυρό έρεισμα από την άλλη, κανείς δεν εγγυάται τίποτα.
Γιατί η υγιής, ανοιχτή, αλτρουϊστική πνευματική αναζήτηση (καλύτερο σενάριο) και η νοσηρή, εσωστρεφής, εγωιστική αναζήτηση διαφέρουν όχι ως μέθοδοι (πρώτη ανάγνωση) αλλά κατά βαθμό (δεύτερη ανάγνωση).
Η ανάγκη είναι η ίδια: το manual.
Η εξεύρεσή του.
Το Holy Grail του τι κάνουμε εδώ.
«Φοβάμαι. Πονάω. Τά’χω παίξει. Θέλω να τα βροντήξω όλα. Τιποτα δεν έχει νόημα. Γιατί τώρα, γιατί σε μένα? Γιατί γενικώς. Τι ωραία όταν όλα πάνε καλά, όταν είμαι μες τον έρωτα και τη φύση. Γιατί να στραβώνουν όμως? Ποιός είμαι και τι θα μου συμβεί? Πες μου, να δω τι είναι, να το διορθώσω να μην πονέσω. Ηρωας θα γίνω, θα δώσω και τη ζωή μου, αλλά πες μου. Το νόημα. Και τι ρόλο έχω εγώ σ’αυτό. Και ποιός θα αναλάβει την ευθύνη μου τέλος πάντων!»
Οπότε, ένας καλλιεργημένος άνθρωπος, που έχει αφιερώσει τη ζωή του σε διάβασμα, αναζήτηση, μελέτη, συνδυασμούς, ένας σκεπτικιστής και ορθολογιστής, φυσικά θα αναζητήσει το εγχειρίδιο για να μάθει. Εχει «χορτάσει» την πείνα του να πρέπει να επιβιώσει, έχει δει το φως που εκπέμπουν στον χρόνο οι μεγάλοι διανοητές και έχει βρει δρόμους. Εχει δει από τη μία το μάταιον της ύπαρξης, και από την άλλη τα grand πράγματα οποία της δίνουν νόημα.
Intellect over instinct.
Ενας καθημερινός άνθρωπος του μόχθου όμως, που ακόμη «πεινάει» το «είναι» του, κουτουλά συνεχώς σε πεζά θέματα όπως «από πού θα βγει το επόμενο μεροκάματο» και «έτσι και αρρωστήσουν τα παιδιά μου δεν έχω λεφτά για φάρμακα». Φυσικά και ανησυχεί / ψάχνεται για τη ζωή και το θάνατο σαν τον σκεπτικιστή. Μα δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου, της ψυχραιμίας και της ναφαλιότητας. Θέλει απαντήσεις. Εδώ. Τώρα.
Μιλάει λοιπόν περισσότερο μέσα του ο ίδιος ζωώδης φόβος των προγόνων του, που η ζωή ήταν ένα τίποτα: σήμερα ήσουν, αύριο δεν ήσουν. Οπότε βλέπει τη ζωή σαν μια σειρά προβλημάτων, πολλά εκ των οποίων εμείς τα έχουμε λυμένα, αλλά εκείνος δεν τα κατανοεί, πολλά που τα κατανοεί αλλά δεν μπορεί να τα ερμηνεύσει, και πολλά που ερμηνεύει μα είναι τόσο ελλειπή στην ερμηνεία που.... άσε καλύτερα!
Αρα το εγχειρίδιο δεν περιμένει να το αποκτήσει για να μάθει, αλλά για να επιβιώσει.
Instinct over intellect.
Μεγάλη διαφορά.
Και στο ενδιάμεσο όλοι εμείς, από την μία να ανοίγουμε το μυαλό μας, κι από την άλλη να υπάρχει και κάποιο παραθυράκι το οποίο θέλει πολλή προσοχή, σύνεση, σθένος και ωριμότητα να το κλείνουμε, άπαξ και καταλαβαίνουμε ότι είναι ένα βήμα πίσω και όχι μπροστά. Κι εκεί ολοκληρώνεται το ποστ. Στο να ζυγίσουμε τα πράγματα και να τα δούμε στην πιο ρεαλιστική τους κατάσταση, προσπαθώντας να ωριμάσουμε (και μέσα από εμάς, και οι άνθρωποι του στενού και του ευρύτερου περίγυρού μας, συμπληρώνω εγώ).
Δεν αποξενώνουμε τον ορθολογιστή, δεν χλευάζουμε όμως και τον λιγότερο ψύχραιμο, που σε φάση κρίσης ειδικά, γραπώνεται (με σπαραγμό ψυχής πολύ πιθανόν) από ο,τιδήποτε μπορεί να τον ανακουφίσει έστω και για λίγο. Η ασπιρίνη δεν γιατρεύει τον καρκίνο, αλλά μες την τρέλλα του πόνου σου, δεν έχεις πάντα το κουράγιο να σε καψαλίσουνε ζωντανό για να προχωρήσεις... Μακάρι να υπάρχουν πάντα οι πιο ανοιχτόμυαλοι γύρω σου, να σε σύρουν με το ζόρι στο χειρουργείο πχ, ξέροντας ότι εσύ με τον τάδε «πνευματικό» πχ χάνεις πολύτιμο χρόνο.
Υπάρχει ένα ΟΜΩΣ βέβαια, το οποίο πάει λίγο παρακάτω απο το ισόγειο του φόβου μας:
Ναι, έχουμε στήσει όλα αυτά τα «ναρκωτικά» στον τοίχο και ναι, συμφωνούμε πως είναι βλακώδη & επιζήμια για το θύμα και ανήθικα και αισχροκερδή για τον θύτη.
Εχουμε όμως σκεφτεί οτι ίσως υπάρχει κάποιος ψυχολογικός μηχανισμός επιβίωσης, ο οποίος μας έχει βοηθήσει να ανταπεξέρθουμε μέχρι στιγμής ως είδος, και επαφίεται στην ανάπτυξη, χειρισμό και απόρριψη τέτοιων «ναρκωτικών»?
Δεν εννοώ την πνευματική αναζήτηση γενικώς, ούτε το «ή καφετζού/ μέντιουμ/ Χορταρέας ή το ρίχνω στο πιοτό» ειδικώς.
Οτι δηλαδή κερδίζουμε κάτι. Πέραν του να βοηθηθούμε εάν είμαστε επιρρεπείς, να περάσει το μεγάλο κύμα και να ανταπεξέρθουμε στα καθημερινά, έως ότου καλυτερέψουν οι συνθήκες και μπορέσουμε να συνεχίσουμε (αν δεν έχουμε «καταστραφεί» βεβαίως, κολλήσει/καταχρεωθεί κλτ).
Μήπως όλα αυτά είναι απαραίτητο μέρος της ωρίμανσής μας, να πάει το συλλογικό ασυνείδητο που έχουμε κάπου βαθιά ριζωμένο, ένα βήμα μπροστά? Οχι ότι χρειαζόμαστε «δοξασίες»-δεκανίκια απ’έξω, αλλά χρειαζόμαστε να ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΜΕ τις «δοξασίες»-δεκανίκια από μέσα μας. Κάτι μπορεί να είναι δυνατότερο, σαν ψυχολογικός «μυς» που να μπορεί με εκγύμναση να μας στηρίξει χωρίς αυτές...
Οχι, δεν θα φτάσω να τους χρωστάω ευγνωμοσύνη που υπάρχουν, ή να μην θλίβομαι για τις απίστευτες εργατο-ή ξεκουρασο-ή ψυχαγωγικο-ώρες που καταναλώνονται ασκόπως έως βλαπτικώς στους καναπέδες και στο ατέρμονο «μπλα-μπλα».
Αλλά δεν μπορώ να προσπεράσω το ότι IN THE FACE όλων αυτών που βλέπω /μου έχουν προτείνει / έχω πιστέψει ίσως, κρατάω το απόσταγμα, το ότι η ζωη συνεχίζεται, και καλύτερα να είμαι περισσότερο προετοιμασμένος αυτή τη φορά.
Οι δοξασίες πάνε χέρι-χέρι με την ιστορία του ανθρώπου, αλλάζουν μορφές & σχήματα. Επιβιώσαμε όμως ως είδος. Δεν φτάσαμε ακόμη στην καλύτερη εκδοχή μας, την απόλυτα διαφωτισμένη, συγκροτημένη, αλτρουιστική, συυμπονετική και προσφέρουσα ανιδιοτελή αγάπη. Αλλά όλοι οι ανοιχτόμυαλοι της κάθε εποχής κέρασαν από το απόσταγμα της όποιας γνώσης κατέκτησαν, και αυτό έχει φτάσει ως εξελικτικός μηχανισμός και σε μας:
Ε, το να αντικρύζουμε τους φόβους, τις ανασφάλεις, τις αδυναμίες και το δέος μπροστά στις μεταφυσικές αναζητήσεις μας ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ όλων αυτών των εύκολων -και παραπλανητικά ενδεδυμένων «εκσυγχρονισμό» - «δοξασιών», είναι μεγάλη υπόθεση. Και ζυγίζει πολύ περισσότερο από το να παρασυρόμαστε –μερικοί μέχρι τραγικού σημείου δυστυχώς- στα «ναρκωτικά» του νου μας.
Θέλει αρετή και τόλμη να μπορείς να λες «Είμαι εγώ, φοβάμαι, πονάω, είμαι παιγμένος, φτυσμένος, συντετριμμένος, αλλά είμαι καθαρός!».
ΥΓ- Εγώ? Οχι, δεν μπορώ να το πω ακόμα. Τα θέλω ενίοτε τα spiritual φιξάκια μου, ειδικά αντιμέτωπη με μεγάλο πόνο. Δεν έχω πάει σε μάγισσες, σε χαρτορίχτρες. Είπαμε, η διαφορά βαθμού, προτιμώ το manual για να μάθω,όχι να επιβιώσω απλώς. Αλλά αυτό είναι aquired taste. Κολλητή με τον Λεφάκη δε νομίζω ότι θα τη γλύτωνα, θα σας έκανα τώρα προσυλητισμό κανονικά!!!!)
Aphrodite said... in http://www.doncat.blogspot.com/, post "Ολα στ'αστρα", 12.10.06. Αν θέλετε μπορείτε να αφήσετε κι εσείς το σχόλιό σας εδώ
