Χτες πήρα ένα δώρο "από χέρι", μια κρυστάλλινη αχιβάδα που την έχω όλη μέρα και την χαζεύω μπες-βγες. Είναι ένα υπέροχο πρίσμα, ουράνια τόξα παντού στον τοίχο, τις κουρτίνες, τα βιβλία, τους πίνακες, μαγεία... με ηρεμεί και με κάνει να χαμογελάω και μόνο που την βλέπω...
Είναι feng shui αυτή η χαρά? Που την έβαλα εκεί που πέφτει το φως με τέτοια γωνία? Που είναι σύμβολο για ένα κάρο πράγματα? Που κουβαλάει την ενέργεια του ανθρώπου που μου την χάρισε (ναι, και των υπόλοιπων 100 χεριών που την έπιασαν πριν φτάσει στα χέρια μου)...
Μπα, είναι που για όσο την βλέπω, μου έρχεται στο μυαλό το χαμόγελο αυτού του ανθρώπου, και γεμίζω από την εικόνα του, της συστολής κι ευαισθησίας την ώρα που μου την έδινε...
Ε, αυτό λοιπόν, δε μετριέται επιστημονικά (πέραν του να με καλωδιώσουν και μετά να κάνουν extrapolations και και και...), δεν καλουπώνεται με ορισμούς, δεν καταγράφεται με καμμία παράμετρο κι όμως είναι όλα εκεί.
Το αντικείμενο, το σύμβολο, η σκέψη, το συναίσθημα...
Και δεν υπάρχει τίποτε το άσπρο ή μαύρο σε αυτά. Παρά μόνο ένα «υπάρχει».
Αρα τι feng shui και ορισμοί, όλα είναι αυτό που «υπάρχει» και αυτό που ξεκλειδώνει αυτό το «υπάρχει» για τον καθένα μας.
Ολα αυτά που υπάρχουν μέσα μας, έξω μπροστά στα μάτια μας κι έξω πέρα από αυτά που βλέπουν τα μάτια μας....
Η κρυστάλλινη αχιβάδα μου δεν είναι επιστήμη ή feng shui. Είναι ένας άνθρωπος από πίσω. Που υπάρχει. (και) για μένα. Κι αν τον χρειαστώ, θα υπάρχει και γι αυτό. Κι αν δεν τον χρειαστώ, ακόμη εκεί.
(Οπότε να κι αν σκοντάφτει το chi πάνω στην αχιβάδα μου και τρώει και τα μούτρα του, να κι αν δεν μπορεί η επιστήμη να την δει παρά ως κρυσταλλοποιημένο άνθρακα με γωνίες, να κι αν η καθαρίστρια που διαβάζει Popper στο νυχτερινό και Potter πριν τον ύπνο, την έχει βάλει στο μάτι...)
Aphrodite said.... στο http://www.doncat.blogspot.com, post "Το Τσι σκόνταψε!", 30. 09.06. Αν θέλετε, μπορείτε να αφήσετε κι εσείς το σχόλιό σας εδώ.
