Η μυρωδιά της φράουλας την ώρα που γίνεται μαρμελάδα με λιγώνει μέσα-μέσα, και τι δε μου θυμίζει...
Μόνο που τώρα πρέπει εγώ να τις παίρνω, να τις καθαρίζω και ν'αρχίζω τις ζάχαρες και τα βρασίματα μέχρι να δέσουν... Αν βιολογικές και πανάκριβες, έχω κάποιες πιθανότητες να θυμίζουν λίγη από αυτή τη μυρωδιά - οι άλλες είναι απλώς "κατασκευάσματα", ντρέπεσαι τη φύση...
Πώς να πεις στη νερατζιά "κράτα τα νεράτζια σου καλή μου και μην τα ρίχνεις" και ας είναι ώρα, πέφτουν πάνω στα σκουπίδια και πρέπει να τα μαζέψουν πρώτα...... Πώς τα κάναμε έτσι... Πώς?
Και βρέχει και πάλι δεν ξεπλένει, δεν διορθώνει, τελειώνει η μπόρα κι αυτή η διαύγεια μετά, το κρύσταλλο και η σιγή σπαταλιούνται στα τσιμέντα...
Θέλω ν'ανοίξω την πόρτα της κουζίνας, στη δρασκελιά να κλείσω τα μάτια και πατώντας, αντί την κρύα πλάκα, να νοιώσω στο πέλμα μου τη ζεστή, λεπτόκοκκη άμμο, να κάνω τα δάχτυλα των ποδιών μου βεντάλια και να μπει η άμμος ανάμεσά τους...
Κι όταν τ'ανοίξω, να βλέπω παραλία μπρος, παραλία δεξιά, παραλία αριστερά... Και πίσω μου να έρχονται τρέχοντας τα μωρά μου, με τα σορτσάκια τους κι ένα μακώ, αναμαλλιασμένα, καταχαρούμενα, σκασμένα στα γέλια - να πέσουν πάνω μου και να με τουμπάρουν, να μπλεχτούν μαλλάκια, δοντάκια και φιλιά, και να τις σηκώσω να τους δείξω το απέναντι νησί... Να με τραβολογάνε εκείνα "πάμε μαμά!" και "πάμε μαμά!" και να λέω εντάξει, ξεκινάμε...
Δεν το χάρηκα το νησί μου (ακόμα). Ολο το κλωθογύριζα, όλο έμενα λίγο πιο πίσω, από μικρή, να φροντίσω τα σνακς και τα παγούρια, να κλείσω το σπίτι, να πάρω τα καπέλλα ολονών - τώρα θέλω δε θέλω, θα το κολυμπήσω, και στη βάρκα θα μπω, και τραγούδια θα τους μάθω, πρέπει να τους δείξω πώς γίνεται...
Και να ετοιμάζομαι κιόλας για όταν θα μένω πίσω επειδή δεν θα μου φαίνεται κοντινό το νησί μου. Για όταν το σώμα μου δεν θα μπορεί να κουβαλήσει το πέταγμα της ψυχής μου. Εχω όμως λίγο καιρό ακόμη. Ετσι νομίζω δηλαδή, όταν είμαι στις καλές μου.
Και στις ακόμη καλύτερές μου, νομίζω πως όλα είναι όπως και όσο πρέπει να είναι. Τι σημασία έχει το νησί, όταν μπορώ ακόμη να ονειρεύομαι? Στις κακές μου όμως... Απλώς να βγει η μέρα. Και πολύ μου είναι. Στέλνω το σκύλο μου να δει για μένα και να διαπραγματευτεί τη μέρα με ένα ξεκάθαρο "γαβ!"
Μπορεί και να μου μάθουν εκείνες το νησί μου, μπορεί να μου μάθουν τα δικά τους νησάκια - μπορεί να μείνω και για πάντα στην παραλία μου να τους φροντίζω, πάλι όλους εγώ...
Μπορεί μόνο να δένω μαρμελάδες ν'αλείψουμε στο ψωμί μου το ζυμωτό, να πω πως κάτι "ξε-κάνουμε"...
Είναι κι αυτό μια παρηγοριά...
(δε θα λερώσω και το παρκέ με άμμο!)
Aphrodite said... in http://nikosdimou.blogspot.com/2006_04_01_nikosdimou_archive.html, post "To ταξίδι", 14.04.06. Αν θέλετε, μπορείτε ν'αφήσετε κι εσείς το σχόλιό σαςεδώ.
