Σε αγώνες στίβου στην Washington,oι αθλητές, όλοι ανάπηροι σωματικά ή πνευματικά, ήταν στην γραμμή εκκίνησης της κούρσας των 100μ. Στο σύνθημα ξεκίνησαν, αλλά δεν έτρεχαν όλοι - απλώς είχαν την επιθυμία να συμμετάσχουν και να κερδίσουν.
Κάποια στιγμή ένα αγόρι έπεσε κι άρχισε να κλαίει. Οι άλλοι τον άκουσαν, επιβράδυναν και κοίταξαν πίσω τους. Κάποιοι σταμάτησαν εντελώς μόλις τον είδαν κι άρχισαν να επιστρέφουν...
Τον έπιασαν από τους ώμους, τον σήκωσαν και ξεκίνησαν μαζί να περπατάνε προς τη γραμμή του τερματισμού.
Καθυστέρησαν φυσικά (οι άλλοι συνέχισαν τον αγώνα, όντες το ίδιο αποφασισμενοι με κάθε άλλον αθλητή για τη νίκη), αλλά αυτοί που βοήθησαν έδωσαν ένα γερό μάθημα.Πόσο αστείο φαίνεται τέτοιες στιγμές στ'άλήθεια το να κερδίσουμε για μας! Και πόσο μεγάλο το να βοηθάμε τους άλλους να κερδίσουν. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να επιβραδύνουμε, ή ακόμη και να αλλάξουμε την πορεία μας...
(Μα έχει τόση σημασία η πορεία μας τελικά?)
Μαρίνα, δεν είσαι μόνη σου...
ΓΙΝΕ ΚΑΛΑ ΓΡΗΓΟΡΑ ματάκια μου!
Με πολλή αγάπη. Κι αγκαλιές απ'όλους μας!
Αννα σ'ευχαριστώ για την ιστορία! (η φωτο δεν είναι από εκεί, το ψάξιμο δεν βοήθησε- πάντως δείχνει πολλά! Η ιστορία κυκλοφορεί στο διαδίκτυο πολύ φορτισμένη συναισθηματικά, όπως θα δείτε εδώ. Βέβαια "according to folks at the Special Olympics Washington office, the incident happened at a 1976 track and field event held in Spokane, Washington. A contestant did take a tumble, and one or two of the other athletes turned back to help the fallen one, culminating in their crossing the finish line together, but it was only one or two, not everyone in the event. The others continued to run their race". To μήνυμα όμως της αλληλοβοήθειας και της αγάπης είναι ξεκάθαρο!!!)
