Κυριακή 6 Μαΐου 2007

Περί Σιλι(κο)κόνων και Υδάτων...


Πριν λίγο καιρό, οικογενειακή μας φίλη αποφάσισε να κάνει πλαστική στήθους, ώστε να φέρει «στα ίσα τους» τους δύο μαστούς, που ήταν ανομοιόμορφοι από την εφηβεία της. Η επιλογές της ήταν ή να μικρύνει τον μεγάλο, ή να μεγαλώσει τον μικρό με εμφύτευμα. Η φίλη μας διάλεξε το δεύτερο, καθώς της άρεσε η ιδέα να έχει μεγαλύτερο στήθος και να το δείχνει, αντί ένα μικρότερο. Το πρόβλημα? Πέραν του ότι κατά βάσιν υποκύπτει στο πώς θα τη βλέπουν οι άλλοι, διότι κατ’ιδίαν μου εξομολογήθηκε ότι θα προτιμούσε να μην έχει κάτι ξένο μέσα στο σώμα της, δεν έχει γνώση του όχι σίγουρου, αλλά πιθανού χειρότερου ιατρικού σενάριου. Τι μπορεί να πάει στραβά?


Οι δύο πλαστικοί χειρουργοί με τους οποίους μίλησε, δεν της είπαν ορισμένα πράγματα με την βαρύτητα που αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις: το εμφύτευμα ΔΕΝ είναι κάτι απλό. Ποτέ δεν ήταν. Και είμαστε όλες μας (και οι άντρες κατ’επέκτασιν) θύματα μιας τεράστιας βιομηχανίας εικόνας που αποφέρει κέρδη στους «παρέχοντες».

ΓΕΓΟΝΟΣ: Ολα τα εμφυτεύματα σπάνε. Τα περισσότερα από την πάροδο του χρόνου (μέσος χρόνος ζωής εμφυτεύματος: από 10 κατέβηκε στα 5 χρόνια) και λιγότερα από τραυματισμό (τροχαία, ατυχήματα, βιοψίες). Οταν διαρραγεί το περίβλημα του εμφυτεύματος φυσιολογικού ορρού, το στήθος ξεφουσκώνει και ο ορρός διαχέεται στο σώμα μέχρι να αποβληθεί. Στην περίπτωση της σιλικόνης όμως, η οποία διαχέεται με πολύ αργότερους ρυθμούς και μπορεί να περάσει απαρατήρητη στην αρχή, τα μόριά της παραμένουν στο σώμα, κάνουν όζους και μπορούν να δημιουργήσουν μεγάλα προβλήματα.

ΓΕΓΟΝΟΣ: Η σκληρή κάψα που δημιουργείται γύρω από κάθε εμφύτευμα μπορεί να σφίξει και να το «τραβά», κάνοντας το στήθος σκληρό και προκαλώντας του ευαισθησία και πόνο, ακόμη και πολύν καιρό μετά την επέμβαση. Ο κίνδυνος αυτός είναι μεγαλύτερος από ό,τι θα μας πουν ποτέ, με τα ποσοστά να ανεβαίνουν στο 41% για τα εμφυτεύματα φυσ. ορρού και το 81% για τα της σιλικόνης.

ΓΕΓΟΝΟΣ: Τα ουσιαστικότερα προβλήματα με αυτού του είδους την επέμβαση δεν είναι τα της αισθητικής (π.χ. συν-μαστία, όπου γλυστρούν τα εμφυτεύματα από τη θέση τους προς το κέντρο, ή γενικότερη μετατόπιση, λάθος μέγεθος, ανομοιογένεια σχήματος μαστών κτλ) αλλά τα της ουσίας, ότι δεν υπάρχει 100% εγγύηση ότι η επέμβαση ΔΕΝ θα προκαλέσει μόνιμη απώλεια αίσθησης στη θηλή, αιμάτωμα (τα μεγαλύτερα εκ των οποίων θα χρειαστούν χειρουργική αφαίρεση), φλεγμονή ή ακόμη και νέκρωση τμήματος ιστού γύρω από το εμφύτευμα. Δεν βάζω σχετικές εικόνες, διότι θα κλείσετε φρικαρισμένοι τον υπολογιστή, αλλά υπάρχουν στην ιντερνετογραφία στο τέλος του ποστ.


Αφήνω τους κατά περίπτωσιν κινδύνους, όπως το να μην μπορεί να γίνει σωστά η διάγνωση καρκίνου του μαστού, να υπάρχουν δυσκολίες για τον θηλασμό, ή να απορρίπτει ο οργανισμός το εμφύτευμα ολόκληρο (το οποίο βέβαια είναι τέτοιου μεγέθους που δεν μπορεί να το αποβάλλει ολόκληρο), παράγοντες δλδ που φεύγουν από το κόμματι της αμιγούς επέμβασης προσθετικής.


Και φυσικά δε θα αναφερθώ καν στο να πηγαίνει μια γυναίκα να κάνει αύξηση στήθους για να ευχαριστήσει το σύντροφό της, να λύσει προσωπικά της προβλήματα αυτοεκτίμησης, να αποκτήσει αβαντάζ στην σεξουαλική αρένα με κάτι τέτοιου μεγέθους που εμφανώς παραμορφώνει τον σωματότυπό της, ή ακόμη και να υποβόσκει περίπτωση Body Dismorphic Disorder, ψυχολογικό σύνδρομο που χρήζει άλλης αντιμετώπισης και όχι νυστεριού. Αυτά είναι ζητήματα που για πλήρη ανάλυση θα χρειαζόμουν βιβλία ολόκληρα.


Εννοείται πως ο έμπειρος πλαστικός χειρουργός, το καλό νοσοκομείο και η φαρμακευτική (και μη) υποστήριξη μπορούν να ελαχιστοποιήσουν τους κινδύνους, και σε πολλές περιπτώσεις η ψυχολογική ανακούφιση μπορεί να κάνει θαύματα στο πώς συνεχίζει η γυναίκα τη ζωή της. Το θέμα όμως είναι το ότι στην Ελλάδα ειδικά, δεν υπάρχει σαφές ενιαίο πλαίσιο στο οποίο να υπάγονται και να ελέγχονται όλα τα βήματα της διαδικασίας, και γι’αυτό επιμένω στο ότι πριν κάθε επίσκεψη σε πλαστικό χειρουργό, καλό θα ήταν να ψάχνουμε και να ρωτάμε και να ζυγίζουμε τα πράγματα. Ευχής έργον θα ήταν να προηγείται και συζήτηση για το τι πραγματικά θέλουμε από μια τέτοια επέμβαση και ποιά είναι τα βαθύτερα αίτια τα οποία οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε πριν καταφύγουμε στο εμφύτευμα.



Να διευκρινήσω ότι δεν είμαι εναντίον επεμβάσεων «καλλωπισμού» και σίγουρα είμαι 1.000 φορές υπέρ επεμβάσεων «επανόρθωσης/αποκατάστασης» (όπως π.χ. μετά από μαστεκτομή ή ατύχημα.). Επίσης θεωρώ ότι στο θέμα της εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας, δε μπορεί κανείς άλλος να ξέρει τι και πόσο μας απασχολεί και μας ευχαριστεί ή μας πονάει. Οι αποφάσεις όμως αυτές πρέπει να λαμβάνονται με όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία, μια και δεν είναι για κάτι απλό π.χ. κούρεμα, αλλά για το σώμα και τα συναισθηματική μας ισορροπία στην καλύτερη, και την υγεία μας στη χειρότερη.


Μάνι-μάνι 19.000 μηνύσεις στην Αμερική από γυναίκες με σιλικονούχα εμφυτεύματα, προς την εταιρία κατασκευής τους Dow Corning Corp., δε μπορεί να είναι τυχαία. Ούτε η 14χρονη απαγόρευση των εμφυτευμάτων σιλικόνης στις ΗΠΑ γενικά. Τώρα η πρόσφατη άρση της απαγόρευσης, τα νέα προϊόντα και οι μελέτες που γίνονται, λένε πως είναι βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, κι όχι συντονισμένη πίεση του FDA από τις εταιρίες, λόγω υπολογισμού οικονομικού κέρδους σε μια αγορά όπου η ζήτηση είναι δεδομένα αυξανόμενη. Θέλετε να στοιχηματίσουμε τι συμβαίνει? Η απλώς να περιμένουμε πόσο θα αυξηθεί η αναλογία μηνύσεις / εμφυτεύσεις?



Εχω λυσσάξει να το γράφω και να το λέω: ας εξοικειωθούμε με τα αληθινά μας σώματα. Κανείς δεν έχει αερογράφο επάνω του, κι ακόμη και τα πολύ τυχερά σώματα (με την «τύχη» οριζόμενη ως το να κινείται το σώμα στα πλαίσια του προτύπου ομορφιάς κάθε εποχής) δεν είναι το ίδιο τέλεια όπως στις φωτογραφίες ή την τηλεόραση. Ακόμη και η στιλπνή, τριζάτη σάρκα της πρώτης νεότητας, δε μπορεί να διατηρηθεί επ’άπειρον. Δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος μεταξύ μας που να μην το ξέρει αυτό φυσικά, αλλά τσιμπάμε όλοι.

Για μένα κάθε σώμα είναι όμορφο: ως αντικείμενο τέχνης, κάθε σώμα είναι ουσιαστικά ένα κινούμενο γλυπτό που αναπνέει κιόλας. Είναι προικισμένο με θαυμαστούς μηχανισμούς από το να κινείται και να τρέφεται μέχρι να επουλώνεται και να γεννά. Και κάθε σώμα είναι εξαιρετικά Ομορφο αφού εμπεριέχει μέσα του τον Ανθρωπο. Κι αυτό οφείλουμε να το σεβόμαστε.


Οπως καταλαβαίνετε, η οικογενειακή μας φίλη (που ας κάνει ό,τι θέλει, απλώς ας είναι ενημερωμένη) ήταν απλώς η αφορμή. Προβληματίζομαι έτσι που είμαστε όλοι θύματα της βιομηχανίας της εικόνας – δείτε τι γίνεται και με τους άντρες, με τις επεμβάσεις αποκατάστασης φαλάκρας και τις εργασίες οδοντοστοιχιών, μέχρι τις ρινοπλαστικές, τις επεμβάσεις γυναικομαστίας, τα εμφυτεύματα σε γάμπες, στήθος, γλουτούς και τα λίφτινγκ...

Στεναχωριέμαι ειλικρινά που σπαταλάμε τόση ενέργεια αναλογιζόμενοι τι καλά που θα ήταν αν είμασταν πιο λεπτοί / σφιχτοί / σβέλτοι / νέοι / όμορφοι κτλ κτλ κτλ, πόσες προσωπικές κι επαγγελματικές επιτυχίες θα είχαμε τότε, πόσο καλά θα νιώθαμε στο πετσί μας. Αλλά με όλα αυτά δε χάνουμε μόνο χρόνο κι απολαύσεις (βρείτε μου μία π.χ. που να της αρέσει το topless και να το κάνει με την ίδια άνεση στα 20 και στα 50 της) αλλά και την ουσία.


Κανείς δε θα μετρήσει το αν ο πισινός σου είναι πέτρα όταν σε έχει ανάγκη για υποστήριξη που κλαίει και πνίγεται στα υπαρξιακά του. Ούτε αν το στήθος είναι μεγέθους λεμονιού ή καρπουζιού όταν σου παραδίδει το παιδί του να το διδάξεις. Ούτε καν αν έχεις φαλάκρα και κοιλίτσα όταν θες τον άνθρωπό σου, το ζεστό κορμί δίπλα στο δικό σου. Στα σοβαρά ζητήματα δεν έχει σημασία το απ’έξω μας και το ξέρουμε. Γιατί βραχυκυκλωνόμαστε λοιπόν και ταίζουμε συνεχώς τα μήντια? Γιατί κατεβάζουμε συνεχώς τον πήχυ και προτιμούμε το αν έκανε σιλικόνη η τάδε, λίφτινγκ ο δείνα και δεν έχουμε ιδέα για το έλλειμα στον προϋπολογισμό μας?

Από τι κρυβόμαστε αλήθεια? Δεν φτάνουμε εμείς έτσι όπως είμαστε? Δεν είναι ο μέσα εαυτός μας αρκετός? Και ποιός είναι εκείνος που θα το κρίνει? Και αξίζει τι ακριβώς, εκείνος που ασχολείται αντί μ’εμάς, με το τόσο επιδερμικό επάνω μας? Κρατιέται η αγάπη με σιλικόνη?


Οκ, κανείς δε θέλει να του λένε ότι είναι όμορφος μόνο ο εσωτερικός του κόσμος, αλλά το ότι εμείς είμαστε πλέον εθισμένοι στην πλαστική ομορφιά και την αιώνια νεότητα, δεν είναι δικαιολογία για να αδρανήσουμε και να κάνουμε το ίδιο με τις καινούριες γενιές. Αν είναι από τη φύση ένα πλάσμα καλοφτιαγμένο, υπέροχα. Οι υπόλοιποι δλδ να πάμε να πνιγούμε? Είναι δυνατόν να ακυρώνουμε ό,τι έχει κάνει επί αιώνες η διανόηση, στο βωμό των ψυχολογικών ανασφαλειών μας?

Μην το πάω δείτε τι γίνεται στη Μπιάφρα, στην Ρουάντα, μα τι λέω, δίπλα μας, στα φανάρια... Ούτε στα νέα reality shows με τα total make-over που πέραν ελαχίστων απαραιτήτων επεμβάσεων για τις οποίες δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα (π.χ αποκατάσταση λαγόχειλου), η ΟΛΗ παραγωγή είναι για φτύσιμο. Καταλαβαίνετε πολύ καλά για το τι μιλάω.


Ας κυκλοφορήσουν εικόνες αληθινών ανθρώπων κι ας πάψουμε οι ίδιοι να καταναλώνουμε όλα αυτά τα μη αληθινά πρότυπα. Την επόμενη φορά που θα θέλετε να βγείτε με «παραλλαγή», ντύσιμο που να μη φαίνονται τα «ψεγάδια» σας, μην τη φορέσετε. Φορέστε αυτό που θα σας αρέσει. Κι αν φαίνεται η ατέλεια, με γειά σας με χαρά σας. Κάθε φορά που ρουφάτε την κοιλιά σας οι άντρες και φοράτε μακώ ακόμα και στο ντους για να την κρύψετε, εκπέμπετε το μήνυμα: "Ωραία κοιλιά μόνο η μπακλαβαδωτή". Κάθε φορά που εμείς κρύβουμε το γυναικείο μας σώμα στην παραλία σε χιλιόμετρα παρεό, τα παιδιά μας παίρνουν το μήνυμα «Αν δεν είσαι με αναλογίες μοντέλου, ντροπή και κρύψιμο».

Το σύνδρομο ντροπής και τελειοθηρίας δε χτυπάει πάντως μόνο τα κορίτσια, που από τα push-up bras κυκλοφορούν σαν καρικατούρες. Δείτε μια δόση τι γίνεται στα γυμναστήρια με τα συνθετικά βελτιωτικά και συμπληρώματα για αυτόματη αύξηση μυϊκού ιστού στα αγόρια, ακόμη και τα έφηβα...

Δε μιλάμε φυσικά για το να αφηνόμαστε και να πετάμε το ατημέλητα παραφουσκωμένο / σκελετωμένο / "τροποποιημένο" μας σώμα στα μούτρα των άλλων, παρά η ενασχόλησή μας με το σαρκίο να μην γίνεται ούτε αυτοσκοπός, ούτε ψυχαναγκασμός. Δε χρειάζεται, ούτε καν στον αυτιστικό βαθμό εμμονής των εμπρός της κάμερας.


Πώς θα γίνει όμως να μην κρίνουμε ποτέ τον άλλον απ’έξω? Τις ίδιες ανασφάλειες μ’εμάς έχει, αν υπάρχει δλδ η πολυτέλεια να έχει αυτού του τύπου τα προβλήματα κι όχι θέματα επιβίωσης. Πώς θα γίνει να θεωρείται πλέον ντροπή το "να προσπερνάμε τον άνθρωπο αν το εξωτερικό του δεν είναι σαν βγαλμένο από σελίδες μόδας"? Να είναι η επιτομή της ματαιότητας και γι'αυτό και στον πάτο της σημασίας το "να καταφεύγουμε σε επεμβάσεις στο απ’έξω, μπας και προσθέσουμε μονάδες στο από μέσα"?



Και στο κρεβάτι, τι καλύτερο από το να αφήσουμε τα πάντα στη στοίβα με τα ρούχα. Δεν έχει καμμία σημασία. Ούτε οι αναλογίες, ούτε η στάση, ούτε ο φωτισμός, ούτε οι φαντασιώσεις. Τίποτα. Σκεφτείτε μετά από χημειοθεραπείες για παράδειγμα, τι μαγικό είναι να θέλουμε και να μπορούμε να ξανακάνουμε έρωτα. Μαγικό είπα? Θεϊκό εννούσα!

Ας σταματήσουμε να παίρνουμε τους ανθρώπους δεδομένους μες τις ατέλειές τους και κατακριτέους εξ’αιτίας τους. Κι ούτε το γήρας να φοβόμαστε ούτε τίποτα. Aging is good. Τουλάχιστον δείχνει ότι ζήσαμε. Κι έχουμε μια ιστορία να πούμε...

Λέτε τα bar codes των εμφυτευμάτων να την λένε καλύτερα από μας?



ΥΓ- ούτε ανεξάντλητα body issues έχω, ούτε καμμιά εμμονή με το θέμα, ούτε μιλάω από θέση ισχύος ή εκ του ασφαλούς, τίποτα. Απλώς δεν αντέχω να ζούμε εν μέσω τόσων τρομερών προβλημάτων, ατομικών, κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών, διεθνών, και να ακούω κοριτσάκι σαν τα κρύα τα νερά να λέει με πόνο: «Εγώ θα γίνω μπαργούμαν να βγάλω λίγα φράγκα ακόμα και θα την κάνω την πλαστική, χειμώνα, να μην την πάρουν πρέφα οι γονείς μου, και τότε ποιός με πιάνει, δεν είδες στου Θέμου χτες?». Και να μη γυρνάει ο γκόμενος να της πει να πάει στη γωνία να δει αν έρχεται, παρά να την κοιτάζει με λατρεία για το τι θα χουφτώνει μεθαύριο.

Η νομίζει ο ζαβλακωμένος από τις τσόντες νέος ότι είναι και πολύ σέξυ το να ξαπλώνει ανάσκελα η γκόμενα και να πετάει (ντόϊιιιν!) το στήθος-σιλικόνη σα σαμπρέλλα, έτοιμο να το πιάσει και να κάνει πίου-πίου σα πλαστικό παιχνίδι για σκύλους, ή να είναι από ορρό και με το χούφτως’την-χούφτως’την, στο τέλος γλούτσα-γλούτσα να τού’ρχεται κατούρημα. Πληηηηζ!

Εδώ υπάρχουν τα ουσιαστικά, κι ακόμη ασχολούμαστε με φούσκες! Για μπείτε στα μπλογκς πολύ αγαπητών ανθρώπων κι εξαίρετων μπλόγκερς που καταλαβαίνουν την αληθινή ζωή, της Paragrafos και του Ovi και τα ξαναλέμε...