Κι απαντά ο μπλογκόλιθος (κι εξαιρετικός άνθρωπος) Ovi σε σχετική ερώτηση στο μπλογκ του (εν μέσω μεγάλης περιπέτειας της υγείας του):
"Φίλε μου doctor στις πιο σκοτεινές μου στιγμές όταν ο πόνος είναι πια αφόρητος και συνήθως είναι κοντά στα ξημερώματα, απλά πηγαίνω και ξαπλώνω δίπλα στη Δάφνη (σημ.: την κορούλα του) και ακούω την ανάσα της και τότε απλά ...δεν σκέφτομαι τίποτα, απλά αισθάνομαι τυχερός."
Ετσι είναι που να πάρει... Κάτι τέτοιες στιγμές είμαι σίγουρη ότι κάπου υπάρχει Θεός, και τον ευγνωμονώ που με αξιώνει να ακούω αυτές τις ανάσες...
(Και μετά βέβαια ξυπνάω στο μαγκανοπήγαδο και σιχτιρίζω η αχάριστη όλη μέρα!)
:)))
