Γράφτηκαν πολλά στα μπλογκς δυό μέρες τώρα. Η βασικότερή μου αντίρρηση είναι ότι δεν πρέπει να συγκρίνουμε τα ποσοστά σφάλματος σε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, με τα ποσοστά σε γιατρούς που ασχολούνται με την σωματική, διανοητική και ψυχική μας υγεία. Μην μπερδεύουμε την ύψιστη σοβαρότητα της αποστολής και του λειτουργήματος που χειρίζεται θέματα ζωής και θανάτου με ο,τιδήποτε άλλο, σας παρακαλώ πολύ.Προσωπικά, σε κάθε malpractice οποιουδήποτε συναδέλφου μου, το πρώτο που αισθάνομαι είναι ΝΤΡΟΠΗ, κι όχι θλίψη. Οταν πρόκειται περί επαγγελματιών του οποιουδήποτε χώρου, η κακή πρακτική του ενός πλήττει αναπόφευκτα όλον τον κλάδο, ειδικά όταν τίθεται θέμα χρηματισμού (το ευτελέστερο των κινήτρων!). Ασχέτως του ότι μπορεί όντως να είναι μεμονωμένο περιστατικό.
Ντροπή λοιπόν, μακράν όλων των άλλων!
Η θλίψη για το πώς φτάσαμε να υπάρχουν φαινόμενα malpractice και να υποφέρει κόσμος είναι το δεύτερο, από το οποίο θα πρέπει να ξεκινά κανείς για να διορθώνει στο μέγιστο βαθμό, με όσο αποτελεσματικότερο και ταχύτερο τρόπο είναι δυνατόν. Κι επίσης να φροντίζει να εξασφαλίζει τον τρόπο με τον οποίο θα αποφεύγονται ίδια ή παρεμφερή περιστατικά στο μέλλον.
Το μόνο παντελώς άχρηστο στις περιπτώσεις αυτές είναι η άμυνα, καθώς καταδεικνύει ότι κάτι «πρέπει» να προστατευτεί. Ποιό είναι αυτό το «κάτι» άραγε? Η Υπόληψη του Επαγγελματία? Το "Ονομα" των Συναδέλφων? To Status-quo που χαίρει τέτοιας Εκτίμησης σε όλους τους κύκλους ή/και Προσωπικών Απολαβών? Αλλο? Αφήνω στην κρίση του καθενός να κατανοήσει το προσωπικό του κίνητρο μόλις αισθανθεί "αμυντικά".
Ισα-ίσα, είναι προς τιμήν ανθρώπου / επαγγελματία / λειτουργού / συνόλου / συστήματος ολόκληρου εάν θέλετε, να αναλάβει πλήρως τις ευθύνες, από τις μεγαλύτερες μέχρι τις μικρότερες, να κοιτάξει το πρόβλημα κατάματα και να πράξει τα δέοντα, ιατρικά / πρακτικά, ηθικά, νομικά, οικονομικά, κοινωνικά, όλα. Το οποίο σύστημα εννοείται πως είμαστε όλοι εμείς μαζί, κι ο κάθε ένας μας ξεχωριστά.
Κοινή διαπίστωση είναι ότι όπως υπάρχουν εξαίρετοι γιατροί, με ήθος, ταλέντο, διαίσθηση, άψογη κατάρτιση, διαρκή ενημέρωση, που σκύβουν με προσοχή πάνω από τον ασθενή και κάνουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν ΚΑΘΕ φορά, έτσι υπάρχουν και οι ακριβώς αντίθετοι. Περί αυτών ο λόγος.
Δεν (ή έστω, ας μην...) γενικοποιούμε προς την αρνητική πλευρά, αλλά ας μην κρυβόμαστε και πίσω από το δάχτυλό μας. Το πετροβόλημα και ο όλος σάλος προφανώς έχει πολύ βαθιές ρίζες. Πώς δεν επιτίθεται κανείς εναντίον των Γιατρών χωρίς Σύνορα π.χ., ακόμη κι αν το πάρει σαν πρακτική συγκεκριμένων ανθρώπων σε συγκεκριμένες στιγμές κι όχι ως ολόκληρο τρόπο ζωής? Κάτι αληθινό υπάρχει εκεί. Το οποίο το έχουμε απωλέσει στα υπόλοιπα.
Θλίβομαι βαθύτατα που υποβόσκει η ατμόσφαιρα "αρένας", ειδικά κατανοώντας ότι η πρόθεση όλων μας είναι να δείξουμε ότι συμπάσχουμε κι όχι να μετατρέψουμε την συζήτηση στα μπλογκς σε λαϊκό δικαστήριο.
Αναλογιζόμαστε φυσικά όλοι ότι δεν πρόκειται μόνον για την περίπτωση της τόσο πονεμένης Αμαλίας, που είτε ήρθε σαν σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, είτε σαν μια γερή υπενθύμιση σε όσους κουβαλήσαμε/ κουβαλάμε/ θα κουβαλήσουμε τον δικό μας σταυρό (για εμας τους ίδιους ή για δικούς μας ανθρώπους). Το θέμα είναι μεγαλύτερο από τον καθένα μας. Αλλά επαφίεται σε κάθε στιγμή, σε κάθε ασθενή, σε κάθε μη ασθενή, σε κάθε άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενο να γίνει κάτι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Ας μην το ευτελίσουμε. Το μήνυμα της Αμαλίας είναι σαφές.
ΥΓ1- Θα ήθελα να συγχαρώ τους φίλους φοιτητές ιατρικής που στο doncat.blogspot, στης Αμαλίας και σε άλλα μπλογκς έγραψαν για το πόσο βαθιά τους άγγιξε το θέμα, σε βαθμό ίσως και αναθεώρησης όσων όριζαν ως τώρα το «ιατρός» στη συνείδησή τους.
Ξέροντας ότι οι γιατροί μιλούν και πράττουν από θέση ισχύος (τελικά αν και όποτε αρρωστήσουμε, προσφεύγουμε σε αυτούς, end of story), το να είναι όλο και περισσότεροι (κι ευχής έργον, όλοι) ευσυνείδητοι, όχι με την παλιά έννοια του “οικογενειακού γιατρού" (που στο κάτω-κάτω δεν τον έπαιρνε να μην αναλαμβάνει ευθύνες, μια και τον ήξερε όλο το χωριό), αλλά με την αληθινά υψηλή έννοια του «τάσσομαι ψυχή τε και σώματι στην υπηρεσία του πάσχοντα ανθρώπου», είναι τεράστιο κέρδος για όλους μας.
Ας έχει βοηθήσει η Αμαλία έστω και αυτούς τους «εν τω γεννάσθαι» γιατρούς, που θα στελεχώσουν τα νοσοκομεία και τα ιατρεία αύριο. Εμείς που είμαστε όλοι υποψήφιοι "Αμαλία" ή "Superman", ας δουλέψουμε μαζί με τους υπάρχοντες.
Aphrodite said most of this in... doncat, post "Ενα λουλούδι για την Αμαλία", 26.05.07
Σημ.: ψάχνοντας υλικό για το ποστ, βρήκα το Lundquist's blog για ιατρική αποστολή στη Γουατεμάλα (ναι, δόξα τω Θεώ δεν είναι μόνο οι MSF που προσφέρουν) και βέβαια ακόμη το χαζεύω, κοιτώντας από την φλατ οθόνη μου, στην αναπαυτική καρέκλα μου με τα ροδάκια μου, με δίπλα το χυμό μου με πολλά παγάκια, κάτι νέες τσίχλες σε φάκελλο και το ειδικό μαξιλαράκι μέσης γιατί πιάστηκα με τον βρωμόκαιρο, και περιττό να σας πω ΠΟΣΟ ΡΟΜΠΑ αισθάνομαι... Κι αν έχω μετρήσει χιλιόμετρα πόνου, τέτοιες στιγμές δυτικής παρα-άνεσης είναι μια αυτομούτζα, όπως και να έχει... Η απόλυτη ειρωνία όμως είναι ότι ακόμα κι εδώ, Ελλάς μέλος Ε.Ε, εν έτει 2007, κανείς δεν μου υπογράφει ότι θα "καλοπέσω" απαξάπαντως ιατρικά. Ο Γουατεμαλέζος έχει μια ελπίδα να φύγει μακριά να περάσει καλύτερα. Εμείς που το έχουμε δει το έργο?
