Γιατί για κάθε τι καλό που κάνω στα παιδιά μου, είμαι σίγουρη πως κάνω και δέκα στραβά. Κι όσο και να προσπαθώ να υπερβαίνω εαυτόν ακόμη κι όταν είμαι λιώμα στην κούραση, και να συζητώ το κάθε πρόβλημα, μικρό-μεγάλο, κάποια στιγμή θα μου ξεφύγει και θα βάλω τις φωνές (νούμερο 12, για θεατράλε εκρήξεις)...
Οσο και να διορθωθούν τα πράγματα μετά με εξηγήσεις, αγκαλιές κτλ, η απογοήτευσή μου από μένα είναι τρομακτική.
Δεν είμαι τέλεια σε τίποτα.
Οκ, λογικό, I’m only human. Για την ακρίβεια, στα περισσότερα απέχω παρασάγγας ακόμη κι από έναν καλό μεσον όρο. Στα λιγότερα δε, α καλά, απέχω έτη φωτός! Απλώς πάντοτε ήλπιζα ότι ως μητέρα, θα ήμουν η καλύτερη που θα μπορούσε να γίνει ποτέ, αν μη τι άλλο καλύτερη από τη δική μου. Με δικαίωμα στα λάθη, που όμως θα μάθαινα από αυτά και δεν θα τα επαναλάμβανα ποτέ μου.
Ε, τα μόνα που έχω "ισιώσει" σε σχέση με τη δική μου, χωρίς να είμαι σίγουρη ότι έχω εξασφαλίσει τα καλά που έκανε εκείνη, και χωρίς να μετράω το πόσο υστέρω γίνομαι (εκεί την ξεπερνάω άνετα), είναι πολύ λίγα. Τα εξής δύο: πρώτον το ότι ακούω πολύ τα παιδιά μου, και δεν έχω το «ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ!» για να κάνουν κάτι, δλδ λόγω υπακοής κι όχι κατανόησης του πραγματικού λόγου.
Και δεύτερον (και τρομακτικά επώδυνο), ξέρω ότι τα μεγαλώνω για εκείνα.Οχι για να γίνουν ή να κάνουν ό,τι δεν κατάφερα εγώ, όχι για να με κάνουν να φαίνομαι καλή μαμά στα μάτια των άλλων («Τι δουλειά κάνει η κόρη σας?» «... Χμ, (παύση), Μα τι άλλο... (χαμόγελο), ΓΙΑΤΡΟΣ!!!», «Α, ωραία, και η άλλη?» «...(κι άλλη παύση)... ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΦΥ-ΣΙ-ΚΑ!», "Αααα.. μα τι σπουδαία παιδιά, και τι σπουδαία μάνα!").
Και σίγουρα ΟΧΙ για να με γηροκομήσουν. Η για να τους πηδήξω τη ζωή ώστε να μου "ξεπληρώσουν" ότι έδωσα σ’εκείνες (χρέος μου έτσι ή αλλιώς, δεν είναι αλισβερίσι, πάρε-δώσε, έλεος!).
(αναστεναγμός)
Μητέρα (προσφορά) για τα παιδιά μου, κι όχι τα παιδιά μου (δεκανίκι) για μένα. Αουτς!
Πονάει το να ξέρω ότι η μόνη αλήθεια που υπάρχει τελικά είναι να τους δίνω εφ’όρου ζωής. Να παρέχω εφόδια, να στηρίζω και να ενισχύω, χωρίς να διατάζω, να απαιτώ ή να «προωθώ» προς την «επιθυμητή κατεύθυνση».... Θέλει γερά νεύρα και πολλή ανιδιοτελή αγάπη. Να ξέρω ότι θα μεγαλώσουν κι ΑΝ ΘΕΛΟΥΝ θα είναι κοντά μου, αλλά δεν είναι υποχρωτικό. Να ξέρω ότι θα τις βλέπω να τρώνε τα μούτρα τους και δεν θα μπορώ μ’ένα φιλάκι να τους γιάνω το βαβά, αλλά θα γυρνώ τα μέσα-έξω μου να τις βοηθάω να ξανασταθούν στα πόδια τους. Και μόλις το κάνουν, να με γράφουν και να ξεχύνονται πάλι να ξαναπετάξουν, αφήνοντας με ξέπνοη στο έδαφος. Και στο ενδιάμεσο, να γερνάω κιόλας!
Η καρακαηδόνα!
Και να θυμάμαι κάθε ώρα και λεπτό ότι και μόνο καλά να είναι από υγεία, θα πρέπει να μου φτάνει. Και να κρατιέμαι να μην «κολλάω» («γιατί παιδί μου τατουάζ, ποιός είναι αυτός ο αλήτης, τι εννοείς θα πιλοτάρεις τζετ?»). Και να τους έχω εμπιστοσύνη, και να μου αρκεί το ότι κάνω ό,τι πιο ειλικρινές μπορώ, βάζοντας το μυαλό μου και την καρδιά μου να δουλεύουν υπερωρίες. Και... και... και...
Γιατί καταλαβαίνω ότι όταν με μεγάλωναν εμένα οι γονείς μου, υπήρχε πάντα η ελπίδα ότι τα παιδιά τους θα ζήσουν σ’έναν καλύτερο κόσμο. Ο κόσμος όντως είχε βάλει την τεχνολογία στην υπηρεσία του και μεγαλώναμε με άνεση και μόρφωση (σε σχέση πάντα με τη γενιά τους). Τώρα όμως δεν αρκεί ούτε η άνεση, ούτε η εκπαίδευση. Η έκπτωση σε όλα τα επίπεδα, το μπάχαλο στις σχέσεις και ο βιασμός του πλανήτη δυστυχώς θα μας πάνε από το κακό στο χειρότερο. Και σε τέτοιον κόσμο θα μεγαλώσουν οι δικές μου.
Με μια ελπίδα τουλάχιστον να μπορέσουν να κάνουν κάτι να απαλύνουν (και διορθώσουν μακάρι!) τις ανωριμότητες και τα βολέματα που έχουμε κάνει εμείς, για να ζήσουν, η γενιά τους κι όλες η επόμενες καλύτερα.
Αλλά να, πάλι ζητάω, πάλι μετατοπίζω ευθύνες στα παιδιά μου... αδιόρθωτη είμαι!!! Κι όσο οικολόγος και να είμαι, όσο υπεύθυνη (ε?) τις σχέσεις και τα επαγγελματικά μου, τόσο ξέρω ότι δεν εξαρτάται τίποτε θεμελιώδες από μένα. Ισως μόνο ένα ελάχιστο κομμάτι του κόσμου τους...
Και τότε με πιάνει η καρδιά μου. Πώς τά’χουμε κάνει έτσι.. Τι κάνω και τις έχω μες το καυσαέριο?... Πώς δεν τις παίρνω σε κάνα νησί, να γίνω αγρότισσα, και στο διάολο τα σπίτια και τ’αυτοκίνητα?!
Σκατά.
Για να μη σας μιζεριάζω λοιπόν, να σας δείξω εκείνο το πικρόγλυκο κομμάτι από μια ταινία του Mr Bean. Ναι, του Mr Bean παρακαλώ!
Στην ταινία του «Η Απόλυτη Καταστροφή» (1997), ο ήρωάς μας, φύλακας σε Μουσείο, στέλνεται κατά λάθος σαν ειδικός για συνοδεία του πίνακα Whistler's Mother (1871) από την Αγγλία στην Αμερική εν μέσω τρελλών παρεξηγήσεων, και φτερνίζεται πάνω στον πανάκριβο πίνακα. Πάει να σκουπίσει τα σάλια με το μαντήλι του, που όμως είχε μελάνι επάνω από την πέννα του, και κάνει το πρόσωπο της Μητέρας σύχρηστο!
Τελικά με τα πολλά, καταφέρνει ν’αντικαταστήσει τον πίνακα με μια απεικόνιση σε σχετικό πόστερ από την έκθεση και παίρνει το ορίτζιναλ σπίτι του. Οταν τον καλούν να δώσει μικρό λόγο στην τελετή παρουσίασης, ξεκινάει τραυλίζοντας (παντελώς άσχετος είπαμε): «...Ο πίνακας... είναι ωραίος... γιατί... είναι μεγάλος... οπότε... εμμμ... φαίνεται!» κτλ. Κι όσο ο Διευθυντής του Μουσείου, που ξέρει την ασχετίλα του, κοντεύει να πάθει έμφραγμα, ο Bean συνεχίζει με στόμφο πλέον ότι όπως έμαθε από τον φίλο του (τον λαχταρισμένο Διεθυντή, που τον εγκατέλειψε κι η γυναίκα του και θα μπει και φυλακή εξ’αιτίας του ήρωά μας), «Η οικογένεια είναι πάνω απ’όλα!». Και διαβεβαιώνει το κοινό (δείτε το μέχρι το λεπτό 3:25, μετά αλλάζει θέμα) ότι ο πανάκριβος πίνακας αυτός είναι σπουδαίος διότι...
“... even though Mr Whinslet is perfectly aware that his mother was a hideous old bat who looks like she's got a cactus lodged up her backside, he stuck with her and even took the time to paint this amazing picture of her. It’s not just a painting. It’s a picture of a mad old cow who he thought the world of. And that’s marvellous!”
Με λίγα λόγια ο ζωγράφος ήξερε ότι η μάνα του ήταν μια τρελλή αγελάδα, αλλά παρ’όλ’αυτά έκατσε και της έκανε κοτζάμ πίνακα, μόνο και μόνο γιατί ήταν η μάνα του. Την οποία λάτρευε...
Καλό ε?
Τι, να μου κάνουν πίνακα οι δικές μου μεθαύριο?
Αχαχα!
Θα είμαι ειλικρινά ευτυχής αν δε μου κάνουν τα 40 σύντομα....
ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑ!!!
