AIDS - 420 νέα περιστατικά

Στην Ελλάδα τον περασμένο χρόνο είχαμε 420 νέα (δηλωμένα, γιατί με τα αδήλωτα ο αριθμός ανεβαίνει) περιστατικά, στην πλειονότητά τους άντρες (83%) και το υπόλοιπο γυναίκες. Οσο κι αν θα θέλαμε να πούμε "Α, μια χαρά, αυτά συμβαίνουν μόνο σε άλλους", όλοι μας είμαστε δυνητικά υποψήφια θύματα. Ασπροι, μαύροι, κόκκινοι, κίτρινοι, Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, straight, gay, άντρες, γυναίκες. Και -αν είναι δυνατόν- παιδιά!

Το AIDS έχει πάψει, μες την εξάπλωσή του, να θεωρείται απλώς "Η ασθένεια των ομοφυλόφιλων" της δεκαετίας του '80, τότε που ο κόσμος θεωρούσε ότι δεν τον αφορά. Ηταν τόσο μεγάλο το λάθος και τόσο αδικαιολόγητη η αδράνεια... Χάσαμε σε όλον τον κόσμο πολύτιμο χρόνο. Και φυσικά συνανθρώπους μας. Ευτυχώς εδώ και κάποια χρόνια φωνάζουμε. Σε πολλές χώρες του κόσμου. Και οι καμπάνιες, οι εκδηλώσεις, τα μηνύματα ταξιδεύουν με τα ΜΜΕ και το ίντερνετ και αλλάζουν το τοπίο. Πιο αργά απ'όσο θα έπρεπε, αλλά είναι κι αυτό κάτι.


Γιατί αυτή η μάστιγα μας αφορά όλους και όσο πάει, θα βλέπουμε ολοένα και περισσότερα κρούσματα. Κατανοητό, ευνόητο και προβλέψιμο. Ομως αν το καλοσκεφτούμε, είναι απελπιστικό. Τραγικό. Καθηλωτικό. Στην σούπερ Εσπερία του 21ου αιώνα, δεν υπάρχει εμβόλιο. Δεν υπάρχει αποτελεσματική και οριστική θεραπεία της νόσου. Είναι κυριολεκτικά ο σούπερ-ιός, ο πιο έξυπνος που μας έχει προσβάλλει στην ιστορία του είδους μας: η εξωτερική του επιφάνεια προσομοιάζει τα δικά μας σάκχαρα, οπότε δεν μπορει καν να τον αναγνωρίσει το ανοσοποιητικό, συν παραμένει ανενεργός επί μακρόν, οπότε η ζημιά είναι μεγάλη. Ας μη μιλήσουμε για το τι συμβαίνει στις χώρες του 3ου κόσμου, που αποδεκατίζονται μέχρι παιδάκια.


Στα δικά μας, όσο κι αν έχει μπει στη ζωή μας και το βλέπουμε θεωρητικά με μεγαλύτερη ανοχή, στην πράξη η ελληνική κοινωνία το στιγματίζει και το αποκλείει. Δεν ξέρω αν θα έφτανε στο σημείο να καίει τους -επί του εδάφους μας- οροθετικούς ή ασθενείς στην πυρά, ξέρω όμως ότι κλείνει μπουκαπόρτες και σφαλίζει παραθυρόφυλλα με δύναμη, μόνο και μόνο με την υποψία.

Απλό παράδειγμα: πηγαίνετε για ράμματα σε οποιοδήποτε ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο και πείτε την ώρα που σας κάνουν διάγνωση και φέρνουν βελόνα και κλωστή, ότι έχετε AIDS.

Της μαιμούς ο γάμος θα γίνει.





Ενημέρωση. Ευαισθητοποίηση. Προφύλαξη.

Δε γίνεται αλλιώς.

Η σεξ με προφυλακτικό ή καθόλου σεξ.

Τελεία και παύλα.

Κι όποιος δε γουστάρει να το βάλει στη ζωή του και τις συνήθειές του, δρόμο! Ας αφήσουμε τις σεμνοτυφίες και τις δικαιολογίες κατά μέρος. Οταν έρθει με το καλό η στιγμή που θα έχουμε νικήσει τη μάστιγα, τότε θα είμαστε ελεύθεροι να ξαναθυμηθούμε όλα τα ρομαντικά και το να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Προς το παρόν όμως, δεν είμαστε ακόμη Ελεύθεροι. Πρέπει να είμαστε πρώτα Υπεύθυνοι.

Και βλέπουμε...

Γελάσαμε Πάλι!

"Καλά ρε παιδάκι μου, μη φρικάρεις έτσι! Πλάκα το είπα, τι ψυχή έχει ένα 30% τώρα? ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ ΚΑΛΕΕΕ!"

Η ΔΕΗ σφυγμομετρά την κοινή γνώμη, ενόσω βλέπει κατακόρυφη αύξηση στις πωλήσεις κεριών, γκαζιών για καφέ, κουβερτών και παπλωμάτων. H Kυβέρνηση κάνει πάρτυ, γιατί αυτό θα οφελήσει τα μέγιστα την υπογεννητικότητα, και μάλιστα εντελώς ανέξοδα για το κράτος!

Μάλιστα...

"Δε λέω, μια χαρά τα κατάφερα πάλι! Και cool ντυσιματάκι, και το μπούτι έξω, και το μαλλί πέτυχε, και το ποτάκι μου στο χέρι, και το ύφος της ζόρικης γκόμενας στο μάτι, άϊντε να δούμε τι θα δούμε στο πάρτυ... Μόνο που ρε γαμώτο κάτι εξακολουθεί να μη μου πηγαίνει καλά από την ώρα που βγήκα από το σπίτι..."

Η Κυβέρνηση προσπαθεί να λύσει τσακ-μπαμ το Ασφαλιστικό, χωρίς ακόμη να έχει δώσει δείγματα ότι έχει συναίσθηση του τι πραγματικά παίζει.


"Είμαι Πολύ Ωραίος, Βεβαίως, Βεβαίως, Είμαι Πολύ Ωραίος, Κάνω και Μιζ-αν-πλί!"

Η (Αντί-)Αντιπολίτευση καμαρώνει το καινούριο της styling και διαλέγει κοστούμια, θεωρώντας ότι έχει άπλετο χρόνο μέχρι τις επόμενες εκλογές να δοκιμάσει όλο το βεστιάριο των απανταχού jokers. Αν είχαν Αντι-προτάσεις για το Ασφαλιστικό σε κοστούμι, ίσως να αγόραζε ή έστω, να νοίκιαζε μία (μην κουραζόμαστε κιόλας, έτσι ή αλλιώς όλα έτοιμα τα παίρνει). Προς το παρόν όμως είπαμε, καμαρώνει.

"...................................."
(μούγκα, μεγάλη η προσπάθεια να κάνεις Τιραμολιές!)

Kι Εμείς οι Αμεσα Ενδιαφερόμενοι, με πλήρη design εξάρτυση (τσακίζουμε πιστωτικές και καταβροχθίζουμε δάνεια, όχι αστεία!), παίζουμε μανιωδώς μια εξόχως γκλαμ εκδοχή του εαυτού μας, στην προσπάθεια να τη βγάλουμε καθαρή. Λαμογείν, ξαφρίζειν, παρανομείν, λίγο pole-dancing με τουμπο-γεφυρο-σπαγγάτα, αρκετό +εκδιδόμεθα μετ'ευτελείας+ κι έχει ο Θεός (όχι ο Αδωνις, ο άλλος, ο γνωστότερος).

This is not a Love-Song...

Υπάρχουν πολλές ξεφτίλες που συμβαίνουν και σε κάνουν να ντρέπεσαι. Και απεγνωσμένες κινήσεις από ανθρώπους που τους χρωστάμε σεβασμό και δικαίωμα στην αξιοπρέπειά τους, αλλά αφήνουμε να τους περνάνε με πρώτη και με όπισθεν εναλλάξ.

Με λίγα λόγια, οι συνταξιούχοι στους δρόμους. Μεγάλοι άνθρωποι να φωνάζουν για τα αυτονόητα.

Ξανά.

Αν είναι δυνατόν να τους φέρνουμε σε αυτή τη θέση!

Τα Καμάρια μας...

... αφού έλυσαν το πρόβλημα των σκουπιδιών με το να καρφώνουμε τους γείτονες που δεν χωνεύουμε ώστε να πέφτουν πρόστιμα (σκουπίδια: καλύτερα να τα τρώς, παρά να τα πετάς), δίνουν δωρεάν μαθήματα α-λα-Γκρηκ-Βουλή στις Σχολές Μηχανικών Αυτοκινήτου.

Ρε καρντάσια, τι πρόβλημα έχετε με τις πλημμύρες τέλος πάντων?! Αφού στεκόμαστε στο πλευρό του Ελληνα πολίτη και τον βοηθάμε με κάθε μέσον! (ρε αχαριστία μιλάμεεε!)

Στο πάρτυ νούμερο 16.859 για τη νίκη του Γιωργάκη και την ανέλπιστη συμμετοχή των ψηφοφόρων/άντε, οκ, φίλων, οι ευχές κι οι αφιερώσεις από το αντίπαλο στρατόπεδο συνεχίζονται:

"Μια φορά κι έναν καιρό -χικ!-
μού'χες πει πως μ’ αγαπούσες
τότε που να φανταστώ -χικ!-
ότι δεν το εννοούσες
μια φορά κι έναν καιρό -χικ!-
μού'πες δεν θα με ξεχνούσες
μα ξεχνάς πια είμαι εγώ -χικ!-
είμαι η Καίτη
-χικ, γράψε λάθος- είμ'ο Βάγγος π'αγαπούσεεεες!"

Αντε και στα Δικά μας τις Κυριακές!

Λέτε να δούμε ποτέ χιούμορ σε ταμπέλες-κράχτες έξω από τις δικές μας εκκλησίες? Μπαααα...

Χμμμμ... Με τέτοια Σόδομα και Γόμορρα που ακούγονται λέτε να δούμε τίποτε σκαμνάκια του μπαρ σαν κι αυτά?

Αυτή πάντως την διακοσμητική πρόταση για τα αποχωρητήρια του Βατικανού δεν θα τη δούμε σίγουρα ΠΟΤΕ! :)))

David Kracov Rulez!

Mood Swings

Λες και τό'χω τάμα, κάθε φορά που κάπου, κάπως πάω να ξεχαστώ, έρχεται πιστό στο ραντεβού μας το αιώνιό μου guilt-trip: προσφάτως στην παρέα π.χ., την ώρα που όλα τα παιδάκια μας έβγαζαν τις αμυγδαλές τους τριγύρω απ'τις τσιρίδες κι εμείς κάναμε ότι περνούσαμε καλά, με αυτό το ύφος του "δεν ακούω, νομίζω πως δεν είναι δικά μου, ναι, όντως, δεν είναι τα δικά μου, δεν είναι γενικώς δικά μου, νομίζω δεν είμαι καν γονιός τώρα που το ρωτάτε, αλήθεια, τι γυρεύουμε εδώ και δεν πάμε στα μπουζούκια καλύτερα?" έβλεπα κάτι παιδικά μπρελοκάκια στο τραπέζι. Κλασικά καρτουνίστικα μικρά γλυπτά με αλυσιδίτσα, πανέμορφα μεν, τόσο άχρηστα δε (τα δίχρονα δεν έχουν κλειδιά).

At the End of my Rope

Τα κοίταξα από κοντά και σκεφτόμουν πόσο δρόμο (=ευφημισμός το "δρόμο", οκ?) έχουμε διανύσει... Πόσοι άνθρωποι, πόσες βιομηχανίες και οικονομίες χωρών μη σου πω "τρώνε" από αυτά τα σκατολοϊδια, με τα οποία "έλα μωρέ, ένα ευρουδάκι έχει, τι ψυχή έχει ένα ευρώ/τρία ευρώ/δέκα ευρώ/ εκατό ευρώ, έλα να της/του το πάρουμε να βγάλει το σκασμό" έχουμε γεμίσει τα σπίτια μας και τη ζωή μας.

Duck Tape

Και σκεφτόμουν όλα αυτά που έχω δει και διαβάσει για τη δουλειά που ρίχνουν τα studios μέχρι να ετοιμαστεί το κόμικ ή η ταινία και μετά όλα αυτά τα εμπορικά παραφερνάλια, όσο (μην τα ξαναλέμε), τα παιδάκια στην Αφρική δεν έχουν να φάνε / άμα ζήσουν / για όσο ζήσουν κτλ κτλ κτλ. Κόμπος στο λαιμό, σκατά, τι κάνουμε τώρα, τίποτα, συνεχίζουμε να δίνουμε σε τέτοιους οργανισμούς, και κατά τα άλλα "Μια coca light παρακαλώ και δύο μικρούς χυμούς".

Peeking Duck

Πριν λίγο λοιπόν, ψάχνοντας για άλλα διάφορα στο δίχτυ, έπεσα πάνω στη σελίδα ενός τυπά που φτιάχνει τέτοια πράγματα. Για την ακρίβεια του καλλιτέχνη που είναι σήμερα "the exclusive licensed sculptor of all Warner Bros., Looney Tunes, Hanna-Barbera, Betty Boop, Peanuts and Tim Burton's Corpse Bride characters" κι επίσης φτιάχνει "limited edition sculptures for the Disney Studios", με παγκόσμια απήχηση. Tα έργα του περιλαμβάνονται σε συλλογές των ελίτ του Hollywood, εταιριών και μουσείων. Το όνομά του, David Kracov.

Falling in Love

Οκ, μπράβο του, προφανώς είναι πολύ καλός όπως θα δείτε και στο site του, φιλοτεχνεί πραγματικά καταπληκτικά κομμάτια. Πέραν των αναμενόμενων, έχει κάποιες συλλογές με πολύ χιούμορ, με shadow boxes όπως αυτά που βλέπετε (με τη λεπτομέρειά τους) με πανέξυπνους τίτλους (άντε να μεταφράσεις στα ελληνικά τους ιδιωματισμούς τώρα...). Θα καταλάβετε όμως γιατί με συγκίνησε και ξέφυγα από τις αρχικές ενοχικές μου σκέψεις για λίγο.

Thinking Outside the Box

Το National Holocaust Museum που λέτε παρήγγειλε σε 20 καλλιτέχνες να δημιουργήσουν από ένα αντικειμενο τέχνης στη μνήμη όλων των παιδιών που κάηκαν στο Ολοκαύτωμα. Καλά, και μόνο ως ιδέα, είναι το ασυμβίβαστο των ασυμβίβαστων: τα καρτούνια με την απεχθέστατη γενοκτονία? Και μάλιστα συγκεκριμένα των παιδιών? Το εμπορικό παραλήρημα των μεγάλων παραγωγών με τις ανθρώπινες αξίες, την εξής μία, το δικαίωμα στη ζωή? Την χρηματοδότηση από εμάς αυτής της παράνοιας καταναλωτικού οργίου από τη στιγμή της γέννησης των βλασταριών μας, με τη χειρότερη όψη του είδους μας? Την αθωότητα και τη χαρά με την απόλυτη διαστροφή και τον εξόντωση? ....

....

....

Ιδού τι έφτιαξε ο Kracov λοιπόν, εμπνευσμένος από το ποίημα: "The Butterfly" του Pavel Friedmann (04.06.1942), ενός μικρού αγοριού που έχασε τη ζωή του στο Auschwitz:

"The last, the very last,
So richly, brightly, dazzlingly yellow.
Perhaps if the sun's tears would sing against a white stone….

Such, such a yellow
Is carried lightly ‘way up high.
It went away I'm sure because it wished to kiss the world good-bye

For seven weeks I've lived in here,
Penned up inside this ghetto.
But I have found what I love here.
The dandelions call to me
And the white chestnut branches in the court.
Only I never saw another butterfly.

That butterfly was the last one.
Butterflies don't live in here, in the ghetto."

Οπως λέει ο ίδιος στο site του,

"The inspiration for the design of my sculpture comes from my passion for animation and the innocence that the characters portray. Incorporating animation characters into a sculpture that represents the loss of children's lives during the Holocaust was for me, one of, if not the most difficult creation of my career...

... For me, the overwhelming amount of butterflies flying into Heaven represents the unthinkable amount of people that where packed into one boxcar. I wanted the viewer to feel a sense of overpowering claustrophobia...

... For some, when they look at the characters that surround the boxcar, each character is praying. For others, the characters are contemplating in sadness. I designed each character in their individual pose to leave the viewer with their own ideals of what to believe... they see a little bit of themselves in each character."

Οχι, δεν αλλάζει σε τίποτα τις ενοχές μου. Για όλα όσα έχουμε καταφέρει γενικώς από τον (μπουχέσα) Αδάμ κι ένθεν, και ΦΥΣΙΚΑ για όλα όσα κάνω εγώ προσωπικά - για την ακρίβεια, όσα ΔΕΝ κάνω. Αλλά μου έδωσε μια μικρή ελπίδα ότι τουλάχιστον υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν το ουσιαστικό πίσω ακόμη κι από την πιο στυγνή εμπορική συναλλαγή και τα ασυμβίβαστα του "ξέρω το σωστό" κι όμως "κάνω το λάθος".

Κι ίσως αν παράλληλα με κάθε χαζοχαρούμενη επίδειξη "ανεμελιάς" που πλασσάρουμε στα παιδιά μας, και το άθλιο μήνυμα που τους δίνουμε πετώντας τα λεφτά μας σε άχρηστα τζάντζαλα, δείχνουμε και κάτι που πάει πιο βαθιά, ώστε να τα μάθουμε να υποψιάζονται και να αναρωτιούνται, ίσως, λέω ίσως, να προλάβουν εκείνα στο και 5' την κατηφόρα την απίστευτη.

Γιατί το παρά 5' το χάνουμε, το χάσαμε.

Λες όμως με τρελλή προπόνηση να προλάβουμε τους επόμενους, ακριβώς στην παράδοση σκυτάλης?

Η θα τα σχιζοφρενιάσουμε εντελώς τέτοιοι ενοχικοί γονείς?

Μπφ (ξεφύσημα), "Coca light σας ζήτησα, όχι κανονική, δε μ'αρέσει η κανονική, έχει πολλή ζάχαρη - Βασιλάκηηηηηηηηηηηη, έλα βάλε τα Prada σου αγόρι μου, θά'ρθει ο μπαμπάς με την Cayenne σε πέντε λεπτά να φύγουμε, μας περιμένουν στο Resort, ναι, θα σου πάρω και τον Mickey Mouse και τον Bob Σφουγγαράκη και τον Spiderman, ναι, και Milco και Kinder-Egg και Junior και Danonito και την καινούρια κονσόλα και τσίχλες και καραμέλλες και σοκολάτες και γλειφιτζούρια, και θα κάτσουμε τρεις ώρες στον καραμελλότοπο και πέντε στο σινεμά, έλα καλό μου, ΠΑΜΕ ΓΑΜΩΤΟ!"

Ως Ελλην Φορολογούμενος...

... αισθάνομαι ότι αφού αυτοί που ψήφισα φροντίζουν για το καλό μου, μπορεί να ζοριστώ λίγο ακόμη, αλλά μια καλή σύνταξη απ'το ΙΚΑ θα την πάρω ρε αδερφέ!

Happy Thanksgiving Everybody!

Η συζήτηση για το ασφαλιστικό έχει ανάψει για τα καλά στα έδρανα!

(όσοι δεν είναι στη θέση τους, βρίσκονται στην καντίνα της Βουλής και καλά για καφέ, γιατί φοβούνται μην γίνουν στο φούρνο με πατάτες λόγω ημέρας...)

Γλου-γλου-γλου-γλού! (Κόοοοοτ, κοτ, κοτ!)

Και μετά τις γαλοπούλες.... οι ΚΟΤΕΣ!!!