Σοκ, Θλίψη και Αγανάκτηση.

ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ: Αναδημοσίευση του σχολίου του μπλογκόλιθου Ovi από το μπλογκ του:

"Τα έξη παιδιά είναι Φιλανδοί αλλά θυμηθείτε ότι και το παιδί που γεννήθηκε στη Φιλανδία από σομαλούς γονείς είναι Φιλανδός. Κάποια από τα έξη παιδιά δεν έχουν τα ...φιλανδικά χαρακτηριστικά. Ο νεαρός πήγε έχοντας αφήσει πίσω του ένα γράμμα που αναφέρεται στη καθαρότητα των Φιλανδών και σε μια μίζερη κοινωνία που έχει γεμίσει με ...μίγματα. ήταν μέλος παραστρατιωτικής ομάδας με κέντρο της ένα όμιλο σκοποβολής και δυστυχώς για μένα πριν από ένα μήνα είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο κάτι αλλάζει τελευταία στη Φιλανδία και που αναδημοσιεύτηκε και στη Γαλλία και πάλι σήμερα είμαι ο μοναδικός που μιλάει για τις ευθύνες της κυβέρνησης και όλων των κυβερνήσεων τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Όταν πριν από πέντε χρόνια όλοι γέροι και μικροί κυκλοφορούσαν με μπλουζάκι με το γνωστό κράνος και το κείμενο, τους δείξαμε μια φορά θα τους δείξουμε πάλι, και λίστα με τις ρωσικές πόλεις που είχαν καταλάβει οι Ναζί κανένας δεν μίλαγε, λοιπόν τώρα το πληρώνουμε όλοι μαζί.

Σήμερα όλες οι σημαίες είναι μεσίστιες και υπάρχει μια γενικότερη παγωμάρα αλλά δυστυχώς έχουν από το πρωί αρχίσει να μιλάνε για ...φτωχή οικογένεια με άνεργη μητέρα, για το φθινόπωρο που φέρνει μελαγχολία και πάλι νιώθω πολύ μόνος μου μιας και είμαι ο μοναδικός που μιλάει για ευθύνες μιας κυβέρνησης και μιας κοινωνίας που φτιάχνει εθνική συνείδηση βασισμένη σε διαστρέβλωση της αλήθειας."

.....

.....

..... τι μπορείς να πεις αλήθεια... Συνεχίζουμε με το πρωϊνό ποστ:

"I, as a natural selector, will eliminate all who I see unfit, disgraces of human race and failures of natural selection.

You might ask yourselves, why did I do this and what do I want? Well, most of you are too arrogant and closed-minded to understand",

έγραψε στο συνοδευτικό κειμενάκι του βίντεο που ανέβασε στο YouTube (μπορείτε μέχρι στιγμής να το δείτε εδώ), με το όνομα "Sturmgeist89". Είχε ξανανεβάσει παλαιότερο βίντεο με τις extreme δαρβινικές του απόψεις, το οποίο είχε κοπεί, ο ίδιος είχε αυτομάτως εκδιωχθεί από το YouTube, αλλά τελικά ανέβασε το τελευταίο αυτό βίντεο με νέο όνομα.

Ο 18χρονος Pekka-Eric Auvinen άρχισε χτες το πρωί να πυροβολεί στο Jokela High School με περίπου 450 μαθητές στη μικρής πόλη Τuusula στην Φινλανδία, σκοτώνοντας 5 μαθητές, 2 μαθήτριες, τον διευθυντή του σχολείου και τραυματίζοντας άλλους 12, πριν στρέψει το όπλο στο κεφάλι του και πυροβολήσει - δεν κατάφερε να αυτοκτονήσει επί τόπου, αλλά τελικά υπέκυψε λίγες ώρες αργότερα.


Δεν είχαμε συνέλθει από το σοκ και την αγανάκτηση για τέτοια φαινόμενα, με το πρόσφατο μακελειό στην Virginia με τον Νοτιοκορεάτη, και τώρα σε μια χώρα που φημίζεται ως μία από τις πιο φιλήσυχες, η έννοια "στέλνω τα παιδιά μου σχολείο και τα περιμένω να έρθουν σπίτι το μεσημέρι, χωρίς καν να πάει το μυαλό μου στο κακό" έχει διαγραφεί άπαξ και δια παντός. Κι αν συνέβη εκεί, για μένα είναι άλλη μία καμπάνα για το ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει ασφάλεια πουθενά. Πέραν της καμπάνας που χτυπά πιο πίσω, τι κάνουμε στα παιδιά μας και τα σχιζοφρενιάζουμε μέχρι να φτάσουν σε τέτοιες ακρότητες...


Να δεχτώ ότι μπορεί να υπάρχει βιολογική παθογένεια που μπορεί να εξωθήσει σε ακραία επιθετική συμπεριφορά. Αν δεν βρει όμως εύφορο έδαφος αλλά αντίθετα, σωστή υποστήριξη, μειώνονται οι πιθανότητες έκφρασής της. Γιατί δε μηδενίζονται? Πρώτα και κύρια, γιατί όσο υπάρχει πρόσβαση στον παράγοντα "όπλο", τα πάντα μπορούν να συμβούν. Από τον καθένα. Κι ύστερα γιατί τα δηλητηριάζουμε με κάθε είδους φανατισμό και μίσος. Προς τους άλλους, προς το ξένο γενικότερα, τον κόσμο ολόκληρο, τα ίδια. Οπότε οπλιζουμε μια τέτοια φύση με κίνητρο και μηχανισμό.

Κι εκεί έρχομαι στο πόσο φταίμε εμείς που σχιζοφρενιάζουμε τα παιδιά μας και τα μεγαλώνουμε μέσα στη βία - από τα μότο "Βάρα πρώτος πριν σε βαρέσουν" που ακούω στις παιδικές χαρές και τον γνωστό καταιγισμό από την τηλεόραση μέχρι την παντελή έλλειψη ειρηνικών, υγειών, εύρωστων μοντέλων ψυχοσωματικής ανάπτυξης. Είχαμε ένα, τον αθλητισμό. Αλλά με το doping, σ'αυτή την τρέλλα μας για ρεκόρ, που αποκάλυψε την ακόρεστη πείνα μας για όλο και περισσότερα χρήματα και την απόλυτη διάβρωσή μας από αυτά, τον χάσαμε κι αυτόν. Μας έμειναν οι διάφορες πολιτικές οργανώσεις που το μόνο που προάγουν είναι τη βία για τη βία. Και η φυγή, τα drugs της μεγάλης φυγής για την ακρίβεια...


Δεν πιστεύω ότι θα βλέπουμε λιγότερα τέτοια παιδιά. Και με το πόσο εύκολο είναι να έχει κανείς πρόσβαση σε ο,τιδήποτε μπορεί να βλάψει τον άλλον, χρειάζεται διπλή δουλειά. Εχει χρόνο όμως κανείς ν'ασχοληθεί σοβαρά με τα παιδιά του? Κι όχι μόνο τα δικά του, αλλά και με των άλλων?

Θλίβομαι όσο δεν παίρνει όταν βλέπω νέες ζωές να ξεκινούν τόσο στραβά, και στην πορεία να παίρνουν κι άλλες στο χαμό τους. Δεν μπορώ να φανταστώ το τι τραβούν οι οικογένειες των παιδιών που σκοτώνονται σε τέτοιες συνθήκες. Είναι από τις στιγμές που αισθάνομαι ότι αποτυχαίνουμε σαν είδος, με τον χειρότερο τρόπο: αν δε μπορούμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από καταστάσεις που θα μπορούσαν να αποφευχθούν και να φροντίζουμε να μεγαλώνουμε ανθρώπους καλύτερους από εμάς, παρασάγγας καλύτερους, δεν έχει και πολύ νόημα το να διαιωνίζουμε το είδος έτσι απλά.


Και τι εννοώ με το "να αποφευχθούν"?

Για διαβάστε:

"Finland has one of the world's highest gun ownership rates, ranking third behind the United States and Yemen according to a recent study by Small Arms Survey by the Graduate Institute of International Studies in Geneva.

Most of the registered weapons in Finland are hunting rifles." (Herald Sun)

Το παλληκαράκι αυτό "was a sports shooter", με άδεια οπλοκατοχής, στην τρίτη κατά σειρά χώρα από εκείνες με το υψηλότερο δείκτη οπλοκατοχής μεν, αλλά που έχει έναν από τους χαμηλότερους δείκτες βίαιου εγκλήματος δε. Κάτι που θα μπορούσε κανείς δλδ να πει ότι ουσιαστικά αναιρεί το ότι "έφταιγε το περιβάλλον" για το ότι πήρε τ'οπλο του και το άδειασε πάνω στους συμμαθητές του.


Αλλά είναι σα να κάθεται κανείς πάνω σε μια βόμβα και να περιμένουμε οι υπόλοιποι πότε θα του στρίψει, για να την ξαμολύσει πάνω στον κόσμο. Αν δεν του στρίψει, έχει καλώς. Αν όμως του στρίψει, την έβαψαν όλοι. Και δε χρειάζεται να γίνει το λασκάρισμα σε πολλούς. Ενας, είδαμε, αρκεί.

Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να μην κατασκευάζουμε βόμβες ("Είναι πολλά τα λεφτά, Αρη!"), τουλάχιστον ας μην αφήνουμε παιδιά να κάθονται πάνω τους. Ποτέ και για κανέναν λόγο.

Γιατί για πείτε μου, τι γίνεται όταν κάποια μέρα ένα από όλα τα παιδιά μας ξαναστραφεί όπως στην φωτογραφία εναντίον κάποιων άλλων από τα παιδιά μας?


Η αυτά συμβαίνουν μόνο σε τρίτους και ποτέ σε μας τους ίδιους?

Περισσότερα: Herald Sun, BBC News (απ'όπου και οι φωτο), ΣΚΑΙ.




ΥΓ- και το να διδάσκουν γονείς στα παιδιά τους "ασφάλεια" και "πρακτική" στον χειρισμό όπλων όπως στα βίντεο: "Kids shooting guns" και "Redneck Gun Range Shooting Target Practice" καθώς και η γενικότερη εισαγωγή τους -ακόμη και σαν χόμπυ σκοποβολής- σ'αυτά, εξοικείωσή μ'αυτά και χρησιμοποίησή τους όσο φαινομενικά αθώα -"ποιός θα πετύχει τα περισσότερα κονσερβοκούτια στην πίσω αυλή" π.χ.- θα με βρίσκουν πάντοτε ΑΝΤΙΔΙΑΜΕΤΡΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΗ.