Mood Swings
Λες και τό'χω τάμα, κάθε φορά που κάπου, κάπως πάω να ξεχαστώ, έρχεται πιστό στο ραντεβού μας το αιώνιό μου guilt-trip: προσφάτως στην παρέα π.χ., την ώρα που όλα τα παιδάκια μας έβγαζαν τις αμυγδαλές τους τριγύρω απ'τις τσιρίδες κι εμείς κάναμε ότι περνούσαμε καλά, με αυτό το ύφος του "δεν ακούω, νομίζω πως δεν είναι δικά μου, ναι, όντως, δεν είναι τα δικά μου, δεν είναι γενικώς δικά μου, νομίζω δεν είμαι καν γονιός τώρα που το ρωτάτε, αλήθεια, τι γυρεύουμε εδώ και δεν πάμε στα μπουζούκια καλύτερα?" έβλεπα κάτι παιδικά μπρελοκάκια στο τραπέζι. Κλασικά καρτουνίστικα μικρά γλυπτά με αλυσιδίτσα, πανέμορφα μεν, τόσο άχρηστα δε (τα δίχρονα δεν έχουν κλειδιά).
At the End of my Rope
Τα κοίταξα από κοντά και σκεφτόμουν πόσο δρόμο (=ευφημισμός το "δρόμο", οκ?) έχουμε διανύσει... Πόσοι άνθρωποι, πόσες βιομηχανίες και οικονομίες χωρών μη σου πω "τρώνε" από αυτά τα σκατολοϊδια, με τα οποία "έλα μωρέ, ένα ευρουδάκι έχει, τι ψυχή έχει ένα ευρώ/τρία ευρώ/δέκα ευρώ/ εκατό ευρώ, έλα να της/του το πάρουμε να βγάλει το σκασμό" έχουμε γεμίσει τα σπίτια μας και τη ζωή μας.
Duck Tape
Και σκεφτόμουν όλα αυτά που έχω δει και διαβάσει για τη δουλειά που ρίχνουν τα studios μέχρι να ετοιμαστεί το κόμικ ή η ταινία και μετά όλα αυτά τα εμπορικά παραφερνάλια, όσο (μην τα ξαναλέμε), τα παιδάκια στην Αφρική δεν έχουν να φάνε / άμα ζήσουν / για όσο ζήσουν κτλ κτλ κτλ. Κόμπος στο λαιμό, σκατά, τι κάνουμε τώρα, τίποτα, συνεχίζουμε να δίνουμε σε τέτοιους οργανισμούς, και κατά τα άλλα "Μια coca light παρακαλώ και δύο μικρούς χυμούς".
Peeking Duck
Πριν λίγο λοιπόν, ψάχνοντας για άλλα διάφορα στο δίχτυ, έπεσα πάνω στη σελίδα ενός τυπά που φτιάχνει τέτοια πράγματα. Για την ακρίβεια του καλλιτέχνη που είναι σήμερα "the exclusive licensed sculptor of all Warner Bros., Looney Tunes, Hanna-Barbera, Betty Boop, Peanuts and Tim Burton's Corpse Bride characters" κι επίσης φτιάχνει "limited edition sculptures for the Disney Studios", με παγκόσμια απήχηση. Tα έργα του περιλαμβάνονται σε συλλογές των ελίτ του Hollywood, εταιριών και μουσείων. Το όνομά του, David Kracov.
Falling in Love
Οκ, μπράβο του, προφανώς είναι πολύ καλός όπως θα δείτε και στο site του, φιλοτεχνεί πραγματικά καταπληκτικά κομμάτια. Πέραν των αναμενόμενων, έχει κάποιες συλλογές με πολύ χιούμορ, με shadow boxes όπως αυτά που βλέπετε (με τη λεπτομέρειά τους) με πανέξυπνους τίτλους (άντε να μεταφράσεις στα ελληνικά τους ιδιωματισμούς τώρα...). Θα καταλάβετε όμως γιατί με συγκίνησε και ξέφυγα από τις αρχικές ενοχικές μου σκέψεις για λίγο.
Thinking Outside the Box
Το National Holocaust Museum που λέτε παρήγγειλε σε 20 καλλιτέχνες να δημιουργήσουν από ένα αντικειμενο τέχνης στη μνήμη όλων των παιδιών που κάηκαν στο Ολοκαύτωμα. Καλά, και μόνο ως ιδέα, είναι το ασυμβίβαστο των ασυμβίβαστων: τα καρτούνια με την απεχθέστατη γενοκτονία? Και μάλιστα συγκεκριμένα των παιδιών? Το εμπορικό παραλήρημα των μεγάλων παραγωγών με τις ανθρώπινες αξίες, την εξής μία, το δικαίωμα στη ζωή? Την χρηματοδότηση από εμάς αυτής της παράνοιας καταναλωτικού οργίου από τη στιγμή της γέννησης των βλασταριών μας, με τη χειρότερη όψη του είδους μας? Την αθωότητα και τη χαρά με την απόλυτη διαστροφή και τον εξόντωση? ....
....
....
Ιδού τι έφτιαξε ο Kracov λοιπόν, εμπνευσμένος από το ποίημα: "The Butterfly" του Pavel Friedmann (04.06.1942), ενός μικρού αγοριού που έχασε τη ζωή του στο Auschwitz:
"The last, the very last,
So richly, brightly, dazzlingly yellow.
Perhaps if the sun's tears would sing against a white stone….
Such, such a yellow
Is carried lightly ‘way up high.
It went away I'm sure because it wished to kiss the world good-bye
For seven weeks I've lived in here,
Penned up inside this ghetto.
But I have found what I love here.
The dandelions call to me
And the white chestnut branches in the court.
Only I never saw another butterfly.
That butterfly was the last one.
Butterflies don't live in here, in the ghetto."
Οπως λέει ο ίδιος στο site του,
"The inspiration for the design of my sculpture comes from my passion for animation and the innocence that the characters portray. Incorporating animation characters into a sculpture that represents the loss of children's lives during the Holocaust was for me, one of, if not the most difficult creation of my career...
... For me, the overwhelming amount of butterflies flying into Heaven represents the unthinkable amount of people that where packed into one boxcar. I wanted the viewer to feel a sense of overpowering claustrophobia...
... For some, when they look at the characters that surround the boxcar, each character is praying. For others, the characters are contemplating in sadness. I designed each character in their individual pose to leave the viewer with their own ideals of what to believe... they see a little bit of themselves in each character."
Οχι, δεν αλλάζει σε τίποτα τις ενοχές μου. Για όλα όσα έχουμε καταφέρει γενικώς από τον (μπουχέσα) Αδάμ κι ένθεν, και ΦΥΣΙΚΑ για όλα όσα κάνω εγώ προσωπικά - για την ακρίβεια, όσα ΔΕΝ κάνω. Αλλά μου έδωσε μια μικρή ελπίδα ότι τουλάχιστον υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν το ουσιαστικό πίσω ακόμη κι από την πιο στυγνή εμπορική συναλλαγή και τα ασυμβίβαστα του "ξέρω το σωστό" κι όμως "κάνω το λάθος".
Κι ίσως αν παράλληλα με κάθε χαζοχαρούμενη επίδειξη "ανεμελιάς" που πλασσάρουμε στα παιδιά μας, και το άθλιο μήνυμα που τους δίνουμε πετώντας τα λεφτά μας σε άχρηστα τζάντζαλα, δείχνουμε και κάτι που πάει πιο βαθιά, ώστε να τα μάθουμε να υποψιάζονται και να αναρωτιούνται, ίσως, λέω ίσως, να προλάβουν εκείνα στο και 5' την κατηφόρα την απίστευτη.
Γιατί το παρά 5' το χάνουμε, το χάσαμε.
Λες όμως με τρελλή προπόνηση να προλάβουμε τους επόμενους, ακριβώς στην παράδοση σκυτάλης?
Η θα τα σχιζοφρενιάσουμε εντελώς τέτοιοι ενοχικοί γονείς?
Μπφ (ξεφύσημα), "Coca light σας ζήτησα, όχι κανονική, δε μ'αρέσει η κανονική, έχει πολλή ζάχαρη - Βασιλάκηηηηηηηηηηηη, έλα βάλε τα Prada σου αγόρι μου, θά'ρθει ο μπαμπάς με την Cayenne σε πέντε λεπτά να φύγουμε, μας περιμένουν στο Resort, ναι, θα σου πάρω και τον Mickey Mouse και τον Bob Σφουγγαράκη και τον Spiderman, ναι, και Milco και Kinder-Egg και Junior και Danonito και την καινούρια κονσόλα και τσίχλες και καραμέλλες και σοκολάτες και γλειφιτζούρια, και θα κάτσουμε τρεις ώρες στον καραμελλότοπο και πέντε στο σινεμά, έλα καλό μου, ΠΑΜΕ ΓΑΜΩΤΟ!"
