Ιώσεων Παραλήρημα

Είμαι χάλι μαύρο, χαπακωμένη όσο δεν παίρνει, ψήνομαι και τουρτουρίζω ανηλεώς και εναλλάξ, αλλά έψαχνα στο νέτι μπας κι εύρισκα τίποτα καινούριο για τις ιώσεις (άνω/κάτω αναπνευστικού).

Αντί να σαπίζω στην τιβι, τώρα που κοιμούνται - ή μάλλον, έχουν πέσει σε λήθαργο- τα τέκνα, ψάχνω. Με μισόκλειστα μάτια γιατί με ενοχλεί η οθόνη. Μήπως βρω κάποια πληροφορία που δεν την ήξερα. Ταλαιπωρία σκέτη. Κι αποτέλεσμα μηδέν. Συνεχώς οι ίδιες γενικούρες. Γιατί λοιπόν το κάνω?...

Γιατί δεν υπάρχει χειρότερο από το να βλέπεις τα παιδιά σου άρρωστα.

Κι όσο πιο άρρωστα, τόσο πιο πολύ φρικάρεις. Και θες να βοηθήσεις με κάθε τρόπο.

Θα μου πεις, καιρός ιώσεων, καιρός να παράγουν διάφορα αντισώματα για να έχουν προστασία αργότερα.

Η διαδικασία όμως είναι φριχτή: ανήμπορα, να ψήνονται, να γυαλίζουν τα ματάκια τους, να είναι κατακόκκινα με σκασμένα χείλη, να μουρλαίνονται στο βήχα/ μύξες/ εμετό/ διάρροιες, να χάνουν βάρος, να βλέπεις τα χεράκια τους να είναι λεπτά-λεπτά κλαράκια, να λες τώρα θα κάνουν "κρακ!"... Να σου έρχεται να πιάσεις έναν-έναν τους ιούς και να τους κρεμάσεις απ'τ'άντερά τους στο μπαλκόνι μέχρι να ξεραθούν.

Ενα μόνο καλό στην υπόθεση, κι ας ακούγεται παράνοια: όταν σε κολλάνε και γριπιάζεσαι κι εσύ.

Ναι, δεν έχουν όλοι τα ίδια επακριβώς συμπτώματα. Κι αυξάνεται γεωμετρικά η δυσκολία της φροντίδας τους (εδώ σέρνεσαι με 39άρια και 40άρια, με ρίγη και βήχες, πώς σκατά θα τα κοιτάξεις και θα φροντίσεις να δουλεύει και το υπόλοιπο το σπίτι για να μην περπατάτε σε σωρούς από μυξωμένα χαρτομάντηλα και ξεραμένα ο,τιδήποτε, και να βρίσκετε αμέσως τα αντιπυρετικά?! Και τις λεκάνες...).

Αλλά κατά κάποιον τρόπο κρίνοντας από το πώς περνάς την ίωση εσύ, προσέχεις λεπτομέρειες που τα μωρά δεν μπορούν να στις περιγράψουν. Πληροφορείς τον γιατρό καλύτερα, τα ανακουφίζεις κάαααπως καλύτερα και γενικά είναι σα να σου λέει η φύση: Τώρα χέστα όλα, άσε και το νοικοκυριό και τις δουλειές και τα τρεχάματα, καιρός να γιατροπορέψεις ψυχουλίνια. Που πονάνε εκεί, τόσο και έτσι.

Και κάτι ακόμη, προσωπικό: όταν είναι άρρωστα τα δικά μου, τρελλαίνομαι να τα παίρνω στο κρεβάτι και να τα προσέχω, να τα αγκαλιάζω, να τα αφουγκράζομαι κάθε ώρα και στιγμή, με ένα κομοδίνο τίγκα στα παραφερνάλια από θερμόμετρα μέχρι βιολογικές καραμελλίτσες με βιταμίνη C και echinacea, και στο διάολο οι ανεξαρτησίες των διπλανών, χωριστών υπνοδωματίων. Κι αν πάθουν οξεία μαμαδίαση στην αρρώστιά τους, sue me.

Και κάτι ακόμα: αφού κανείς άρρωστος ενήλικας τουλάχιστον, δεν κυκλοφορεί έξω με μάσκες (από αυτές τις άσπρες, τις τριγωνικές, με τα λαστιχάκια για πίσω από τ'αυτιά, ή έστω τις παραλληλόγραμμες του χειρουργείου, παρ'όλο που εκείνες δεν κάθονται στη θέση τους εύκολα όταν κινείσαι στην πόλη,) ώστε και να μη μεταδίδουν αλλά και να μην εισπνέουν μικρόβια, ιούς κτλ, τουλάχιστον ας μάθει ο κόσμος να φτερνίζεται & να βήχει σωστά!

ΣΤΟ ΜΑΝΙΚΙ, στο εσωτερικό του αγκώνα δλδ, κι όχι στις παλάμες ή χύμα στο κύμα, ΕΛΕΟΣ με το σπρέυ μικροβίων!!!

Κι Οσο για Μένα...

... δέχομαι χαρτομάντηλα, θερμοφόρες, θερμόμετρα, βλακόμετρα, κάνα ντιβιντί με Doris Day κι εύχομαι όχι οσονούπω κόλλυβα. Μου εύχομαι επίσης να μην ξαναχτυπήσω 40άρια, δεν θα το αντέξω! Τι ιώσεις-στούκας είναι αυτές θεούλη μου!

(αντίο κόσμε, το θερμόμετρο ανεβαίνει, κρυώνω, παγώνω, και το χειρότερο, όταν ξανανοίξω μάτι, ακόμη τα ίδια θα γίνονται εκεί έξω...)

Ελληνική Μαχόμενη Δημοσιογραφία - Μικρό Παράδειγμα

Υπάρχει και μια άλλη φωτο, με ένα γουρούνι κλόουν, αλλά δεν την βάζω. Κι αυτό γιατί εκεί το πρόβλημά μου είναι ότι το γουρούνι το νομίζεις άμαχο πληθυσμό και δεν το πιάνει το μάτι σου... ο καρχαρίας όμως, κι ας είναι κότα από μέσα (οκ, και κοκότα απ'έξω εννοείται!) δείχνει τουλάχιστον τα άναρχα φυτρωμένα μυτερά του δόντια, ψιλο-προειδοποιητικές φωτοβολίδες, κάτι σαν "Προσοχή, Λέρα. Λερώνιειιι!".

Ποιός θα τους ρίξει μια γερή ΚΛΩΤΣΙΑ σ'αυτά τα δόντια ήθελα νά'ξερα, να κολλήσει η μούρη τους στο τζάμι, και αυτών των τελευταίας εσοδείας παραδειγμάτων, και των "φίλων" τους. Μπας και ηρεμήσουμε λίγο όλοι μας...

Ρε σεις έχουμε ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ λέμε!!!

Δια να Ευθυμήσωμεν Ολίγον...

Ένας τύπος τον είχε πενήντα πόντους αλλά δεν μπορούσε να τον βολέψει πουθενά -τέτοια πίκρα.

Πάει λοιπόν σε ένα γιατρό και του λέει το και το! Ο γιατρός του λέει:

- Kοίτα η επιστήμη δε μπορεί να κάνει τίποτα σε αυτή την περίπτωση, δεν πας στην τάδε μάγισσα; Τι να κάνει το παλικάρι μες στην απελπισία του δοκιμάζει και από αυτό.

Πάει λοιπόν στη μάγισσα και αυτή του λέει:

- Θα πας στο δάσος και θα βρεις μια λίμνη που ζει ένας μικρός πράσινος βάτραχος με καφέ βούλες. Θα του ζητήσεις να σε παντρευτεί και αυτός θα σου πει όχι! Κάθε φορά που θα σου λέει το όχι, θα σου μικραίνει δέκα πόντους. Πήγαινε τώρα!

Tρελάθηκε ο τύπος, πάει λοιπόν στην λίμνη και μετά από αρκετό ψάξιμο όντως βρίσκει τον μικρό πράσινο βάτραχο με τις καφέ βούλες.

- Βατραχάκι θα με παντρευτείς;

- Όχι, λέει το βατραχάκι.

Tη χουφτώνει και πράγματι είχε μικρύνει δέκα πόντους. Ξαναδοκιμάζει:

- Βατραχάκι θα με παντρευτείς;

- Όχι, ξαναλέει το βατραχάκι.

Tη χουφτώνει και πράγματι είχε μικρύνει άλλους δέκα πόντους. Ωραία, σκέφτεται, τώρα είναι τριάντα πόντους, αν την κάνω είκοσι θα είναι πολύ καλά, θα είμαι περιζήτητος στις γυναίκες! Ξαναδοκιμάζει τελευταία φορά:

- Βατραχάκι θα με παντρευτείς;

- Αααα, μα τι μ@λάκας είσαι εσύ, πόσες φορές θα στο πω; Όχι, όχι, ΟΧΙ!!! :))))))

Πέσε την Ξήγα να Τελειώνουμε!

Θέ-Μα στον Ανακριτή.

Μα κι αυτός, δεν τα βλέπει τα γλυκούλια κι αθωούλια κι απαλούλια?!

Τουλάχιστον το Μάθημά μας το Πήραμε Ολοι Εμείς?

Στον καιρό των πολυμέσων από τη μία αλλά και της εξαιρετικής κατινιάς από την άλλη, να μην κάνουμε τις ίδιες πατάτες με δαύτους, δε λέει...

Αν και ακόμη απορώ: πώς ρε παιδάκι μου πάνω στο "αρφ/γαβ/σκίσιμι!", του αλλουνού δεν του πέφτει να κατονομάζει τους εκλεκτότερους των 300 και τις επαγγελματικές παπαριές τους?! Με εθνικού βεληνεκούς συνέπειες κιόλας?!

Και μόνο στη σκέψη, εμένα η γλίμπιντος συρρικώνεται σε μέγεθος ανορεξικής φακής.

Αν Υποψιαστώ Οτι...

... θα βγουν όλα τα ροζ ντιβιντιά με όλους αυτούς που βλέπουμε, ξέρετε, αυτούς με μέσον όρο ηλικίας τα 150φεύγα, μέσον όρο κιλών τα 250φεύγα και μέσον όρο IQ τα 55βγάλε, θα πεθάνωωωωωω!

"Αν μ'Αγαπάς Δεν Ξέεερω...

..βαράει η καρδιά μου
τρελλά ραντάιμ έρρο!"

ΥΓ- και πικρό ανέκδοτο: "Μη μας πει κανείς πως ο Γιωργάκης δεν είναι εργατικός... Ενα κόμμα παρέλαβε και θα παραδώσει δύο!".

Αχ και δεν αντέχω τα φορμάτ! :))))

Βέβαια η Ζωή Μπορεί και να Μην Συνεχίζεται...

Πάει κι ο Heath Ledger, πασίγνωστος πια μετά το "Brokeback Mountain", αφήνοντας πίσω την πρώην σύντροφό του Michelle Williams και την δίχρονη κορούλα τους. Η οικογένειά του λιτή και συγκινητική:

"Our hearts are broken.

How do we describe our sudden and tragic loss? You were the most individual old soul in a young man's body.

You dreamed your dreams and lived them with passion and intelligent commitment.

We have been privileged to accompany you on a ride through life that has simply been amazing and, through it all, we have loved each other beyond imagination.

Your true legacy lives on in beautiful little Matilda, who will always remain in the greatest of care. Our hearts are broken."


Κάτι που αναρωτιέμαι πάντα σε αυτοκτονίες, αμέσως μετά τις σκέψεις του πώς περνούσε ο άνθρωπος που επέλεξε τη φυγή και πόσο υπέφερε για να φτάσει εκεί:

Αν μπορούσε να δει τον πόνο στα πρόσωπα των δικών του, στην κηδεία του, θα άλλαζε γνώμη?

Θα τον έκανε η οδύνη τους να νοιώσει αγάπη, αυτή που πιθανόν ένοιωθε ότι είχε στερηθεί όσο ζούσε?

Κι αν ξαναγυρνούσε, σε πόσο διάστημα θα ξαναγίνονταν τα πράγματα ακριβώς τα ίδια και τα αδιέξοδά του μην πω και χειρότερα?

Κι εκεί έρχομαι στα κοινά για όλους μας: μετά από μια μεγάλη αρρώστεια, ένα μεγάλο ατύχημα, ένα τροχαίο, κάτι τέλος πάντων που ο άλλος μπορεί να είναι στα τσακ να πεθάνει, πόσο κρατάει η ευγνωμοσύνη μας αν τη σκαπουλάρει και τον ξανέχουμε κοντά μας?

Για πόσο αλλάζουμε?


Πόσα γαμημένα "Σ'αγαπώ!" οφείλουμε επιτέλους?

Και πότε περιμένουμε να τα πούμε?!

...

...

...

Η Ζωή Συνεχίζεται...

Ερχονται και τα δίδυμά τους τώρα (πάνε αισίως στα έξη τέκνα) και φυσικά διατείνονται ότι θα συνεχίσουν τις υιοθεσίες.

Τόση ευτυχία μαζεμένη?!

Οκ οκ οκ, είμαι κυνική. Αλλά από την άλλη λέω "ρε μπας...?"

Χμ... Οσο γκαγκά και να είναι ένας σελεμπριτάς, πουλημένος στο χρήμα, φελλός που στηρίζεται στο καλό marketing της μούρης του, όσα PR και να κάνει, με όσα κονέ, για να προωθήσει τη "δουλειά" του (when their job is actually just looking pretty), όσα τεσπα στραβά κι ανάποδα να έχουν οι διάφοροι σελέμπριτυζ, το να κάνουν τόσο μεγάλη οικογένεια διαλέγοντας παιδιά πάνω από την καλοπέρασή τους, δε μπορεί παρά να σημαίνει ότι το εννοούν.

Θα μου πείτε, έχουν και από τρεις Φιλιππινέζες για κάθε παιδί.

Δεκτόν.

Και από τρεις περιουσίες για κάθε ένα από τα δισέγγονα του κάθε παιδιού τους.

Κι αυτό δεκτόν.

Και ότι όλο αυτό προσθέτει στο γενικό "πακέτο" και τους ανεβάζει τις μετοχές ακόμη περισσότερο (στυλ "Ωραίοι μέσα-έξω").

Το να έχεις όμως την ευθύνη, το νιάξιμο, την (έστω και "υψηλή") φροντίδα όλων αυτών των παιδιών, ενώ θα μπορούσες να ξοδεύεις τα πάντα για την πάρτη σου και να ζεις μόνο το (υπέρλαμπρο) σήμερα, είναι από μόνο του μεγάλο θέμα.

Ειδικά σε έναν κόσμο που οι μόνοι που κάνουν τελικά πολλά παιδιά είναι οι πολύ φτωχοί και οι πάρα πολύ πλούσιοι.

Η οι πολύ βαρεμένοι.

Ζηλεύω πάντως την πολυτέλεια του να αποφασίζεις εσύ πόσα παιδιά θα έχεις, και να σου έρχονται a la carte, με τουλάχιστον το υλικό πρόβλημα λυμένο!

(δεν ζηλεύω όμως καθόλου το να τραβάς το πακέτο της εφηβείας όλων αυτών των παιδιών!)

...

...

...!

Αμερικάνικων Εκλογών Συνέχεια...

Τηλε-πολιτικο-εκδοτο-δημοσιογραφιάδα στο Μπλέντερ!

Ξύδι, χολή και παρακμή, σ'ένα μπουκάλι μέσα...

Συμβαίνει και στις Καλύτερες Οικογένειες!

Καλά, ζούμε μεγάλες στιγμές.

Φτου μας!

Αυτό που μας λείπει, το λέω και το ξαναλέω, είναι ο σχολιασμός του Λορδ Βάυρον (και μη μου πείτε όχι, τόσο υλικό θα είχε, κι ας μην ήταν της δικαιοδοσίας του το Πολιτισμού - αυτό δεν τον εμπόδισε ποτέ να χρησιμοποιεί "ελευθέρας" στα σχόλιά του). Και μία φωτογράφος σαν την Alison Jackson, που χρησιμοποιώντας σωσίες για "παπαρατσικές" στιγμές στην ιδιωτική ζωή και τα δημόσια ολισθήματα των σελέμπριτηζζ έχει δώσει νέο αέρα στη λέξη "λεπτή ειρωνεία"...

Βέβαια εδώ η ειρωνεία είναι τόσο χοντρή, που δεν χωράει καν στο κάδρο.

Ελλαδιστάν 2008: κι ο κάθε σώφρων μένει ενεός...

Σήμερα στον Ιανό: "Της Ανατολής τα Χρώματα"

"Ξημερώνει.

Της Ανατολής τα χρώματα κουβαλούν κάτι από τις Λάμψεις της Νύχτας που σβήνει.

Κάτι που ντύνεται τις απαλές ανταύγειες του Ήλιου της Νέας Ημέρας.

Ξημερώνει.

Της Ανατολής τα χρώματα φέρνουν μυρωδιές της πατρίδας μας.

Της χθεσινής πατρίδας που ντύνεται τον δρόμο του Σήμερα, του Αύριο, του Πάντα.

Χώρος και χρόνος η Ανατολή.

Μητέρα της πολύχρωμης ζωής μας γενά παιδιά

μνήμες μαβιές, ονείρατα χρυσά, βαθυκόκκινο φιλί, μια προσευχή γαλάζια.

Παιδιά τραγούδια που μας οδηγούν

στην παντοτινή Ανατολή, το ατελείωτο Τραγούδι, την Πατρίδα που όλους μας χωρά."



Πολύ ωραίο έτσι? Ε, το ακόμη ωραιότερο είναι ότι το Βιβλιοπωλείο IANOS παρουσιάζει σήμερα τη μουσική παράσταση "Της Ανατολής τα χρώματα", στις 22:00, στο café του βιβλιοπωλείου (Σταδίου 24).


Της Ανατολής τα χρώματα ... αποχωρισμός, νόστος, προσμονή...

η Βασιλική Νευροκοπλή στο τραγούδι

με τον Γιώργο Κοκκινάκη στο πιάνο

και τον Κυριάκο Καλαϊτζίδη στο ούτι

παρουσιάζουν συνθέσεις και τραγούδια των ίδιων, αλλά και των: Άλκη Ζοπόγλου, Βασίλη Βέτσου, Ara Dinkjian, Yordal Tokcan, Rshanben Rouhana και Haig Yazdjian σε στίχους της Βασιλικής Νευροκοπλή.

Συμμετέχει ο Θανάσης Τσίτσαρης στην κιθάρα και το τσέλο.


Η βραδιά θα μεταδοθεί ζωντανά από το ianosradio.gr

Είσοδος 10€
Ελάχιστη κατανάλωση 10€
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210-32.17.917 (7 203)
Άφιξη: 21:30.

Εννοείται ότι θα πάμε να μεθύσουμε με μουσική και στίχο. Να μαγευτούμε με την δική μας, την μπλόγκερ-αποκάλυψη Βασιλική Νευροκοπλή, που έχει γράψει και τους στίχους στα περισσότερα τραγούδια. Μπείτε στο μπλογκ της να χορτάσετε ομορφιά και να πάρετε μια γεύση από το τι θα γίνει απόψε...

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

99% Ευτυχία... 100% Επιτυχία σου Αρι!

Σήμερα πρεμιέρα στο "Χυτήριο" το έργο του Αρη Δαβαράκη "99%", με Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Τάκη Μόσχο, Περικλή Ασημακόπουλο, Γιώργο Τριανταφυλλίδη. Μουσική: Τάσος Μελετόπουλος, Στίχοι: Αρης Δαβαράκης. Σκηνοθεσία: Νίκος Σούλης.

Ενα έργο από έναν άνθρωπο-θάλασσα. Που πέρασε και πολύ καλές στιγμές, και πολύ κακές. Και μάζεψε, μάζεψε, μάζεψε στις αποσκευές του όσα θέλει τρεις ζωές κανείς να τα μαζέψει. Αλλά που έχει βρει τον τρόπο να αδειάζει τις βαλίτσες του από τα περιττά και να βλέπει το φως της αγάπης, της παράδοσης, της γενναιοδωρίας.

Κι όλα αυτά με έναν πολύ cool τρόπο. Και μπόλικο buzz γύρω από τις αλήθειες του. Για διαβάστε αποσπάσματα από τις τελευταίες του συνεντεύξεις και θα καταλάβετε:


"... Οι ήρωες έζησαν σε ένα κελί μαζί. Το έργο διαδραματίζεται μια Κυριακή βράδυ όπου περιμένουν να αποφυλακιστούν την επόμενη ημέρα. Σ’ αυτή την τελευταία βραδιά, δημιουργείται μια ιδιαίτερη ένταση μέσα στο κελί που συμπυκνώνει τα αισθήματα που νιώθει κανείς μέσα στον εγκλεισμό και την ανάγκη του να επικοινωνήσει με τον άλλον."

"... Η στέρηση της ελευθερίας είναι εφιάλτης. Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί εκτός από έναν μη αναστρέψιμο καρκίνο που σε έχει διασωληνωμένο στο κρεβάτι."

"... Ο εγκλεισμός σε αναγκάζει ή να τρελαθείς ή να ανοιχτείς με τον άλλον. Εκεί δημιούργησα σχέσεις με ανθρώπους που δεν θα γύριζα να τους κοιτάξω."

" (ο τίτλος του έργου, τι σημαίνει;) Είναι η ευτυχία: ένα χαμόγελο, το χάδι στο κεφάλι ενός παιδιού, το ουράνιο τόξο, η στιγμή που κάνουμε έρωτα, μια αγκαλιά, μια ευχάριστη σκέψη. Αυτό είναι το 99% αλλά εμείς ζούμε μόνο το 1%. Το λένε οι Καμπαλιστές όχι εγώ."

"... (ο σκηνοθέτης) Είναι εντελώς κλασικός στο θεατρικό του ντεμπούτο. Δεν χρησιμοποιεί την τεχνολογία. Ακόμη και τα τραγούδια λέγονται α καπέλα. Δεν δέχθηκε ούτε ένα πλέι μπακ."

Από την Kαθημερινή: "Θεατρικό ξεκίνημα με «99%» ευτυχία", 12.01.08


"... Ο τραγουδιστής κάνει έναν μονόλογο. Το θέατρο είναι ομαδικό και διαδραστικό παιχνίδι. Εκεί, όλα, οι ατάκες, οι παύσεις, οι μουσικές, οι γέφυρες, ένα κλικ, ένα χτύπημα του χεριού, δημιουργούν ένταση και ατμόσφαιρα."

"... Ο 'Σπύρος' (η τρανσέξουαλ που ερμηνεύει η Ρ. Βασιλακοπούλου), ο μόνος αθώος από τους φυλακισμένους, είναι ένα πολύ ιδιαίτερο πλάσμα. Δεν είναι μονοσήμαντος. Η ζωή του δεν είναι μόνο το πεζοδρόμιο. Αγαπάει τη λογοτεχνία και τη μουσική και ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας. Είναι ένας διανοούμενος, όπως ήταν ο Ταχτσής, κι όχι όπως είναι ένας σοβαροφανής, που θέλει με τα ρούχα και τη στάση του σώματός του να υπογραμμίσει ότι είναι καθηγητής πανεπιστημίου."

"... Υπήρξε ένας "Σπύρος" σε κάθε δεκαετία της ώριμης ζωής μου. Ο ρόλος έχει βέβαια στοιχεία κι από την εμπειρία μου στη φυλακή."

"... Το θέμα αφορά κυρίως τις ανθρώπινες σχέσεις. Οταν κλείσει η μεταλλική πόρτα και δεν έχεις τρόπο διαφυγής, αρχίζεις και συνειδητοποιείς σιγά-σιγά ότι είναι απαραίτητο να επικοινωνήσεις με τον άλλον. Πρέπει να βρεις τον τρόπο, να ρίξεις μια γέφυρα και να συνεννοηθείς. Είναι σαν το crash-test ενός μαθήματος που αφορά και την καθημερινότητά μας. Αλλά εκεί μέσα δεν μπορείς παρά να το εφαρμόσεις."

"... Στο Αγιον Ορος, όπου πάω συχνά, λένε ότι σημασία δεν έχει να πέφτεις, αλλά να σηκώνεσαι. Η φυλακή δεν ήταν, όμως, πτώση, γιατί δεν ήταν κάτι που δημιούργησα ή προκάλεσα εγώ. Αντίθετα, ένας αθώος στη φυλακή έχει καταπληκτικά διαυγές βλέμμα."

"... Ξημερώνει η ημέρα που 4 άνθρωποι, οι οποίοι έζησαν κάποια χρόνια μαζί σε ένα κελί, επιστρέφουν στις ζωές τους. Αλλοι δεν έχουν ζωές, άλλοι έχουν κι άλλοι θέλουν να τις αλλάξουν. Και εν τω μεταξύ έχουν αποκτήσει άλλα όνειρα. Γιατί, όλες εκείνες τις ατέλειωτες ώρες στη φυλακή, σκέφτεσαι και τα τρισεκατομμύρια ενδεχόμενα της ελευθερίας. Λες, π.χ., 'αν ήμουν ελεύθερος, με τα τελευταία μου λεφτά θα πήγαινα στην Κούβα και θα καθόμουν να κοιτάζω τη θάλασσα'."

"... Το 1% είναι το υπόλοιπο, όλο αυτό το αποπνικτικά στενό που ζούμε. Κι όμως, πολλοί προτιμούν το 1% ενός τρισεκατομμυρίου σε cash κι αφήνουν το 99% για διάφορους ανόητους, που νομίζουν ότι υπάρχουν όσα λέω εγώ."

Από την Ελευθεροτυπία, "Οι αθώοι στις φυλακές έχουν βλέμμα διαυγές", 11.01.08.



Ευτυχώς που είναι και μπλόγκερ και μπορέσαμε να ζήσουμε λίγο από αυτό το ξεδίπλωμα ψυχής που κάνει. Μπείτε στο μπλογκ του για να δείτε τα επάνω και τα κάτω που συμβαίνουν. Σ'εκείνον αλλά και σε όλους μας. Κι είτε έρχονται απρόσκλητα, είτε καταβάλλει κανείς τρελλό κόπο για να του έρθουν, είναι παρέα μα και βάλσαμο να θυμάται κανείς τα λόγια του:

"... η ζωή, με όλα τα τρελά και παλαβά της, είναι κουκλάρα!".

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

Περπατώ και Πετώωω...

Αναδημοσιεύουμε από Καθημερινή, 18.01.08:

Ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ για την υπόθεση Ζαχόπουλου

Η Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:

«Οι έντονες παρενέργειες και ο ισχυρός κλονισμός που έχουν προκληθεί, συνολικά, στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου με την πολύκροτη υπόθεση Ζαχόπουλου, παίρνει όλο και πιο ανησυχητικές διαστάσεις.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ καταγγέλλει, για μια ακόμη φορά, την τακτική συσκότισης με τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις, καθώς και τα μεγάλα πολιτικά, επιχειρηματικά και εκδοτικά παιχνίδια με την αποδόμηση βασικών αξιών και την επικράτηση κλίματος ανασφάλειας σε όλη την κοινωνία για την υποταγή της ενημέρωσης στα συμφέροντα της διαπλοκής.

Επισημαίνει ότι στη σκληρή οικονομική και πολιτική σύγκρουση επιχειρηματικών ομίλων, κέντρων εξουσίας, δικτύων ενημέρωσης για το μοίρασμα του πλούτου και τον έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων, δεν πρέπει να εμπλέκεται ο δημοσιογραφικός κλάδος.

Κυρίαρχη ευθύνη για τη διαπλοκή του Τύπου και των ΜΜΕ με τα οικονομικά συμφέροντα φέρουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι που ελέγχουν τη συντριπτική πλειοψηφία των Μέσων.

Ευθύνη επωμίζονται για όλα αυτά και δημοσιογραφούντες εργολάβοι της ενημέρωσης, αλλά και ιδιοκτήτες ΜΜΕ εκδότες, που εμφανίζονται ως δημοσιογράφοι.

Αποκορύφωμα, μαζί με την κλιμάκωση των εξελίξεων στην υπόθεση Ζαχόπουλου, αποτελούν και οι ανεπίτρεπτοι χαρακτηρισμοί, ως εξέλιξη της εκδοτικής διαμάχης, που εκτοξεύονται σε βάρος των εργαζομένων συναδέλφων στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα».

Η ΕΣΗΕΑ διαβεβαιώνει ότι και στην περίπτωση αυτή είναι δίπλα στους εργαζόμενους συναδέλφους της εφημερίδας, τους οποίους καλεί συσπειρωμένους στο Σωματείο τους να περιφρουρήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα και το δικό τους κεφάλαιο που είναι η εργασία τους και η αλληλεγγύη».

Μάλιστα. Αργησαν λιγάκι αλλά τα είπαν. Κι έκαναν που λέτε τη μούρη των ιδιοκτητών και εργολάβων της ενημέρωσης κιμά. Και αρνήθηκαν να πάνε στα γραφεία τους, και να αμοιφθούν φυσικά, μέχρι να λυθεί το θέμα.

Οπως και να έχει, περπατούν 20 πόντους πιο πάνω από τους υπόλοιπους - φαίνεται και στη φωτό...

(Οκ, οκ, οκ. Φυσικά και υπάρχουν και οι άριστοι ανάμεσά τους. Οι πραγματικά ηθικοί, σωστοί και δίκαιοι. Αλλά όσο δεν αρνούνται ΟΛΟΙ μαζί να γράψουν το παραμικρό -που σημαίνει φυσικά και χάνουν τη δουλειά τους- ώστε να μείνουν οι εφημερίδες άγραφα χαρτιά, άντε, έστω, με μερικές σελίδες γραμμένες από τους εκδότες, επιτρέψτε μου να είμαι πολύυυυυ επιφυλακτική).

Βραχυκύκλωμα...

"Τα παλικάρια του ΛΑΟΣ σε ώρα κοινοβουλευτικού ελέγχου".
Από ΒΗΜΑgazino 14.10.07.

Ε μα, στις πόσες φορές πια που θα δω τον 'Αδωνι να ξεσπαθώνει καίγομαι? Σήμερα δεν έχει βάλει γλώσσα μέσα! Καναλιάδα από αξημέρωτα, και το εννοώ!

Την ώρα που συνομιλούσαν (δλδ βρίζονταν) με Τράγκα, έζησα μεγάλες στιγμές... με κόμπο στο λαιμό σας λέω! Μέχρι που ξέσπασε ο Μέγας Εκδότης: "ΛΕΓΕ ΜΙΚΡΕ ΟΤΑΝ ΕΣΥ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙΣ ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ, ΤΑ ΞΕΡΕΙ ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑΜΑΡΙ ΜΕΤΑ Ο ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ?".

Να αναβλύζουν δάκρυα, να ξεσπούν γέλια, να πέφτουν μαλλιά, να φεύγουν καφέδες, βραχυκυκλώθηκα η γυναίκα!!!!


ΥΓ- αν τους κάναμε τους πρώτους βουλευτές με μαντήλα (στο στόμα όμως), τι θα γινόταν? :ΡΡΡ

Μυστικές Συνταγές...

Μα καλά, δεν ξέρει κάποιος αυτά που ρωτάνε όλοι τους τον τελευταίο καιρό, να τον πιάσουμε εμείς, με το καλό (γιατί σα να έχουν αγριέψει όλοι με όλους και δουλειά δε γίνεται), να τον τρατάρουμε κάτι, λουκούμι, υποβρύχιο, μια σουμάδα βρε αδερφέ, να τα ξεράσει επιτέλους να τελειώνουμε? Ούτε η Coca-Cola δεν κρατάει τη συνταγή της τόσο μυστική!

Αν υποψιαστώ ότι σχεδιάζεται η επόμενη εφόρμηση στα ανυπεράσπιστα μυαλά μας, με κάποιο νέο σκάνδαλο... θα πεθάνωωωω! Δε μας έφταναν οι υποκλοπές και τα... "Δομημένα βρομόλογα" (Panousis Tm), πήξαμε στη Ζαχοπουλιάδα να ξεχάσουμε τα θέματα που πρέπει να περάσουν στη Βουλή...

Αμα πείθαμε όμως την Coca-Cola να έβγαζε τα συστατικά σε πανώ, μήπως έτσι τους φιλοτιμούσαμε λίγο?

Εδώ κοτζαμάν Coke, εσείς βρε άτιμοι τίποτα?!

A NEW BLOG IN TOWN!

Εγκαίνια στο Blog-o-friends με ποστάκι για όλα αυτά που γίνονται αυτόν τον καιρό: "Το Βυζάντιο, Το Βατικανό και του Μαξίμου...".

Μια αφορμή να μαζευτούμε- σαν φίλοι που πάνε για μπύρες χαλαρά κι άνετα... και τα λένε όπως θα τα έλεγαν στην παρέα τους.

Δεν υποσχόμαστε dvd, αλλά ποτέ δεν ξέρεις... ;)

Σπεύσατε!

Γαλλικές Ρόμπες...

... Robes de chambre που έλεγε και η γιαγιά μου! Ο Νικολάκης με εντελώς ανδρικό σκεπτικό: "Αυτό ξέρω, αυτό εμπιστεύομαι" (είχε και τα κονέ του: "Στα δύο, το τρίτο δώρο"), ξαναπήρε το ίδιο συν-πλην σχεδιατάκι δαχτυλίδι αρραβώνων και τώρα.

Η Cecilia το φορούσε περιχαρής (έκανε και κάποια μύρια εδώ που τα λέμε) πριν του το βάλει στον κώλο.

Της Cecilia.

Η (μετά τριμήνου νέα γυναίκα στο μπράτσο του) Carla, το φοράει επίσης περιχαρής. Φημολογείται κιόλας ότι έχουν ήδη παντρευτεί, οπότε ένας λόγος παραπάνω να το δείχνει: "Si, oui και yesss! Το τύλιξα το κελεπούρι!". Κι ας στοιχίζει μόλις 13.000 ευρουδάκια.

Το ότι και μόνο που μοιάζει τόσο πολύ με της πρώην, θα έπρεπε να του το βάλει κι εκείνη εκεί που ξέρει, δε δείχνει να την απασχολεί.

Tης Carla.

Δεν ξέρω, ίσως η μοντέλα/τραγουδίστρια/σελεμπριτού να είναι υπεράνω τέτοιων θλιβερών σκέψεων, κι εγώ να κατινιάζομαι αυτή τη στιγμή.

Αλλά τεσπα, αν θες να δείξεις ότι μια γυναίκα είναι η μοναδική στη ζωή σου, κάν'της ρε φίλε κι ένα ντηζαϊνάκι που να μην είναι ξεπατικωτούρα αυτό που χάρισες στην πρώην! Κι αν μη τι άλλο, πρόσεξε πώς και πόσο την αποτιμάς - την πρώην εκατομμύρια και τη νυν κάποιες χιλιάδες μόνον? Πόσο Ε.Q. στόκος μπορεί να είναι κανείς?!

Θα μου πεις, αφού της τό'κανε κι αυτό, κι εκείνη έκατσε, ο δρόμος είναι ανοιχτός: την έστρωσε σαν πλακάκι (θα πατάει επάνω της για πάντα, που λέει και το ρητό) και να μου το θυμηθείτε!

ΥΓ- Τι, μόνο για τα δικά μας να λέω? Βαρέθηκα! Αφού στο κάτω-κάτω το ξέρουμε το "δαχτυλίδι" που αλλάζει χέρια (και πόδια... και μην πω τώρα τι άλλο...) :ΡΡΡ

Ζαχόπουλος-gate: Amore Mio σε Αδειάζω...

Αααα... μα είναι απίστευτα τα αδειάσματα που κάνουν ο ένας στον άλλον, με ηθοποιία που ξεπερνά το Θέατρο Τέχνης (γιατί το Θέατρο του Παραλόγου το έχουν ξεπεράσει προ πολλού).

Το Αγιο φωτοστέφανο φορά αυτή τη στιγμή ο Τριανταφυλλό-, ο οποίος διεχώρησε τη θέση του μέσω της Ζούγκλας του (από το να τη διαχωρίσει μέσω φαξ, καλύτερο, but still...). Αυτό βέβαια δεν είναι φωτοστέφανο, φρίσμπυ είναι που πετάει από κεφάλι σε κεφάλι, και φυσικά δε στεριώνει σε κανένα.

Εχουν βγει τα ξίφη από τα θηκάρια λοιπόν. Η ισορροπία του τρόμου: "Μη με απειλείς, γιατί θα σε κάψω κι εσένα και την παρέα σου", ξεφτίζει ολοένα και περισσότερο. Φεύγουν κλωστές, μαδάει, δεν μπορεί να κρατήσει τίποτα και κανέναν.

Κι όσο και να μας τρώει να δούμε κι εμείς από την κλειδαρότρυπα (Ελληνάρες όλοι μας, οι ίδιοι που κρεμόμασταν να δούμε τη Λιάνη τόπλες π.χ.), πιο πολύ μας τρώει πια και στα φανερά το "Πού σκατά πάμε?!"

Πού ρε παιδιά?

Τι με νοιάζει εμένα τι κάνει στην κρεβατοκάμαρά του Ζαχό-? Και ποιά είναι η δημοσιογραφική αποκάλυψη? Τι μου προσέθεσε σαν πληροφορία, πέραν του ότι έχει γίνει το μπάχαλο της αρκούδας και ο Θέμος (αν αληθεύουν οι μέχρι τώρα φήμες) κατραπακώνει την 35χρονη (και τους "συνεργούς" της), που τον άδειασε/αν κανονικά αφού δεν τον εξαίρεσαν επισήμως από τη μικρή λίστα με τα ΜΜΕ τα οποία πλησίασαν?

Αλλού είναι το θέμα και το ξέρουμε όλοι μας: ποιός δεν πήρε αυτά που έπρεπε, ποιά ήταν αυτά, ποιός καλύπτει ποιόν, ποιός εκβιάζει ποιόν και με τι, πώς είναι δυνατόν να έχουμε τέτοιους Μπόζο επάνω (ο Υπεύθυνος Τύπου είναι κυριολεκτικά για σφαλιάρες με τέτοιο χειρισμό κατάστασης, αν και είναι κι εκείνος τροχός αμάξης κι όχι αποκλειστικός υπεύθυνος). Και φυσικά πώς θα καθαρίσει όλη η κόπρος και πότε...

ΥΓ1- πίκρα πάντως στην οικογένειά του.... ζόρι με τον γονιό στο νοσοκομείο, τις "αποκαλύψεις" για το κέρατο στη μάνα, όλο τον ορυμαγδό πάνω στο κεφάλι του πατέρα (υπόλογο ή όχι δεν το εξετάζω, απλώς αυτά είναι χτυπήματα κάτω από τη ζώνη για όλη την οικογένεια όταν υποτίθεται ότι γίνεται "σταυροφορία" διαφάνειας, σοβαρότητας κι εξυγείανσης για το -πολιτικό- καλό όλης της χώρας. Μη χέσω). Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες...

ΥΓ2- Ζαχό- καλύτερα κάτσε εκεί που κάθεσαι. Στην ανάγκη, fake it και μείνε μέσα. Τα πράγματα εδώ έξω έχουν αγριέψει πολύ.

Φωτος κομμένες κι επεξεργασμένες από τις επίμαχες ροζ του Πρώτου Θέματος, 14.01.08. Ανεβαίνουν έτσι εδώ, μόνο και μόνο για να φανεί ότι θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άλλο ζευγάρι στη θέση τους, ακόμη κι εμείς. Και μάλιστα, δεν φαίνεται καν αν το ζευγάρι είναι ετεροφυλόφιλο. Ολοι μας είμαστε πολύ "ροζ" στις ιδιωτικές μας στιγμές. Με γειά μας με χαρά μας. Το να κολλάει όμως ολόκληρο έθνος σε αυτές καταδεικνύει κατάντια, συγκάλυψη, εκβιασμούς και αποπροσανατολισμό σε πολύ χειρότερο βαθμό απ'όσο είχαμε φανταστεί ποτέ μας.

Για να μη Μείνετε με την Απορία Βρε!

Ναι, γέννησαν κι οι δύο την Παρασκευή. Επιτέλους, εκπνεύστε... Αγόρι η μία, κορίτσι η άλλη, υγιέστατα, χέρια-πόδια όλα οκ. Πόσες φορές φτερνίστηκαν ή τι κακάκια έκαναν, όχι, λυπούμαι, δεν θα περιληφθούν στο +βλόγιον+ τούτο (είπαμε...).

Τα στοιχήματα δίνουν και παίρνουν για το ποιό γκλαμ Χολλυγουντιανό όνομα (το νέο trend) θα τους δώσουν.

Εμ, εμείς δεν έχουμε και κανένα τρελλά γκλαμ ή έστω τρελλά κουλό όνομα πρωταγωνιστή, να αντιγράψουμε την τρεντιά (sic). Και κάτι Θέκλα, Θέλξη, Θέμις, Θέτις κτλ., εκτός από μπουζουκαρία κι ουχί γκλαμουριά, είναι μόνο για κορίτσια...

Να τους ζήσουν και μη χειρότερα.

(φερ'τον καφέ και την τυρόπιττα εσύ παιδί μου με τον δίσκο, κοντεύω να πάθω υπογλυκαιμία, δε βλέπεις τι γράφω τόσην ώρα?!)

Κι αν Αντί για Φορο-απαλλαγές...

... κάναμε Τρελλο-απαλλαγές? Γιατί δόξα τω θεώ, τη μαγιά την έχουμε - τι λέω, ποιά μαγιά, ολόκληρο Κατσέλη έχουμε! Οπότε αν αντί για Ελβετία ή Μονακό, που προσελκύουν χρήμα με όλα τα καλά και συμφέροντα που επιφέρει, τους φέρναμε όλους εδώ - γιατί όπου πάνε αυτοί, φέρνουνε και το ρευστό μαζί τους... ? Ε? Εεε?

Ολος ο πλανήτης ασχολείται με δαύτους, ολόκληρη βιομηχανία στήνεται γύρω τους, ως άσχετοι ξένοι δε, γουστάρουν το Ελλάντα με τις ομορφιές του (πόσες αφήσαμε ακόμη λέει? Ικ! Τόσες πολλές? Τι κάνετε ρε, ξεκουνηθείτε, χάιντε καταστρέψτε να τελειώνουμε!), οπότε εύκολα τους προσφέρουμε Τρελλο-απαλλαγή και το κάνουμε εδώ:

"Επίσημο Καταφύγιο Τρελλών με Βούλα και ΠΟΛΥ Χρήμα".


Γιατί, και τόσο καιρό που το διατηρούμε ως:

"Ανεπίσημο Καταφύγιο Τρελλών - Επικίνδυνων όμως- με Χρήμα ΔΙΚΟ ΜΑΣ", τίποτα δεν βγάλαμε! Ούτε καν μια σωστή αντιπολίτευση, αξιωματική ή άλλη...



ΥΓ1- τι να πω, πιο σταθερές και σαφώς πιο αποδοτικές μου φαίνονται η Britney (που φοράει το μίνι νυφικό της από τον 2ο γάμο για ραντεβού με τον καινούριο γκόμενο, θα γίνει Μουσουλμάνα και σκηνοθετήσει τον θάνατό της για να επιστρέψει με αλλαγμένη μούρη - καημένα Μπριτνεάκια...), η Paris (που έτσι και της κάνουν "ντα" το χεράκι για τις μ@λακίες που κάνει, πετάει υστερίες ως εκεί πάνω - αλλά βγάζει λεφτά από κάθε υστερία και καπρίτσιο της και είναι μονίμως στον αφρό), ή η Amie (που έχει βρει τον καινούριο γκόμενο επίσης, όσο ο δικός της είναι στη φυλακή, και σπαταλάει το ταλέντο της στους εθισμούς). Σταθερές και σίγουρες.

ΥΓ2- διότι η απελπισία δεν είναι όταν έχεις την αμφιβολία εδώ που ζούμε: "Ρε μπας και θα μου την κάνει το κράτος?". Η απελπισία είναι όταν είσαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι θα στην κάνει. Οι παραπάνω σελέμπριτηζ (sic) είναι σίγουρο ότι θα την κάνουν. Αλλά γεμίζουν τα ταμεία όσων τις σπρώχνουν. Εμάς ο χαλβάδες που την κάνουν, αλλά ρημάζουν και τα ταμεία? Γι'αυτο σας λέω, Τρελλο-απαλλαγή, να ξανα-ιδρύσουμε το κράτος. Χειρότερα δε γίνεται!

Τα Κόκκινα, τα Κίτρινα, τα Γκρίζα και τα Ροζ......

Σε προηγούμενο ποστ είχε μπει η φωτο με τους εμπνευσμένους από τα καθ'ημών νιπτήρες. Ε, ήρθε και η δεύτερη σχετική φωτο, μια που το άθλημα (αυξήσεις, σκάνδαλα, χάος - κι άλλο, κι άλλοοοο!), το έχουμε ανάγει σε τέχνη.

ΥΓ1- και να φανταστείς ότι τα εθνικά μας χρώματα ήταν το άσπρο και το μπλε, δεν είχε μιλήσει κανείς για κόκκινο... ή ροζ! Πού να ήξεραν!

ΥΓ2- Ροζ πάντως, όλων των αποχρώσεων, ειδικά πολιτικών, μπόλικο και παντού. Αλλά πώς το λένε το ρητό "κι εμείς αγαπήσαμε... αλλά δεν κάναμε έτσι!"