Διασκεδάζω με το που ξεμυτίζουν τα χριστουγεννιάτικα, ακόμη και από Νοέμβριο. Δε με πειράζει καθόλου να έχω δέντρο και διάφορα γορτινά τζάντζαλα γύρω-γύρω να μαζεύουν σκόνη με το κιλό για κάνα μήνα.
Αλλά με το που ξημερώνει η δεύτερη μέρα του Νέου Χρόνου... μελαγχολία και διάθεση για ατέρμονο χουζούρι - αλλά πού χρόνος! Κούραση -που όμως δεν είναι γλυκειά, παρά ανελέητη από τις πιλάλες και το στρες να γίνουν όλα, και πάλι τα μισά να μείνουν στις καλένδες. Κι ένα αίσθημα "σηκώνουμε μανίκια, βουτάμε την σφουγγαρίστρα κι άντε να συγυρίσουμε, έχουμε και δουλειές"...
Ευτυχώς που τόσες τσιρίδες από τόσα παιδάκια τριγύρω τόσες μέρες βοηθούν στο να σου στρίψει τελείως, κι έτσι να επανέλθεις στους φυσιολογικούς σου ρυθμούς χωρίς να το καταλάβεις: μέχρι να νοιώσεις σαν ξεκρέμαστη μπάλλα στην προβλήτα, ξανανοίγουν τα σχολεία.
Και από Τρίτη για λίγες ώρες δεν θα σου γανώνουν με ροκάνες, μικρόφωνα, κλαπατσίμπαλα και ντουντούκες τ'αυτιά σου! Μαγεία! :))))
