Ο Πασχάλης, η Αλίκη και το Κακό Συναπάντημα.

Εχει βουίξει ο τόπος από την ιστορία με το τρίτο παιδί του τραγουδιστή, και μπήκε στο μικροσκόπιο η έννοια «Αντρας», δλδ όλα αυτά τα κλασικά χαρακτηριστικά που έχουμε συνδέσει πρωτίστως με το ανδρικό φύλο: ντομπροσύνη, φιλότιμο, μπέσα, υπευθυνότα, καθήκον, ανάληψη ευθυνών, πράξεις κι όχι λόγια. Αρνούμαι τα πάντα, κι αναγνωρίζω το παιδί μου κατόπιν εορτής, μόνον όταν πια στριμωχτώ άγρια (και προσεύχομαι να μη μου γυρίσουν την πλάτη οι πάντες, κυρίως η οικογένειά μου). Για πάμε!

Είναι πολλά αυτά που μου κλωτσάνε σε όλες αυτές τις περιπτώσεις που απιστεί κανείς, συλλαμβάνεται ένα μωρό εκτός «νόμιμης» σχέσης, γεννιέται το μωρό, και όχι μόνο δεν υπάρχει μετά σχέση με την μητέρα του ή/και «αναγνώρισή» του, αλλά και εκτραχύνεται η κατάσταση εντελώς.

Μια γυναίκα δλδ, γνωρίζοντας ή αγνοώντας ότι ο άντρας με τον οποίον έρχεται σε επαφή είναι δεσμευμένος, κι ένας άντρας, που επιλέγει να αγνοήσει προς στιγμήν (ή κατ’εξακολούθησιν) ότι είναι δεσμευμένος, κάνουν ό,τι κάνουν και τελικά η γυναίκα μένει έγκυος.

Ηδη έχουμε ένα σωρό ανευθυνότητες. Αλλά συνεχίζουμε.

Εκείνη αποφασίζει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, είτε θέλει ο άντρας είτε όχι. Και μετά αν εκείνος δε θέλει, ή αναλαμβάνει την ευθύνη μόνη της, ή κατεβαίνει ο διακόπτης και τον κυνηγάει σε όποιον βαθμό μπορεί για να πετύχει ουσιαστικά δύο πράγματα:

1. Ηθική αποζημίωση: από το να τον κάνει ρεζίλι - μια που η κοινωνία μας μπορεί να βγάζει τα μάτια της, αλλά η πομπή για τα χρηστά ήθη ζει και βασιλεύει, μέχρι να παραδεχτεί δημόσια την σχέση τους και να της δώσει «αξία», «υπόσταση», ότι ήταν όντως κάτι σημαντικό γι’αυτόν κι όχι μια ξεπέτα.

2. Νομική και οικονομική κάλυψη: από το να δώσει το επώνυμό του στο παιδί και να καλύπτει τα έξοδά του (διατροφή κτλ) μέχρι να γίνει νόμιμος κληρονόμος του.

Οταν ο άντρας τώρα κάνει πίσω, ουσιαστικά απορρίπτει και τις δύο αξιώσεις της γυναίκας, μαζί και τα δικαιώματα του παιδιού, κυρίως για να μην πληγεί το επαγγελματικό και κοινωνικό του κύρος. Το αν το μετάνοιωσε, δεν την αγαπά πλέον, δεν την αγάπησε ποτέ, ξαναγυρίζει στη μόνιμή του σχέση/γάμο μετά από το μικρό διάλειμμα, τρόμαξε, βαρέθηκε κτλ, είναι κατά περίπτωσιν συνθήκες που απλώς κάνουν την πυρκαγιά μεταξύ τους σωστό Αρμαγεδδώνα.

Εχουμε λοιπόν την «άλλη» γυναίκα που βάζει το μαχαίρι στο λαιμό του άντρα, όσο πιο βαθειά γίνεται -χωρίς να τον σκοτώσει βέβαια, γιατί τότε τέρμα και η πηγή των αποζημιώσεων. Κι από την άλλη έναν άντρα που βάζει όπισθεν με τούρμπο, και δε διστάζει να υποστηρίξει -με ψέμματα και όσο περισσότερο ντόρο και συμμάχους μπορεί- μια πραγματικότητα τελείως διαφορετική, ώστε να οχυρωθεί και να αποτινάξει την απειλή της ως τώρα βολής του.

Οταν φτάσουν εκεί τα πράγματα, βασικό κλειδί στην υπόθεση είναι το πώς θα χειριστεί την κατάσταση το απατημένο μέλος του τριγώνου. Οι άλλοι δύο είναι στα μαχαίρια και δεν πρόκειται να τα βρουν. Γιατί είναι ανθρωπίνως αδύνατον εν μέσω τόσης διεκδίκησης (η μία των «δεδουλευμένων» της και ο άλλος της «ζαχαρένιας» του), να παρουσιαστεί από το πουθενά η κόλλα που συνδέει τα ζευγάρια, ειδικά από τη στιγμή που υπάρχει κι ένα παιδί-ογκόλιθος στη μέση.

[Ονειροχώρας παρένθεση: η αγάπη, η πραγματική αγάπη που μπορεί να κολλήσει το ζευγάρι και να το κρατήσει μαζί, ενάντια σε κάθε εμπόδιο (εσωτερικό: προσωπικές αδυναμίες τους και εξωτερικό: διεκδικήσεις άλλων ανθρώπων), δεν εκβιάζεται. Ούτε καν κερδίζεται. Απλώς αναβλύζει και δεν μπορούν παρά να φτιάξουν έτσι τις συνθήκες, ώστε να είναι μαζί σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό.]

Ετσι λοιπόν η «απατημένη» κρατάει στο χέρι της την -μεσοπρόθεσμη τουλάχιστον- εξέλιξη της ιστορίας, καθώς έχει τρεις τρόπους αντίδρασης:

1. Θέλει να συνεχίσει να είναι το έτερον ήμισυ του άντρα, τον συγχωρεί χωρίς πολλά-πολλά, τον στηρίζει κιόλας, αρκεί να έχει την διαβεβαίωση ότι δεν ήταν όντως παρά ένα «ατυχηματάκι» και δεν σήμαινε τίποτα για εκείνον.

2. Θέλει να συνεχίσει να είναι το έτερον ήμισυ του άντρα, αλλά για να κάτσει, θέλει να της ξεπληρώσει «το κακό που της έκανε». Δημόσια ή ιδιωτικά, με παραχωρήσεις ή σαφή ανταλλάγματα, με διαπραγμάτευση ή σκληρές απαίτησεις.

3. Δεν θέλει να είναι το έτερον ήμισυ πλέον, οπότε εδώ αναλόγως συναισθημάτων και πολιτισμικού επιπέδου, «θέτει εαυτόν εκτός κινήματος» με χίλιους δυο τρόπους, παίρνοντας από την αξιοπρέπειά της και μόνον, μέχρι την τελευταία κάλτσα του από το συρτάρι.

Στο δημόσιο βίο έχουμε δει παραλλαγές και των τριών αντιδράσεων (κυρίως της 2), και φυσικά παραλλαγών του τριγώνου. Ενδεικτικά αναφέρω τις πασίγνωστες περιπτώσεις των Francois Mitterand, Yves Montand, Jacques-Yves Cousteau κι Α. Παπανδρέου -με τους εκτός γάμου απογόνους τους ενόσω ήταν παντρεμένοι- που έκρυβαν επί μακρόν. Συμβαίνει λοιπόν και στις καλύτερες οικογένειες. Και οι χειρισμοί δεν αλλάζουν, μόνον οι κλίμακες και οι αναλογίες. Οι ίδιοι άγραφοι κανόνες ηθικής/ανηθικότητας, με όσο νερό παίρνει αυτό, παντού.

Να φύγω από το γενικό τώρα και να το εξειδικεύσω.

Αυτό που μου κλωτσάει πολύ στην συγκεκριμένη περίπτωση, πέραν της αρχικής συμπεριφοράς της "άλλης" που προχώρησε όπως προχώρησε και πήγε με τον οικογενειάρχη (στο σημείο της διεκδίκησης αφού έγιναν μύλος, μετά δλδ και την δημόσια κοροϊδία της, μια χαρά το πήγε), και φυσικά της εξακολουθητικής συμπεριφοράς του αοιδού (κάποια χρόνια παράλληλης σχέσης δεν είναι "μια στιγμή"), είναι το ότι η σύζυγος διάλεξε σαφέστατα την δεύτερη αντίδραση, αλλά καμουφλάρει την σκληρή της στάση με σερβίρισμα τους φραμπαλάδες της πρώτης.

Ο,τι έκανε δλδ και η Χ. Κλίντον – η οποία δεν φαντάζομαι τι άλλο θα είχε διεκδικήσει (σιωπηρά αλλά σαφέστατα) αν ο λεκές και η ανάρμοστη σχέση είχε σερβιριστεί σε συσκευασία... μωρού!

Με ενόχλησε και η ζέση με την οποία βγήκαν ως ζεύγος Αρβανιτίδη στα ΜΜΕ πριν τα αποτελέσματα του dna-test, κατηγορώντας με σθένος την «άλλη» σαν ψυχοπαθή θαυμάστρια που τους είχε χαλάσει την οικογενειακή γαλήνη, και τονίζοντας το ότι έπαψε να είναι αστείο. Γι’αυτό και αμυνόμενοι, ζητούσαν μεγάλη οικονομική αποζημίωση, προκειμένου να τους αφήσει ήσυχους.

Βέβαια, χωρίς 100% αποδείξεις της «αθωότητάς» σου, το να δημιουργείς όλο αυτό το κλίμα δημόσια, ισούται με αυτοκτονία.

Ο τραγουδιστής δε, ήταν το πρότυπο του πατέρα-οικογενειάρχη: κρατώντας μακαρίως και μονίμως το χέρι της συζύγου (η οποία δεν παρέλειψε να τονίσει και τα της καριέρας της ώστε να εδραιώσει το κύρος της ως γυναίκα αξιώσεων - μέχρι αυτή τη στιγμή υπάρχει και το blog της, με βιογραφικό και χαιρετισμό) αρνήθηκε κάθε ανάμιξη. Η κοινή γραμμή πλεύσης ήταν «Ενωμένοι, Αγαπημένοι, Πρότυπα γονιών και συζυγικής πίστης». Αλληλούια.

Μέχρι που μαθεύτηκε το νέο και όλα άλλαξαν.

Ετσι έπρεπε να αλλάξει άρδην και η γραμμή πλεύσης του ζεύγους. Από κει λοιπόν που το είχαν κάνει από μόνοι τους θέμα στα ΜΜΕ, ώστε να εκφοβίσουν την «άλλη» και να επηρρεάσουν τον κόσμο υπέρ τους, τώρα βρέθηκαν απολογούμενοι. Πικρό ποτήρι.

Δεν ξέρω αν συνειδητοποίησαν ότι αυτά καλό είναι να τα διευθετείς σπίτι σου, με κάθε τρόπο και κόστος, δλδ τον εξής ένα: να βρεθεί το ζεύγος ενώπιος ενωπίω, να τα συζητήσουν, να σπάσουν και πιάτα και να γίνουν σκηνές εξαλλοσύνης αν χρειάζεται, αλλά από κοινού να αναλάβουν το κομμάτι τους στις ευθύνες ΑΜΕΣΑ. Και ταυτόχρονα να ξανατοποθετηθούν στη σχέση, σαν άνθρωποι και σαν γονείς. Να αναμετρηθούν, να κατανοήσουν, να αποφασίσουν.

Αυτό όμως είναι πέρα από τις αξιώσεις του ποστ αυτού. Ας συνεχίσω με το τι βγήκε προς τα έξω.

Μέσα σε ένα 24ωρο, η σύζυγος έπνεε μένεα εναντίον των ΜΜΕ και απαίτησε να σεβαστούν την κατάσταση. Μετάφραση: να λύσουν κατ'ιδίαν το πρόβλημα δια της δικαστικής οδού χωρίς άλλα φώτα δημοσιότητας. Δεν γίνεται όμως. Απαξ και είσαι επώνυμος και δώσεις τροφή στα μήντια για τα πολύ προσωπικά σου, σε πρόθυρα «ροζ» σκανδάλου κιόλας, δεν μπορείς να τους την κόψεις μετά.

Λίγο αργότερα όμως, με το που πήρε τόσο μεγάλη δημοσιοποίηση η ιστορία των αποτελεσμάτων του dna-test, ξανά αλλαγή πλεύσης (δυό στροφές 180 μοιρών μας οδηγούν πάλι στον ίδιο δρόμο): να οι κοινές εμφανίσεις, να οι κάμερες πάλι να καταγράψουν ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές, να η κόρη του ζεύγους σε ψύχραιμες δηλώσεις και όλα καλά.

Και φυσικά (Ελλαδιστάν γαρ?) το μαγαζί που άδει ο Πασχάλης είναι γεμάτο όσο ποτέ, και το όλο θέμα ανάγεται σιγά-σιγά σε:

1. Ξεσπάθωμα ανδρών που έχουν κάνει κι εκείνοι "μια μικρή κουτσουκέλα" και οι γυναίκες τους τους το έχουν βγάλει ξυνό τόσα χρόνια.

2. Πολεμικές ιαχές γυναικών "Πάρ’του και τα σώβρακα του μοιχού!"

3. Μικρά κατεβασμένα μούτρα απατημένων γυναικών "ε, άντρας είναι, και το κέφι του θα κάνει, τι να κάνω, εγώ θα τα υπομείνω όλα, γιατί τον αγαπώ"... με σαντιγύ κουτσομπολιό και κερασάκια "αυτά συμβαίνουν", "κι εμείς το πάθαμε και το φάγαμε, δεν έγινε και τίποτα"

4. "Αφού το αναγνωρίζει το παιδί, όλα καλά!", ζητωκραυγές, τηλεθεάσεις, πάμε παρακάτω.

Επί της απόλυτης ουσίας δλδ τίποτα.

Ούτε στο συγκεκριμένο, ούτε σε κάθε τέτοια αντίστοιχη περίπτωση: το ότι όταν φτάσει ένας από τους δύο να ξενοκοιμηθεί, ήδη υπάρχουν πολλαπλές ανευθυνότητες. Οτι το ξενοπήδημα δεν είναι ένα «στιγμιαίο λάθος», κάτι που εκεί που περπατάς ας πούμε, σκοντάφτεις και βρίσκεσαι να κρεβατώνεσαι με τον άλλον. Οτι αν θέλεις, δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκινήσεις με κάποιον σχέση, και να περιμένεις εκείνον να σου πει από μόνος του -όποτε ευκαιρήσει- αν είναι δεσμευμένος ή όχι.

Οτι ο «κερατάς» ανεξαρτήτως φύλου ή εξυπνάδας, δεν υπάρχει περίπτωση αργά ή γρήγορα να μην καταλάβει. Οτι στο κρεβάτι μπορεί όλοι οι καλοί να χωράνε, αλλά στην πραγματική ζωή μιας οικογένειας, δεν υπάρχει χώρος για τόσους πολλούς, ειδικά χωρίς ξεκαθαρισμένους όρους και σαφή όρια. Οτι όταν γίνεσαι γονιός, χάνεις αυτομάτως το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και η πρώτη σου προτεραιότητα οφείλει να είναι το καλό του παιδιού σου.

Οτι τα δυσεπίλυτα προβλήματα σχέσεων δεν διευκολύνονται ούτε εξαφανίζονται με το να τα αγνοείς. Οτι όσο κάνεις το κέφι σου και δεν αντιμετωπίζεις την κατάσταση, κυλά πολύ νερό στ’αυλάκι και τα πράγματα ασχημαίνουν μέρα με τη μέρα. Οτι... ότι... ότι....

Για να μην μακρυγορούμε όμως, οι εμπλεκόμενοι είναι τυχεροί που κατοικούν σ'αυτή τη χώρα με την τόσο ασθενική μνήμη. Το μέλλον διαγράφεται ανέφελο για όλους τους ενήλικους της υπόθεσης: ο αοιδός θα έχει το boost που δεν είχε ποτέ στην καριέρα του, ειδικά από γυναίκες θαυμάστριες (στο κάτω-κάτω μπορεί να της έβγαλε την πίστη, αλλά το αναγνώρισε ο άτιμος!). Η σύζυγος –που όπως βλέπετε δεν είναι καθόλου μα καθόλου χαζή- θα πάει πολύ μπροστά στην πολιτική.

Η «άλλη» γυναίκα θα έχει τη δικαίωση που επιθυμεί με μια καλή διατροφή και επώνυμο του γιού της. Και τα μόνα που δεν σκέφτεται κανείς είναι τα δύο μεγάλα παιδιά και το ένα μικρό...

Και καλά τα μεγάλα, πες δεν είναι πια ανήλικα, μπορούν να δεχτούν και να χωνέψουν το τι έγινε. Αν και δε νομίζω ότι θα μπορούν να έχουν ποτέ αντικειμενική άποψη επί του θέματος: όταν έχει αποσιωπήσει ο πατέρας επί τόσα χρόνια το θέμα («Για την προστασία της οικογένειάς μου»), το να σου σερβίρουν την πραγματικότητα κρύο πιάτο είναι μεγάλο σοκ. Πρέπει εκ των πραγμάτων να αναθεωρήσεις ορισμένα πράγματα περί αλήθειας, εμπιστοσύνης και οικογένειας, να δεχτείς εντελώς ψυχρά το ότι θες δε θες, υπάρχει κι άλλο ένα μερίδιο στην πατρική περιουσία, αλλά από την άλλη το αίμα νερό δεν γίνεται.

Από την παράλλη όμως, και το παράλλο αίμα νερό δεν γίνεται. Αυτό το μωράκι ποιός θα το σεβαστεί μέχρι τουλάχιστον να μεγαλώσει αρκετά και να μπορεί να δει την ιστορία όπως είναι? Ηρθε στον κόσμο κι έχει δικαίωμα να το αγαπούν και να το φροντίζουν. Και όποια και να είναι η σχέση των ενηλίκων μεταξύ τους, του οφείλουν σεβασμό, κατανόηση και πλήρη αποδοχή. Ναι, δηλώνουν τώρα οι της οικογένειας ότι «θα το δεχτούν». ΤΩΡΑ. Πώς ακριβώς? Ποιός από όλους? Πόσο? Για πόσο? Θα σιγάσουν δλδ όλα αυτά τα θηριώδη συναισθήματα κι ούτε γάτα ούτε ζημιά?

Δεν περιμένω ποτέ να ζήσουμε σε αγγελικό κόσμο, δε γίνεται. Ούτε ο κόσμος θα γίνει ποτέ δίκαιος και ίσων παραμέτρων για όλους. Για όσο εκ κατασκευής συλλαμβάνουν και γεννούν οι γυναίκες, δεν θα βρεθεί άντρας να φέρει στον κόσμο το παιδί του «παράνομου» ζευγαριού και να απαιτεί μετά από μια απρόθυμη μητέρα αναγνώριση, διατροφή και δικαιώματα.

Από τη στιγμή λοιπόν που λειτουργούμε έτσι όπως λειτουργούμε, θα συμβαίνουν συνέχεια τέτοιες ιστορίες. Ηδη το έχουμε παραξηλώσει, κάτι που φαίνεται και από τον ποσοστό του αριθμού εκτρώσεων επειδή δεν επιθυμεί ο πατέρας κυρίως το βρέφος (δεν τα βγάζω από το μυαλό μου, ρωτήστε οποιοδήποτε μαιευτήριο, ιδιωτικό ή δημόσιο, κι οποιονδήποτε μαιευτήρα-χειρουργό. Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί).

Κι αυτό σημαίνει ότι μια κοινωνία ναι μεν δε βάζει φερμουάρ στα πάθη της (κι εξακολουθεί εν έτει 2008 να έχει την έκτρωση σαν... αντισυλληπτική μέθοδο – αντι-γεννητική για την ακρίβεια, και τα «χάπια της επόμενης ημέρας» να πωλούνται ελεύθερα από τα φαρμακεία σαν ζεστά ψωμάκια), αλλά κι από την άλλη ούτε φροντίζει την Παιδεία (π.χ. «Σεξ σημαίνει και απόλαυση και ευθύνη μαζί», "Εγκυμοσύνη σημαίνει μωρό κι αγάπη, όχι 'τύλιγμα' "), ούτε φτιάχνει υποδομές (φορείς, οργανώσεις κτλ), ούτε καλλιεργεί κλίμα ώστε να μπορεί να υποστηρίξει μια γυναίκα την επιλογή της να φέρει ένα μωρό στον κόσμο μόνη της, χωρίς να στερείται κάτι πέραν της παρουσίας του πατέρα.

Για να το κλείνουμε: προφανώς το ένστικτό μας ανάγεται σε επίπεδο Νεάτερνταλ, ενώ η κοινωνική μας συνείδηση έχει προαχθεί σε meta-Sapiens. Το να έχουμε όμως και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, είναι εξ ορισμού αδύνατον. Αρα μέχρι να βρούμε την ισορροπία, καλό θα ήταν να μην χρησιμοποιούμε τη γέννηση ενός παιδιού σαν μοχλό προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, παρά να τη δεχόμαστε όπως είναι και να κάνουμε όλοι πέρα. Να το εισάγουμε στον κόσμο όμορφα και καλά. Κι ακόμη καλύτερο θα ήταν να ωριμάσουμε και να αντιμετωπίζουμε τον άνθρωπο, το σύνολο και τις διαπροσωπικές σχέσεις σαν κάτι πολύτιμο, άξιο σεβασμού κι όχι σαν «τυχαίο περιστατικό».

Ισως μια υποχρεωτική βόλτα από τις τριτοκοσμικές χώρες, το να παρευρεθούμε σε έναν από τους πολέμους που γαζώνουν τη Μέση Ανατολή, το να αναλάβουμε καθήκοντα σε ένα ίδρυμα για ορφανά παιδιά, ή παιδιά με ειδικές ανάγκες που δεν τα θέλει κανείς, το να δούμε τέλος πάντων πώς περνάει κι ο υπόλοιπος κόσμος, να μας έκανε περισσότερο ανθρώπους και να εκτιμούσαμε ό,τι θεωρούμε δεδομένο.

Η, αν δεν πιάσει τίποτε από όλα αυτά, πέντε ξανάστροφες να ησυχάσουμε!

Μακάρι να γίνουν σύντομα τα αιώνια παιδιά, Αντρες.

Οι αιώνια υστερικές, Γυναίκες.

Και τα παιδιά ποτέ μα ποτέ μα ΠΟΤΕ ρόμπες.