Είμαι χάλι μαύρο, χαπακωμένη όσο δεν παίρνει, ψήνομαι και τουρτουρίζω ανηλεώς και εναλλάξ, αλλά έψαχνα στο νέτι μπας κι εύρισκα τίποτα καινούριο για τις ιώσεις (άνω/κάτω αναπνευστικού).
Αντί να σαπίζω στην τιβι, τώρα που κοιμούνται - ή μάλλον, έχουν πέσει σε λήθαργο- τα τέκνα, ψάχνω. Με μισόκλειστα μάτια γιατί με ενοχλεί η οθόνη. Μήπως βρω κάποια πληροφορία που δεν την ήξερα. Ταλαιπωρία σκέτη. Κι αποτέλεσμα μηδέν. Συνεχώς οι ίδιες γενικούρες. Γιατί λοιπόν το κάνω?...
Γιατί δεν υπάρχει χειρότερο από το να βλέπεις τα παιδιά σου άρρωστα.
Κι όσο πιο άρρωστα, τόσο πιο πολύ φρικάρεις. Και θες να βοηθήσεις με κάθε τρόπο.
Θα μου πεις, καιρός ιώσεων, καιρός να παράγουν διάφορα αντισώματα για να έχουν προστασία αργότερα.
Η διαδικασία όμως είναι φριχτή: ανήμπορα, να ψήνονται, να γυαλίζουν τα ματάκια τους, να είναι κατακόκκινα με σκασμένα χείλη, να μουρλαίνονται στο βήχα/ μύξες/ εμετό/ διάρροιες, να χάνουν βάρος, να βλέπεις τα χεράκια τους να είναι λεπτά-λεπτά κλαράκια, να λες τώρα θα κάνουν "κρακ!"... Να σου έρχεται να πιάσεις έναν-έναν τους ιούς και να τους κρεμάσεις απ'τ'άντερά τους στο μπαλκόνι μέχρι να ξεραθούν.
Ενα μόνο καλό στην υπόθεση, κι ας ακούγεται παράνοια: όταν σε κολλάνε και γριπιάζεσαι κι εσύ.
Ναι, δεν έχουν όλοι τα ίδια επακριβώς συμπτώματα. Κι αυξάνεται γεωμετρικά η δυσκολία της φροντίδας τους (εδώ σέρνεσαι με 39άρια και 40άρια, με ρίγη και βήχες, πώς σκατά θα τα κοιτάξεις και θα φροντίσεις να δουλεύει και το υπόλοιπο το σπίτι για να μην περπατάτε σε σωρούς από μυξωμένα χαρτομάντηλα και ξεραμένα ο,τιδήποτε, και να βρίσκετε αμέσως τα αντιπυρετικά?! Και τις λεκάνες...).
Αλλά κατά κάποιον τρόπο κρίνοντας από το πώς περνάς την ίωση εσύ, προσέχεις λεπτομέρειες που τα μωρά δεν μπορούν να στις περιγράψουν. Πληροφορείς τον γιατρό καλύτερα, τα ανακουφίζεις κάαααπως καλύτερα και γενικά είναι σα να σου λέει η φύση: Τώρα χέστα όλα, άσε και το νοικοκυριό και τις δουλειές και τα τρεχάματα, καιρός να γιατροπορέψεις ψυχουλίνια. Που πονάνε εκεί, τόσο και έτσι.
Και κάτι ακόμη, προσωπικό: όταν είναι άρρωστα τα δικά μου, τρελλαίνομαι να τα παίρνω στο κρεβάτι και να τα προσέχω, να τα αγκαλιάζω, να τα αφουγκράζομαι κάθε ώρα και στιγμή, με ένα κομοδίνο τίγκα στα παραφερνάλια από θερμόμετρα μέχρι βιολογικές καραμελλίτσες με βιταμίνη C και echinacea, και στο διάολο οι ανεξαρτησίες των διπλανών, χωριστών υπνοδωματίων. Κι αν πάθουν οξεία μαμαδίαση στην αρρώστιά τους, sue me.
Και κάτι ακόμα: αφού κανείς άρρωστος ενήλικας τουλάχιστον, δεν κυκλοφορεί έξω με μάσκες (από αυτές τις άσπρες, τις τριγωνικές, με τα λαστιχάκια για πίσω από τ'αυτιά, ή έστω τις παραλληλόγραμμες του χειρουργείου, παρ'όλο που εκείνες δεν κάθονται στη θέση τους εύκολα όταν κινείσαι στην πόλη,) ώστε και να μη μεταδίδουν αλλά και να μην εισπνέουν μικρόβια, ιούς κτλ, τουλάχιστον ας μάθει ο κόσμος να φτερνίζεται & να βήχει σωστά!
ΣΤΟ ΜΑΝΙΚΙ, στο εσωτερικό του αγκώνα δλδ, κι όχι στις παλάμες ή χύμα στο κύμα, ΕΛΕΟΣ με το σπρέυ μικροβίων!!!
