Πόσο μακρυά είναι αλήθεια η θρησκεία με τα τυπικά / τυπολατρικά της από τον στόχο - εξύψωση (βελάκι σε εγγλέζικη pub να καρφώνεται στον πισινό του bobby απ'έξω, και πάλι πιο κοντά πέφτει...).
Το αντίθετο της Αγάπης δεν είναι το Μίσος.
Είναι η Αδιαφορία.
Τελεία και παύλα.
Οταν κάτι το μισείς, εξακολουθείς να το έχεις καταχωρημένο στο σύμπαν σου (που ως απόλυτα εγωκεντρικός ανθρωπίσκος το έχεις δημιουργήσει με mind-blowing humangous kablooie & όχι ψιλι-κοκό big bang, πού'σαι zoro!) κι ασχολείσαι μαζί του μέχρι θανάτου - που τολμά να σ'ενοχλεί κι από πάνω!
Ενώ εάν είσαι γεμάτος, χορτάτος, πλήρης, έχεις βρει την αρμονία μέσα σου, είσαι γενναιόδωρος, μεγαλόθυμος, large, πώς το λένε, δεν θα σε νοιάζει να αντιπαρατεθείς με τον άλλον για να επικρατήσει το δικό σου. Θα χειριστείς τους "αντιρρησίες" πολύ πιο ψύχραιμα, όσο μεγάλα stakes και να διακυβεύονται, κι αν δεν επιβληθείς, απλώς αδιαφορείς!
(Πάρε τον Πάγκαλο π.χ., να τού'χει γυρίσει το μάτι, και τάϊσέ τον, πότισέ τον, μίλα του, άσ'τον να ηρεμήσει, να χορτάσει καλά-καλά... Είναι δυνατόν μετά να πάρει τη σπάθα αμέσως και να μπινελικώνεται? Κάθε φορά που πλακώνεται στα παράθυρα είναι από τη δίαιτα... Αστειεύομαι, η πείνα η μέσα είναι πολυ δυσκολότερη να χορταστεί).
Θέλω να πω, όταν πραγματικά η πίστη σε καλύπτει, όταν βρίσκεις τη γαλήνη και νοιώθεις την αγάπη, δεν θα κοιτάξεις ποτέ να τσακωθείς για αυτή την αίσθηση, λες και την έχεις εργολαβία & θα σου φάει ο άλλος ποσοστά. Η είναι ας πούμε pizza, δεδομένη & πεπερασμένη, οπότε όσο περισσότερα κομμάτια σου πάρουν οι άλλοι, τόσο λιγότερη θα μείνει για σένα...
Η αληθινή αγάπη δίνεται για να πολλαπλασιάζεται (και το αντίβαρό της σε πόνο, για να μοιράζεται). Το να κάνεις πολέμους στ'όνομά της, πέραν του ότι είναι πασιφανές το οικονομικό κίνητρο, δείχνει φόβο, γράπωμα από τα κεκτημένα και πανικό μη τα χάσεις...
"Ποιά είσαι εσύ κυρά Προτεστάντησα που θα μου πεις εμένα για τον Χριστό μου? Τον δικό σου τον Χριστό που μπλα-μπλα-μπλα..." και η αγάπη δε μένει πια εδώ...
Πριν από 6 χρόνια, στο Ωνάσειο που θα έκανε by-pass ο πατέρας μου, ήθελα πάρα πολύ να προσευχηθώ. Δεν είχα καμμία όρεξη να βγω να τρέχω σε εκκλησία, εκείνη την ώρα ήθελα να είμαι εκεί τριγύρω, λες και θα μπορούσα να βοηθήσω στην επέμβαση, τέλος πάντων...
Ευτυχώς είχε ένα δωματιάκι (του Αγ. Αλεξάνδρου) σαν μίνι-παρεκκλήσι, κεριά, εικόνες, ησυχία. Εκεί λοιπόν είδα αρκετούς ανθρώπους να μπαινοβγαίνουν κατά την διάρκεια της ημέρας, όχι όλους Ελληνες κι όχι όλους με το ίδιο θρήσκευμα σίγουρα. Μέλημά τους ήταν η προσευχή, ν'ακουμπήσουν σε κάτι πιο μεγάλο, και να παρακαλέσουν για το δικό τους το μικρό... Εβλεπα τους ίδιους ανθρώπους κι έξω, στους καναπέδες, να συμπάσχουν με τον πόνο της κάθε οικογένειας που περίμενε τον δικό της ασθενή.
Οταν μάλιστα βγήκε με ένα φορείο-πυρεξάκι ένα μωρό λίγων μηνών (τι σοκ, τόσοι ορροί & καθετήρες στο κορμάκι μιας μπουκιάς!) και οι γιατροί χαμογελούσαν, εμείς κλαίγαμε όλοι μαζί... Εκεί, που δεν είχε σημασία παρά μόνο το ότι σώθηκε το μωρό, εκεί ήταν παρούσα η Αγάπη κι ο Θεός - δε μπορεί, Θεός ήταν αυτό...
Ετσι λοιπόν το εννοούσαν νομίζω, κι όχι αυτό το ξεπούρλεμα που έφτασε ως τις μέρες μας...
Τον Ιησού τον περιγράφω στα παιδιά μου σαν έναν σοφό που ήρθε όταν χρειαζόταν, μπόρεσε να "δει" αυτήν την αγάπη & να την διδάξει σε ανθρώπους που μερικοί ήταν έτοιμοι, μερικοί όχι. Εναν άνθρωπο που έπρεπε να είναι σαν ένας από εμάς, αλλιώς δεν θα καθόταν κανείς να τον ακούσει, θα τον περνούσαν για τρελλό. Εναν άνθρωπο που αγωνίστηκε σκληρά για να περάσει το μαγικό Του μήνυμα, κόντρα στην βολή, τον φόβο & την αγραμματοσύνη των ανθρώπων γύρω του, και που κυνηγήθηκε γι'αυτό. Εναν άνθρωπο-άγγελο που μπορούσε να μιλά κατ'ευθείαν με το απόλυτο νόημα, την απόλυτη αλήθεια, τον απόλυτο σκοπό, τη γαλήνη, την αρμονία, την αγάπη, όλα με το "απόλυτο" μπροστά, με Τον Θεό τον ίδιο.
Κι όταν μετά με ρωτάνε "τι είναι ο Θεός" (τέρατα!), τους λέω αυτή η δύναμη που χαρίζει στις μαμάδες το πρώτο χαμόγελο του παιδιού - κι όλα τα υπόλοιπα.
(Αχ, στο τέλος του πρώτου μήνα περίπου, που το μωρό σε κοιτάζει με νόημα μια μέρα: ενώ μέχρι τότε σε γράφει κανονικά & χαζογελάει στα πάντα, σκυλιά, γατιά, ηλιαχτίδες, μύγες, κάδρα κλτ, ξάφνου ανάβει προβόλι, σε κοιτάζει βαθειά μέσα στα μάτια, σε ζυγίζει για λίγα δευτερόλεπτα, και μετά ντιννν! σου σκάει ένα τεράααστιο χαμόγελο όλο ούλα, όλο νόημα... Συνεπαρμένο από σένα, συνεχίζει το χαμόγελο - αφιέρωση μόνο-μόνο-μόνο σε σένα.. Κι από ζωντανό κουκλάκι γίνεται ανθρωπάκι που σου δείχνει εκείνη την ώρα πόσο σ'αγαπάει, πιο εύγλωττα από οποιαδήποτε άλλη στιγμή ever...).
Τι να τους λέω, αυτά που ερμήνευσε ο καθένας, τον ασπρομάλλη γέρο με την γενειάδα και τον μαζόχα Υιό? Θα τους τα πει το σχολείο, άσε...
(Παλιότερη ερώτηση κόρης: "Μαμά, αφού ο Χριστούλης ήρθε σαν δάσκαλος όταν τον χρειαζόμασταν, για να μας πει μερικά πράγματα που τα είχαμε ξεχάσει, σήμερα ποιός θα έρθει που ο οδηγός του σχολικού έβριζε καποιον άλλον και ξέχασε να του ζητήσει συγνώμη? Ποιός θα έρθει είπες?")
Κι αυτή είναι η δική μου (αέναη) Σταύρωση κυρίες και κύριοι!
Aphrodite said... in nikosdimou, ποστ "Η Αέναη Σταύρωση", 18.04.06
Το αντίθετο της Αγάπης δεν είναι το Μίσος.
Είναι η Αδιαφορία.
Τελεία και παύλα.
Οταν κάτι το μισείς, εξακολουθείς να το έχεις καταχωρημένο στο σύμπαν σου (που ως απόλυτα εγωκεντρικός ανθρωπίσκος το έχεις δημιουργήσει με mind-blowing humangous kablooie & όχι ψιλι-κοκό big bang, πού'σαι zoro!) κι ασχολείσαι μαζί του μέχρι θανάτου - που τολμά να σ'ενοχλεί κι από πάνω!
Ενώ εάν είσαι γεμάτος, χορτάτος, πλήρης, έχεις βρει την αρμονία μέσα σου, είσαι γενναιόδωρος, μεγαλόθυμος, large, πώς το λένε, δεν θα σε νοιάζει να αντιπαρατεθείς με τον άλλον για να επικρατήσει το δικό σου. Θα χειριστείς τους "αντιρρησίες" πολύ πιο ψύχραιμα, όσο μεγάλα stakes και να διακυβεύονται, κι αν δεν επιβληθείς, απλώς αδιαφορείς!
(Πάρε τον Πάγκαλο π.χ., να τού'χει γυρίσει το μάτι, και τάϊσέ τον, πότισέ τον, μίλα του, άσ'τον να ηρεμήσει, να χορτάσει καλά-καλά... Είναι δυνατόν μετά να πάρει τη σπάθα αμέσως και να μπινελικώνεται? Κάθε φορά που πλακώνεται στα παράθυρα είναι από τη δίαιτα... Αστειεύομαι, η πείνα η μέσα είναι πολυ δυσκολότερη να χορταστεί).
Θέλω να πω, όταν πραγματικά η πίστη σε καλύπτει, όταν βρίσκεις τη γαλήνη και νοιώθεις την αγάπη, δεν θα κοιτάξεις ποτέ να τσακωθείς για αυτή την αίσθηση, λες και την έχεις εργολαβία & θα σου φάει ο άλλος ποσοστά. Η είναι ας πούμε pizza, δεδομένη & πεπερασμένη, οπότε όσο περισσότερα κομμάτια σου πάρουν οι άλλοι, τόσο λιγότερη θα μείνει για σένα...
Η αληθινή αγάπη δίνεται για να πολλαπλασιάζεται (και το αντίβαρό της σε πόνο, για να μοιράζεται). Το να κάνεις πολέμους στ'όνομά της, πέραν του ότι είναι πασιφανές το οικονομικό κίνητρο, δείχνει φόβο, γράπωμα από τα κεκτημένα και πανικό μη τα χάσεις...
"Ποιά είσαι εσύ κυρά Προτεστάντησα που θα μου πεις εμένα για τον Χριστό μου? Τον δικό σου τον Χριστό που μπλα-μπλα-μπλα..." και η αγάπη δε μένει πια εδώ...
Πριν από 6 χρόνια, στο Ωνάσειο που θα έκανε by-pass ο πατέρας μου, ήθελα πάρα πολύ να προσευχηθώ. Δεν είχα καμμία όρεξη να βγω να τρέχω σε εκκλησία, εκείνη την ώρα ήθελα να είμαι εκεί τριγύρω, λες και θα μπορούσα να βοηθήσω στην επέμβαση, τέλος πάντων...
Ευτυχώς είχε ένα δωματιάκι (του Αγ. Αλεξάνδρου) σαν μίνι-παρεκκλήσι, κεριά, εικόνες, ησυχία. Εκεί λοιπόν είδα αρκετούς ανθρώπους να μπαινοβγαίνουν κατά την διάρκεια της ημέρας, όχι όλους Ελληνες κι όχι όλους με το ίδιο θρήσκευμα σίγουρα. Μέλημά τους ήταν η προσευχή, ν'ακουμπήσουν σε κάτι πιο μεγάλο, και να παρακαλέσουν για το δικό τους το μικρό... Εβλεπα τους ίδιους ανθρώπους κι έξω, στους καναπέδες, να συμπάσχουν με τον πόνο της κάθε οικογένειας που περίμενε τον δικό της ασθενή.
Οταν μάλιστα βγήκε με ένα φορείο-πυρεξάκι ένα μωρό λίγων μηνών (τι σοκ, τόσοι ορροί & καθετήρες στο κορμάκι μιας μπουκιάς!) και οι γιατροί χαμογελούσαν, εμείς κλαίγαμε όλοι μαζί... Εκεί, που δεν είχε σημασία παρά μόνο το ότι σώθηκε το μωρό, εκεί ήταν παρούσα η Αγάπη κι ο Θεός - δε μπορεί, Θεός ήταν αυτό...
Ετσι λοιπόν το εννοούσαν νομίζω, κι όχι αυτό το ξεπούρλεμα που έφτασε ως τις μέρες μας...
Τον Ιησού τον περιγράφω στα παιδιά μου σαν έναν σοφό που ήρθε όταν χρειαζόταν, μπόρεσε να "δει" αυτήν την αγάπη & να την διδάξει σε ανθρώπους που μερικοί ήταν έτοιμοι, μερικοί όχι. Εναν άνθρωπο που έπρεπε να είναι σαν ένας από εμάς, αλλιώς δεν θα καθόταν κανείς να τον ακούσει, θα τον περνούσαν για τρελλό. Εναν άνθρωπο που αγωνίστηκε σκληρά για να περάσει το μαγικό Του μήνυμα, κόντρα στην βολή, τον φόβο & την αγραμματοσύνη των ανθρώπων γύρω του, και που κυνηγήθηκε γι'αυτό. Εναν άνθρωπο-άγγελο που μπορούσε να μιλά κατ'ευθείαν με το απόλυτο νόημα, την απόλυτη αλήθεια, τον απόλυτο σκοπό, τη γαλήνη, την αρμονία, την αγάπη, όλα με το "απόλυτο" μπροστά, με Τον Θεό τον ίδιο.
Κι όταν μετά με ρωτάνε "τι είναι ο Θεός" (τέρατα!), τους λέω αυτή η δύναμη που χαρίζει στις μαμάδες το πρώτο χαμόγελο του παιδιού - κι όλα τα υπόλοιπα.
(Αχ, στο τέλος του πρώτου μήνα περίπου, που το μωρό σε κοιτάζει με νόημα μια μέρα: ενώ μέχρι τότε σε γράφει κανονικά & χαζογελάει στα πάντα, σκυλιά, γατιά, ηλιαχτίδες, μύγες, κάδρα κλτ, ξάφνου ανάβει προβόλι, σε κοιτάζει βαθειά μέσα στα μάτια, σε ζυγίζει για λίγα δευτερόλεπτα, και μετά ντιννν! σου σκάει ένα τεράααστιο χαμόγελο όλο ούλα, όλο νόημα... Συνεπαρμένο από σένα, συνεχίζει το χαμόγελο - αφιέρωση μόνο-μόνο-μόνο σε σένα.. Κι από ζωντανό κουκλάκι γίνεται ανθρωπάκι που σου δείχνει εκείνη την ώρα πόσο σ'αγαπάει, πιο εύγλωττα από οποιαδήποτε άλλη στιγμή ever...).
Τι να τους λέω, αυτά που ερμήνευσε ο καθένας, τον ασπρομάλλη γέρο με την γενειάδα και τον μαζόχα Υιό? Θα τους τα πει το σχολείο, άσε...
(Παλιότερη ερώτηση κόρης: "Μαμά, αφού ο Χριστούλης ήρθε σαν δάσκαλος όταν τον χρειαζόμασταν, για να μας πει μερικά πράγματα που τα είχαμε ξεχάσει, σήμερα ποιός θα έρθει που ο οδηγός του σχολικού έβριζε καποιον άλλον και ξέχασε να του ζητήσει συγνώμη? Ποιός θα έρθει είπες?")
Κι αυτή είναι η δική μου (αέναη) Σταύρωση κυρίες και κύριοι!
Aphrodite said... in nikosdimou, ποστ "Η Αέναη Σταύρωση", 18.04.06
