Γύρισα από την κηδεία της εβδομάδας... Είμαστε σ’αυτή την ηλικία που οι περισσότεροι γονείς φεύγουν σιγά-σιγά, και συνεχώς κάποιος του άμεσου περιβάλλοντός μας χάνει κάποιον μεγάλο άνθρωπο. Το μόνο που μπορεί να εύχεται κανείς είναι να μην θρηνεί παιδιά και νέους, αλλά ούτε αυτό συμβαίνει δυστυχώς.Δεδομένης της φόρτισής μου, θέλω να επαναδιαπραγματευτώ το συμβόλαιό μου. Οκ, είναι λίγο δύσκολο, δεδομένου του ότι ούτε ξέρω με ποιόν το έχω, ούτε τους όρους, ούτε αν είμαι σε θέση για το παραμικρό negotiation, ούτε καν αν υπάρχει κάτι σε συμβόλαιο... ΕΣΤΩ όμως, ας πούμε ότι μπορώ (ο Μεγάλος αδημονεί για το Μεγάλο Γέλιο, γιατί σου λέει εδώ έχει ψωμί, κάνει σπουδαία σχέδια τούτη!)
Θέλω έναν θάνατο αξιοπρεπή. Οχι για το ονόρε, επειδή είμαι εθνικό κεφάλαιο, ή για να αφήσω ένα ωραίο πτώμα πίσω μου – παρήλθον οι χρόνοι. Αλλά γιατί δεν θέλω την ξεφτίλα που επιφέρουν ορισμένες καταλήξεις.
Επίσης να μην ταλαιπωρήσω τους δικούς μου. Αν πονέσω στιγμιαία (πχ. τροχαίο) να μην έχουν να με μαζεύουν με το κουταλάκι. Αν πονάω σε βάθος χρόνου (σώμα σε βαρειά ασθένεια) να μην έχουν να παίρνουν οδυνηρές αποφάσεις και να ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για μια χαμένη υπόθεση. Αν φθίνω από γηρατειά και με εγκαταλείπουν όλα τα όργανα και συστήματα ένα-ένα (γκλουπ!), ας με λυπηθεί κάποιος πριν φυτοποιηθώ (τζάμπα το ράντζο...).
Τέλος να έχω προλάβει να αισθανθώ ότι τα παιδιά μου είναι σε θέση να φροντίσουν τον εαυτό τους, να κατανοήσουν τα {...}, να δημιουργήσουν {...}, να προστατευτούν από {...} και να προσφέρουν σε {...}. Στα αποσιωπητικά κολλάει κάλλιστα η έννοια «κόσμος», αλλά είναι δικό τους θέμα.
Και ειδικά παρακαλώ θερμά να έρθουν έτσι τα πράγματα ώστε να με θυμούνται με αγάπη. Και σιγά-σιγά να μείνει μόνο η αγάπη, που θα τις βοηθήσει να βαδίσουν καλύτερα από μένα.
(Ακόμα δε μου έσκασε κάνα τσουνάμι στο κεφάλι? Έχω ρέντα, συνεχίζω αν και νομίζω πως θα γελάσει μόλις τ’ακούσει όλα).
Τώρα αν γίνεται να τα πούμε κι από την άλλη μεριά με όλους τους πριν από μένα και τους επόμενους, χωρίς συγκεκριμένη χωροχρονική διάταξη, καλό θα ήταν, μπας και βγάλω άκρη έστω κατόπιν εορτής. Αυτό το νόημα που όλο το χάνω, άσε που δεν είμαι σίγουρη ότι υπάρχει, και πάνω σ’αυτό-
ΚΑ-ΜΠΟΥΜΜΜΜΜΜΜΜ!!!!!!
...
...
...
(δε γέλασε).
Ηθικόν δίδαγμα: να επιμένετε να κρατά ο οδοντίατρός σας αρχεία από τα σφραγίσματά σας, διότι στην περίπτωση της συγκεκριμένης κυρίας βλόγερ που άλλαξε τουλάχιστον 6 οδοντιάτρους, η αναγνώριση του καρβουνιασμένου πτώματος ήταν δύσκολη.
