Καταλάβατε λοιπόν τι έλεγα στα προηγούμενά μου ποστάκια γκρινιάζοντας για το πώς κάναμε την εικόνα της γυναίκας. Fast-food την κάναμε την εικόνα, από το γκουρμέ 10 πιάτων, αλλά πού χρόνος για ευγενή αισθήματα... Κι όχι τίποτα, να που βγάζουν και ένα σκασμό λεφτά από αυτό, μεγεθύνοντας το "Πω ρε μάνα μου!" εφφέ: αντικείμενο-εκατομμυριούχος, ακριβώς λόγω του ότι κόπηκε και ράφτηκε (και τρομπαρίστηκε) "αντικείμενο"...
Να και μια διαφήμιση, όχι πραγματική, φανταστική, αλλά έτσι όπως έχουν τα πράγματα, δε θ'αργήσουμε πολύ να την δούμε για αντίστοιχο προϊόν (καλά, αν βγάλουν οι κόρες το Δημοτικό παρθένες, θα κάνω πάρτυ, το έχω ξαναπεί νομίζω).
Αυτά χρονικά όχι πολύ μακρυά (σε σχέση πάντα με το πόσα χρόνια αποφασίσαμε ότι είμαστε "αυτό" το είδος και το κρατήσαμε), από την εποχή που το να μην πεθάνεις στη γέννα και να φτάσεις τα πόσα να πω, τα 30, τα 25 έστω, χωρίς να είσαι σαπάκι από φθορά (εμ, το χωράφι...), κακοποίηση (ασχολίαστο), αφροδίσια ή γενικές αρρώστειες, και ειδικά να μην σε έχουν κάψει στην πυρά ή να σε έχουν αποκεφαλίσει (έτσι και ήσουν στοιχειωδώς έξυπνη), ήταν ΜΕΓΑ κατόρθωμα...
Κι όλα αυτά για ποιόν? Τον άντρα που η εικόνα που βλέπει στον καθρέφτη του είναι συνήθως αυτή. Οχι ότι αν η εικόνα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα είναι πρόβλημα, κάθε άλλο... Ακόμα κι όταν δεν είναι τα φυσικά προσόντα τέτοια, αλλά το σύνολο τόσο πειστικό...
.... κι άσχετα με το ότι σε τόσες πολλές περιπτώσεις ο Hοmer περιγράφει απόλυτα το τι πραγματικά συμβαίνει... Σαν αντίστιξη της πολύ πετυχημένης καμπάνιας "Impossible is Nothing" με κάτι (αχ!) αθληταράδες και (βαχ!) αθληταρούδες ολκής, που μου κατατσακίζει το ηθικό έτσι όπως την έχουν σε κάτι τεράστια πανώ στο γυμναστήριο (λέω ν'αρχίσω να φοράω αυτές τις μάσκες ύπνου που προσφέρουν οι αεροπορικές εταιρίες στην πρώτη θέση για να κοιμάσαι, προκειμένου να μην βουρκώνω, έτσι που μου βγαίνει η πίστη ν'αποτελειώσω πρόγραμμα).
Θα μου πεις, τα φταίνε όλα οι άντρες, που επιμένουν στο fast-food, έτσι που τρέχουν όλη μέρα για το καρότο? Εδώ και ολόκληρο Σωτήρ(η)/(α) να είχα προσωπικά, ε, ψίχουλα κατά συρροήν, ομολογώ πως κάποια στιγμή θα μου την έδιδαν, κι όχι με καλό τρόπο. Εδώ οι προθέσεις μου ακόμη σε κόσμιο επίπεδο, συνεχίζει ο ανήρ να κινείται με πιστωτικό από την ερωτική και συγχωρητική διάθεση που προκαλεί το πρώτο παραμύθιασμα. Τη διαφήμιση "μετά" ας μην, ποιός Πιλάτος...
Το θέμα είναι να ξεκαθαρίζουν οι ρόλοι από μικρά. Ξεκάθαροι και με περιθώρια να ξετυλίξει ο άλλος την συναισθηματική του προίκα, τις δημιουργικές δυνατότητες, τις διαθέσεις προσφοράς, τα όνειρα, τις φιλοδοξίες αλλά και την πραγμάτωση σε κάθε επίπεδο. Για κάθε τσάντα π.χ. που κουβαλάει ως ευγενική κίνηση το αγοράκι, να ξέρει ότι το κοριτσάκι θα του διευκολύνει τη ζωή με τον δικό της τρόπο. Τώρα μην πω "χέρι με χέρι" (με τον Καρατζαφέρη), αλλά κάπως έτσι θα την βγάλουμε, αλλιώς θα χτυπιόμαστε ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί αντιμαχόμενοι ο ένας τον άλλον για πράγματα αυτονόητα. Και ειδικά τώρα που έχουμε την (σχετική έστω) οικονομική ανεξαρτησία και τη βαθύτερη (όσο) καλλιέργεια να μην υποκύπτουμε σε αδιέξοδες σχέσεις.
Διατηρώ βεβαίως το δικαίωμα να εγκαταστήσω σπίτι μου και το σχετικό pole για όταν έχω τα κέφια μου για το παρασύνθημα, δεν είναι? Το λένε όλοι οι παιδαγωγοί, "το παιχνίδι είναι θεμέλιος λίθος για την ανάπτυξη υγειούς προσωπικότητας στο βρέφος"... (τη δική μου, του δίμετρου μου "βρέφους", γενικώς!)
:)
