Τελικά θα τα κάνουμε και τα παιδιά σαν τα μούτρα μας, δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσουν τα έρμα...
Στον 21ο αιώνα είναι πλέον εμφανές στο πεδίο των παιδικών παχνιδιών, ότι υπάρχει ένα κοινό-στόχος κάτω των teenagers (δλδ των 13-19 ετών), το λεγόμενο tweenagers (από το tween-y, "μικρουλάκι") περίπου από 6 ως και 12 ετών.... Πριν 15-20 π.χ. χρόνια το κοινό αυτό των tweenagers δεν υπήρχε περίπτωση να «σηκώσει» σουτιέν με βάτες για εμπλουτισμό κουκλόβυζων και ηλεκτρονικά κλοπών αυτοκινήτων, μακελλάρικων μαχών και εικονικών γκομενό-κoσμων... Αλλά προοδεύσαμε!
Στον 21ο αιώνα είναι πλέον εμφανές στο πεδίο των παιδικών παχνιδιών, ότι υπάρχει ένα κοινό-στόχος κάτω των teenagers (δλδ των 13-19 ετών), το λεγόμενο tweenagers (από το tween-y, "μικρουλάκι") περίπου από 6 ως και 12 ετών.... Πριν 15-20 π.χ. χρόνια το κοινό αυτό των tweenagers δεν υπήρχε περίπτωση να «σηκώσει» σουτιέν με βάτες για εμπλουτισμό κουκλόβυζων και ηλεκτρονικά κλοπών αυτοκινήτων, μακελλάρικων μαχών και εικονικών γκομενό-κoσμων... Αλλά προοδεύσαμε!
Τι καλά!
Να το επικεντρώσω στα κοριτσίστικα παιχνίδια (που αναθρέφουν και γενιές μελλοντικών μαμάδων...). Εχουν πήξει στην κούκλα-τσούλα, με τόσο πούλουδο, φτιασίδι και τακούνι, που από το μπεμπέ πλαστικό μωρό «ουά-ουά», περνάνε κατευθείαν στην ενήλικη βερσιόν της γυναίκας. Της γυναίκας-αντικείμενο δλδ, που ο νους της είναι πώς θα αρέσει στο αγόρι και πώς θα είναι η πιο δημοφιλής λόγω της ομορφιάς της, κι άντε, μερικών γκλαμ επιτευγμάτων (π.χ. σε αγώνες ιππασίας ή διαγωνισμούς φωτοκόπιας της Lindsay Lohan και Nickole Richie).
Οι γονείς θρέφουν το tweenager market ωραιότατα, αναρωτώμενοι τι σκατά έγινε και οι ηλικίες κοντά στα 3 πήδηξαν το ηλικιακό χαντάκι κι έγιναν 6χρονα κατ’ευθείαν με μανόν και τσόκαρο, και κοντά στα 10-11ντιρέκτ μικρές 14χρονες με make-up στη μούρη και αληθινά τζάντζαλα από το Hondos Center, κι όχι από παιχνιδομάγαζα πια...
Το καλύτερο: αν τους τα αγοράσεις, είσαι κακός γονιός γιατί τα... καταναλωτικοποιείς από τρυφερή ηλικία με υπερφίαλα, ματαιόδοξα και άνευ ουσιαστικού περιεχομένου και συνειρμών παιχνίδια. Αν δεν τους τα πάρεις, είσαι κακός γονιός, τελεία.
Κι οι τύψεις σου σε συνδυασμό με το κλάμμα και τη γκρίνια επειδή τα έχει η κολλητή στο σχολείο αλλά εσύ, η κάργια μάνα ή ο κακούργος πατέρας δεν, αργά η γρήγορα θα σε λυγίσουν.
Και πού βρέθηκε όλη αυτή η τάση?
Εμ, τόσα κανάλια σε τόσες τηλεοράσεις ανοιχτές όλη μέρα στο σπίτι, τέτοια διαφημιστικά κονδύλια παιχνιδο-εταιριών... Το MTV και όλη η μουσική σκηνή, διεθνώς και σε τοπικό επίπεδο, που βγάζει συνεχώς όλο και πιο σέξυ τα αγόρια και τα κορίτσια. Η παγκοσμιοποίηση των μαρκών (πολυεθνικές γαρ, ισοπέδωση των αναγκών και δημιουργία καινούριων-φασόν, έτσι ώστε οι νέοι κάθε δυτικοποιημένης χώρας να έχουν πλέον περισσότερα κοινά με έναν συνομήλικο σε ξένη χώρα παρά με την οικογένειά τους). Και περισσότερο χαρτζηλίκι στα χέρια των παιδιών, άσε τις περισσότερες ευκαιρίες για δώρα (βασικά, κάθε τρεις και λίγο, μη τυχόν και τους λείψει τίποτα, που είναι σκασμένα από υλικά)...
Συν ο παράγων «μη φαινόμαστε γύφτοι ή/και τους δημιουργήσουμε κάνα ψυχολογικό με ζήλειες», οπότε δώρο στο ένα παιδί, δώρο και στα αδερφάκια του. Κι όταν καλούμε σε πάρτυ και φέρνουν δώρα, να φύγει απαξάπαντος με δωράκια το κάθε καλεσμένο παιδί. Ασε την ενοχή, έτσι που δουλεύουμε δυό δουλειές ο καθένας, αμάν έτσι και χωρίσουμε κιόλας στην πορεία, ωχ μπορεί να έρθουν καινούρια παιδιά, πώς θα εξαγοράσουμε την αγάπη του παιδιού μας και θα κατευνάσουμε τις ενοχές που δεν ασχολούμαστε πολύ ποσοτικά ή ποιοτικά μαζί του?
Αντε, να βάλω και έστω την απλή κούραση: όταν έρχεσαι παιγμένος από τη δουλειά και χρειάζεσαι επειγόντως αποσυμπίεση μην πνίξεις κανέναν, δίνεις τα πάντα να σε αφήσουν για λίγο ήσυχο τα τέρατα με ένα παιχνίδι που το ήθελαν «πολύπολύπολύπολύπληηηηηζ!»
Κι έτσι δεν πα’ να υπάρχει και η Dora the Explorer (Fischer-Price), έξυπνη ηρωίδα που εξερευνεί διάφορα και εμπλέκει αγγλιστί και ισπανιστί σε παιχνίδια τα μικρά, κάτι σαν Indiana Jones σε μίνι έκδοση, για ηλικίες από 2μισυ μέχρι 6 περίπου χρονών, μόλις πατήσουν τα 6 ΤΟ ΠΟΛΥ, ξεκινά η βασιλεία των τσουλοκόριτσων.
Οχι, δε μιλάω για τις Barbie (Mattel), οι οποίες θεωρούνται αρκετά πασέ και επίσης κάνουν γκελ στις ίδιες ηλικίες με την Ντόρα (α, κι άλλο μήνυμα, η Ντόρα που είναι από στόφα επιστήμονα, δε βλέπεται οπτικά. Ούτε βλεφαρίδα, ούτε μαλλί-κομμωτήριο, ούτε γόβα. Η Μπάρμπυ όμως που βλέπεται και παραβλέπεται, ορίστε, ζει το ροζ όνειρο, μες το παλάτι, τις δεξιώσεις, την βλεφαρίδα-κάγγελο και τους πρίγκηπες να σφάζονται για το καλοχτενισμένο μ...αλλί της).
Μιλώ φυσικά για τις Bratz (MGA Entertainment), τις πρώτες life-style κούκλες με μεγάλο κεφάλι και μικρό σώμα, περίπου «παιδικές» αναλογίες, αλλά σίγουρα γυναικεία φτιασίδια και προκλητικό ντύσιμο, που από το 2001 έγιναν παγκόσμιο φαινόμενο με τρελλές πωλήσεις, και δεν κάμφθηκαν ούτε από την εμφάνιση το 2002 των MyScene (Mattel), ιδίου –σέξυ- φυράματος, με εντελώς γυναικείες αναλογίες πάντως. Απλώς μεγάλωσε η αγορά και τις χώρεσε κι αυτές τις κυρίως σειρές, και όλες τους τις φίλες, τις μικρές αδερφούλες, τους γκόμενους, τη γκαρνταρόμπα τους (μαγαζί για τραβεστί στην Ομόνοια και πάλι δεν...) και τα αξεσουάρ τους (μη μιλήσω). Και μετά τα παραφερνάλια, ταινίες, βιντεοπαιχνίδια, γκατζετιές, είδη γραφείου, ρούχα, θεούλη μου!!!
Λοιπόν, αυτή είναι η πραγματικότητα, εδώ θα κολυμπήσουν και οι δικές μας κόρες, παράλληλα και αντίστοιχα και οι γυιοί μας με τα δικά τους σούπερ-wow μικρομέγαλα παιχνίδια, και λέω να μην τους κόψουμε τίποτε μεν (πρώτον άντε να τους τα κόψεις, ΑΧΑΧΑ! και δεύτερον, κι εσύ να μην τα αγοράζεις αυτά τα υπερσεξουαλικά πλαστικά υποκουκλίδια, θα στα φέρουν δώρο), αλλά να τους εξηγούμε ολίγον τι παίζει.
Και ότι στα 45 τέτοια παιχνίδια με το ίδιο όνομα, ε, καλό είναι να πάρουμε και κάτι άλλο, και να το αγοράζουμε και να παίζουμε μαζί τους (μίνι τηλεσκόπια, σετ κατασκευών / ζωγραφικής, σετ πειραμάτων, βιβλίαααααα). Και να τα ωθούμε λίγο σε καμμιά δραστηριότητα (αθλητισμό, ωδείο, γλώσσα), να τα πηγαίνουμε σε καμμιά παράσταση, κάνα μουσείο, καμμιά βόλτα, να καλούμε φιλαράκια στο σπίτι και να τους κάνουμε και καλά exclusive πάρτυ με σάντουιτς μερέντας και μαγικά τρυκ...
Και να τους μιλάμε.
Δεν ξέρω, ίσως εκεί να είναι και όλο το πρόβλημα, προσφέρουμε πλουσιοπάροχα τα πάντα εκτός από μας... Παραείμαστε απασχολημένοι με τα δικά μας, και κακά τα ψέμματα, μας αρέσει κι εμάς να μας περιποιούμαστε με του κόσμου τις σαχλογκατζετιές, να βγάζουμε και τ’απωθημένα μας που δεν είχαμε τέτοια υπερπληθώρα προϊόντων στο Ελλαδιστάν... Μάλλον πρέπει εμείς πρώτα να ωριμάσουμε σαν άτομα και μετά να (δια-)χειριζόμαστε τα παιδιά μας.
Προσωπικά πάντως είμαι τόσο γκολ, που λέω με το που θ’ανοίξουν τα μαγαζιά αύριο, να κάνω λίγο shopping therapy με μια μπλουζίτσα σαν αυτή της ξανθειάς από τις Bratz, τη μαύρη με τα στρας που γράφει “baby”. Γιαμ!
ΥΓ- έχω ξορκίσει τις φίλες μου αν με δουν στα 50 μου να κυκλοφορώ ακόμη με τέτοιες μπλούζες να μου πετάξουν ντομάτες. Εκτός αν αρέσουν στο τεκνό...! :)))
Μέρες μετά, βρήκα και ένα σχετικό επεξηγηματικό άρθρο εδώ. Πρόβλημα, πρόβλημα...
