Μάλιστα... Ερχεται καλοκαίρι, πήξαμε ΗΔΗ στη διαφήμιση από κρέμες για κυτταρίτιδα, τοπικό πάχος, χαλάρωση και τα λοιπά ανισόπεδα που έκαναν τον Ρούμπενς να μεθά, κι εμάς να ξερνάμε και να ξυπνάμε με χανγκόβερ (χωρίς καν την ευφορία του μεθυσιού...). Πόλεμος σε όλα τα μαγικά (-τους-τα-κόλπα) που κάνουν τα οιστρογόνα για να χωρέσουν τα μικρά και μεγάλα χειμωνιάτικα οργιάκια φαγητού που καταβροχθίσαμε, εντός των ορίων του δέρματός μας. Σα να έχεις ένα μικρό σακ-βουαγιάζ, ίσα-ίσα για δυό μπικίνι και μια πετσέτα, και να επιμένεις 6 μήνες να στοιβάξεις εκεί μέσα όλη την χειμερινή D&G κολεξιόν, συν τις φλοκατέ μπότες του apres-ski...
ΔΕΝ μάνα μου, ΔΕΝ!!!
Θα έπρεπε να κάνουμε σπονδές στο σώμα με τους τόσο ψύχραιμους μηχανισμούς: το μπουκώνουμε, το νηστικώνουμε και το ξαναμπουκώνουμε, και όχι μόνο δεν βγάζει μούτζες, να πάρει των ομματιών του και να την κάνει για κάπου καλύτερα, να μας αφήσει ένα σκέτο κρανίο να περιέχει το σπιρτοβρεμμένο μυαλό μας, αλλά ανταπεξέρχεται κιόλας, με μόκο μεγάλο.
Ε, οκ, καμμιά φορά χτυπάει κάνα καμπανάκι, τίποτε τριγλυκερίδια, λίγο ζάχαρο, κιλάκια, παχάκια, κοιλάρες, παχάρες, αλλά σε γενικές γραμμές ζ-μπρώχνει πολύ συνετά αυτά με τα οποία το βιάζουμε, και τα εντοιχίζει αριστοτεχνικά όπου έχει πρόχειρο.
Και ξαφνικά μέσα σε μια βδομάδα, όποιος δεν μεταμορφώθηκε σε συλφίδα και συλφίδο, κατάπτυστος... Δώς του οι μοντέλες, που είναι έτσι ή αλλιώς απ’την αδυναμία και τα νειάτα λείες σαν με αερογράφο, να δείχνουν την αποτελεσματικότητα του πασαλειψατέρ «Χ», ΤΟΟΟΣΟΙ ολόκληροι πόντοι (6-7 συνολικά απ’όλο το σώμα που είναι σα βαρέλι κατά τα άλλα), όχι σκέτα «τόσοι» σαν τις άλλες κρέμες...
Είναι από αστείο ως ακατανόητο, τα πρότυπα να είναι κάθε φορά το ακριβώς αντίθετο από αυτό που συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Στην Κατοχή πχ. λογικό ήταν το "Ζήτω!" να πηγαίνει στο αντίθετο και να ενθουσίαζε το γεροδεμένο, κανονικό σώμα: αυτός ο άνθρωπος πέρναγε καλύτερα, είχε ρε παιδί μου να φάει, άρα τα γονίδιά του ήταν εξίσου καλοθρεμμένα και θα βελτίωναν την βιωσιμότητα πιθανού απογόνου. Αρα μπόλικο σεξ-απήλ.
Τώρα όμως? Τι έχουμε πάθει, όπου και να γυρίσουμε πυροβολητά οι εικόνες γκλαμουριάς και μόδας με ανορεξικά μοντέλα: είναι λογικό ένα ρούχο να φαίνεται πιο αιθέριο, πιο εντυπωσιακό, σα να κουβαλάει αέρα, πάνω σ’ένα μακρόστενο σώμα, παρά να κολλάει ασφυκτικά πάνω σε καμπύλες. Τότε δεν ανεμίζει και δεν «χύνεται», παρά στουμπώνει (βέβαια τα μοντέλα αυτά χωρίς μακιγιάζ, ρούχα, πασαρέλλα και καμπύλες που γλυκαίνει ο φακός, σπανίως μοιάζουν με κάτι περισσότερο από μάτσο κόκκαλα με βλεφαρίδες και περούκα). Κι έτσι και παχύνει ένα μοντέλο... την έκατσε τη βάρκα (η χοντρέλω!)
Οπότε αφού φιλάρες έχουμε λύσει το βιοποριστικό μας, είναι πια τρε μπανάλ, να μην πω χυδαίο, να το ρίχνουμε στο φαί. Οφείλουμε να είμαστε «υπεράνω», και μάλιστα τόσο ισορροπημένοι που να τρώμε μόνο φαί για κουνέλια, να χτυπάμε κάρτα στο γυμναστήριο ανελειπώς και να είμαστε σιδερωμένοι παντού. Οχι υπεράνω για ν’ανοίξουμε κάνα βιβλίο, ή να καλλιεργήσουμε κάνα πνεύμα, προς Θεού! Απλώς για να είμαστε η προσωποποίηση της ικμάδας. Με ροζ μάγουλο όλη μέρα. Ωστε τα γονίδιά μας να εκπέμπουν υγεία, ισορροπία, υγεία, ισορροπία, υγεία, ισορροπία. Αρα σεξ-απήλ.
Ουφ! Μη μιλήσω για ανορεξίες νερβόζες, βουλιμίες, φαγητό αγκαλιάς, Τρίτο Κόσμο και παιδάκια που πεινάνε. Η το πώς διατηρούνται τόσο λεπτοί οι celebrities και το πόσο παχαίνει ο φακός και τι θυσίες απαιτούνται. Η ακόμη και για όλα τα λιποκαυστικά ή /και ανορεξιογόνα συμπαρομαρτούντα μιας τεράστιας βιομηχανίας αδυνατίσματος (εις μάτην βέβαια, διότι αν ήταν όντως αποτελεσματικά και δια βίου κιόλας δεν θα είχαμε χοντρούς, ούτε καν κανονικούς). Λοσιόν, ψεκαστικά, πομάδες, χάπια, κάψουλες, ροφήματα, αναβράζοντα, έμπλαστρα, κορσέδες, μασσαζοσυσκευές, παθητικογυμναστικές, λιποαναρροφήσεις, λιπογλυπτικές (Τζήζους!)... Τα ξέρετε, τα ξέρω. Και το ξέρω ότι τα ξέρετε και το ξέρετε ότι τα ξέρω. Συνεννοούμαστε.
Αλλά θα ήθελα μια χρονιά, έτσι, για το γαμώτο της υπόθεσης, μία από αυτές τις εταιρίες αντικυτταριδικών π.χ. να πει ότι θα κάνει κάτι για την Παγκόσμια Πείνα. Οχι να δώσει τις κρέμες της να τις φάνε, αλλά το παγκόσμιο promotional μπάτζετ της. Nice! Θα μου πεις, τότε θα πεινάσουν οι διαφημιστικές τους και οι συνεργαζόμενες με αυτές. Not nice.
Βλέπετε που λέω ότι ζούμε το θέατρο του παραλόγου, τρώμε περισσότερο απ’όσο χρειαζόμαστε και μετά ξοδεύουμε κάτι κέρατα να ξεφορτωθούμε τις συνέπειες. Και βγάζει πολύς κόσμος λεφτά στην πλάτη μας, και μάλιστα οι μισθοί εκατοντάδων ανθρώπων εξαρτώνται από αυτό ακριβώς το παράλογο.
Λοιπόν, μελαγχόλησα, δεν το αναπτύσσω άλλο, ήρθε το ντελίβερυ με τα διπλόπιττα γυροαπολασούβλακα, να κι αν είμαι καπιτονέ όταν είναι να βγω στην παραλία, να κι αν δεν είμαι, άμα μου τη σβουρίξει δε θα πάω καν παραλία. Ούτε παρασία, ούτε τίποτα.
Χέστηκα.
Θα την αράξω να βλέπω τα σοβαρά ρεπορτάζ (του... κωλο-καύσωνα) και να γελάω μόνη μου! Και θα ταίσω τις περσινές μου αντικυτταριδικές κρέμες στο σκύλο του γείτονα, που είναι σα βουβάλι και δε με αφήνει να κοιμηθώ από τα γαυγίσματα. Μπας κι αδυνατίσει αυτός κι αρέσει στις σκυλούδες του καλύτερα...
