ΧΛΑΤΣ!!!
Η επόμενη χιονοστοιβάδα....
Οπως ακριβώς και στο στριπάκι του Calvin με το τιγράκι του τον Hobbes, που του ορμάει από σύστημα ο τίγρης (εμ. ζούγκλα γαρ, τι να του κάνει, πατ-πατ στο κεφαλάκι?) κι αφού τον κάνει φέτες, του λέει "Ο λόγος που πονάς είναι που δεν κάνεις ζέσταμα πριν τη γυμναστική" για να απαντήσει θυμωμένα ο αλαλιασμένος πιτσιρικάς "Μα δεν ήξερα ότι θα γυμναζόμουν!!!"
Ετσι κι εγώ, με ειρωνεύεται κιόλας η ιπτάμενη σφαλιάρα, "πονάς ωρέ?", "ΝΑΙ!", "ΧΛΑΑΑΤΣ! Πάρε άλλη μία να ισιώσεις!", "ΜΗ ΒΑΡΑΣ ΛΕΜΕ!, "Πώς είπατε? Αντίρρηση? ΧΛΑΑΤΣ! Και ξανα-ΧΛΑΑΑΑΤΣ!!! Αλλη μία μ'επιτόκιο, είπες κάτι?"
Κι όχι τίποτα, πάντα προσπαθώ να παίξω το παιχνίδι ισορροπώντας πολλές μπάλλες ταυτόχρονα, χρησιμοποιώντας ό,τι τεχνική έχω δει να δουλεύει ποτέ, από αναλύσεις και προσεγγίσεις με διαδοχικούς στόχους (τρομάρα μου!), μέχρι απλό κράτημα poker's face και ταυτόχρονο κράτημα της αναπνοής μέχρι να σκάσει το κύμα εντελώς (π.χ. έρχεται ξεμαλλιασμένος γείτονας: "ΤΡΕΧΑΑΑ!!! Καίγεται το σπίτι σου!!!", "Τι? Α, δεν είναι δικό μου, χρωστάω δυο δόσεις ακόμα", κάπως έτσι...).
Βέβαια επειδή η ζωή είναι μεγάλη... πτάνα, από κέφι κι όχι από σύστημα, διότι τότε θα μας λυπόταν πότε-πότε, πάνω που έχω τις μπάλλες και τις ζογλάρω (μουσικούλα τσίρκου από πίσω), μου πετάει και κορίνες και καπέλλα και πιάτα και τώρα τελευταία και μαχαιροπήρουνα (με ζυγισμένα τα μαχαίρια να την πάρει και να την σηκώσει!), όσο βρίσκομαι ετοιμόρροπη στο μονορόδιο ποδηλατάκι...
Οπότε ποιές μέθοδοι και ποιοί κανόνες, καταστρατηγούνται τα πάντα! Ανάθεμα κι αν αποτελειώνω το ο,τιδήποτε πέραν πασαλείματος, για να τα βρω ξανά μπροστά μου και τελικά να τα κάνω όπως έπρεπε από την αρχή, μόνο και μόνο για να μην τα ξαναντικρύσω ποτέ μου... "Ζογκλάρειν" (από τον ζογκλέρ καλέ, που juggles...) "ίσον από την αρχή σωστά, αλλιώς χεστασούπεσαν"...
Calvinball κανονικό λοιπόν (κάντε κλίκ στα στριπάκια να καταλάβετε, ξεκινάει το παιχνίδι με κάποιους κανόνες, μια μπάλλα, δύο τέρματα και μέτρημα 1, 2, 3 πόντους, και καταλήγουμε με 10 διαφορετικά τέρματα, δυό μπάλλες, τρεις χελώνες κι ένα βρακοζώναρο για πέταμα, και μετράμε 1, 2, 3 πόντους και Α, Β, Γ γράμματα, μερικά σχήματα και έντεκα παγωτά δια των δύο αρχικών παικτών και των πέντε κατασκόπων...).
Μετά βέβαια λέω ε, τι να κάνουμε, οι κανόνες είναι για τους άλλους, εγώ θα εκμεταλλευτώ κάθε δυνατή προθεσμία και δυο-τρεις μέρες μετά βλέπουμε. Τι είναι λίγη κλάψα και κάνα προστιματάκι, προκειμένου να προλάβεις τα πιο επείγοντα, τα οποία τα άφησες γιατί μάζευες καλούμπα από τα ακριβώς προηγούμενα, κι αυτά από τα άλλα ακριβώς προηγούμενα... Οπότε όλα ανάγονται σε κάποια χουζουρέματα που έκανες πριν 15 χρόνια δυο-τρία πρωϊνά στη σειρά κι από τότε πήγαν πίσω όλες σου οι δουλειές...)
Μέχρι που με πατάει με το άρβυλο κάποιος που κι εκείνου του την κάρφωσε εκείνη την ημέρα να μην ακολουθήσει τους κανόνες, αλλά κάνει καλύτερη κλάψα από μένα, δεν του κληρώνει πρόστιμο ποτέ του @#$%&-Γκαστόνε, και αδειάζει και για χουζούρεμα καθημερινά...
Οχι, δυστυχώς δεν τον έπιασα τον Γκαστόνε που βλέπω συνεχώς μπροστά μου σε τόσες παραλλαγές, να του κόβω μισθό, ν'ασχολείται με όλα, ώστε να προλαβαίνω εγώ να ζω τη ζωή μου (α, είμαι πολύ καλή στο να τη ζω, αλλά πού χρόνος...).
Αν τον δείτε όμως πουθενά, πείτε του σας παρακαλώ πως τον γυρεύω - κι αφού τον σπάσω στο ξύλο, να τον χρυσοπληρώσω να με διευκολύνει...
ΥΓ- Τόση παρέα για βολτάρισμα, τόση παρέα για περαντζάδες εδώ μέσα, τόση τηλεόραση και ντιβιντιά για σάπισμα, τόσες εφημερίδες (με εντόσθια) για ξεκοκκάλισμα, τόσα βιβλία για χάσιμο, και θέλω να ξαναχωθώ στα παπλώματά μου... Αλλά κι αυτά τα έδωσα στο καθαριστήριο λόγω spring cleaning, και χαλλλλαράααα με σεντονάκι δε λέει.
