Λοιπόοοοον, καιρό είχαμε ν'ασχοληθούμε με το θέμα. Τι έγινε, ξυπνάνε σιγά-σιγά οι αναλογικοί και κατεβαίνουν στον αγώνα για τα κεκτημένα?
Δεν είχε περάσει λίγος καιρός που είδαμε τον Ν. Ζαχαριάδη να μας σούρνει συλλήβδην μία από τα ίδια. Στου μπλογκόλιθου asteroid μάλιστα, το ποστ έχει το άρθρο του εν λόγω κυρίου (11.03.07, "BIG FISH", στα εντόσθια του "ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ"), κάποια καίρια λινκς και η συζήτηση στα σχόλια είναι εξόχως ενδιαφέρουσα. Δεν ασχολήθηκα τότε διότι ο Ζαχαριάδης είναι για μένα, στο συγκεκριμένο θέμα, άμαχος πληθυσμός. Κι εγώ δεν τα βάζω με αμάχους εδώ, για λόγους δεοντολογίας. Αλλά κι αργότερα, με την έκταση του ζητήματος, ο asteroid με κάλυψε πλήρως.
Δεν είχε περάσει λίγος καιρός που είδαμε τον Ν. Ζαχαριάδη να μας σούρνει συλλήβδην μία από τα ίδια. Στου μπλογκόλιθου asteroid μάλιστα, το ποστ έχει το άρθρο του εν λόγω κυρίου (11.03.07, "BIG FISH", στα εντόσθια του "ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ"), κάποια καίρια λινκς και η συζήτηση στα σχόλια είναι εξόχως ενδιαφέρουσα. Δεν ασχολήθηκα τότε διότι ο Ζαχαριάδης είναι για μένα, στο συγκεκριμένο θέμα, άμαχος πληθυσμός. Κι εγώ δεν τα βάζω με αμάχους εδώ, για λόγους δεοντολογίας. Αλλά κι αργότερα, με την έκταση του ζητήματος, ο asteroid με κάλυψε πλήρως.
Ελα όμως που η λύσσα η κακιά και μαύρη μας στέλνει κι άλλο μαντάτο στη γαϊτανοσειρά, αυτή τη φορά δια στόματος Αμάντας Μιχαλοπούλου. Κι εσύ τέκνον Αμάντα? Δεν πειράζει, τα όσα έχεις γράψει ως τώρα δείχνουν τι καλό είσαι, αλλά αυτό το άρθρο σου και μόνο καταδεικνύει όσα τελικά δεν θα μπορέσεις να είσαι.Να το μεταφέρω εδώ αυτούσιο, για να διαπιστώσετε κι εσείς φίλοι του λόγου το αληθές (η εικονογράφηση ευγενική προσφορά του μπλογκ, τονίζει όσα δεν μπορεί να μεταφέρει στο χαρτί η γράφουσα Αμάντα, με το καμουφλαρισμένο με επιχειρηματολογία πόνημά της):
"Η κυριαρχία των μπλόγκερ θεωρείται η συστηματική, προοδευτική, δημοκρατική απάντηση στο σύμπαν των εφημερίδων, της mainstream ενημέρωσης, ακόμη και της λογοτεχνίας. Μόλις την περασμένη εβδομάδα η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε στην έκθεση βιβλίου της Λειψίας από την Κουρούνα, μια μπλόγκερ που δημοσιεύει μικρές προσωπικές ιστορίες στο Διαδίκτυο. Προφανώς η σκέψη πίσω από τη μετάκληση είναι ότι αφού οι Ελληνες συγγραφείς δεν τα κατάφεραν και τόσο καλά στη Γερμανία, ας δοκιμάσουμε τώρα και κάτι μοντέρνο και «δροσερό», σαρκαστικό και σπιρτόζικο. Φιλόδοξο – με την έννοια που έχει σήμερα η φιλοδοξία.
Δεν θα εκφράσω άποψη για το συγκεκριμένο μπλογκ, ο καθένας μπορεί να το επισκεφτεί και να σχηματίσει άποψη. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η τάση: η απονομή συλλογικής αξιοπιστίας, με συνοπτικές διαδικασίες, στους μπλόγκερ. Κι όχι μόνο αξιοπιστίας, αλλά και επαναστατικής συνείδησης. Κατά συνέπεια, όποιος εκφράζει επιχειρήματα εναντίον αυτής της νέας νεύρωσης θεωρείται αυτόχρημα συντηρητικός. Ας μην πέσουμε σ’ αυτή την παγίδα. Ας μην αρνηθούμε στα μπλογκ τον καταρχήν προοδευτικό τους χαρακτήρα.
Τα μπλογκ ξεκίνησαν πράγματι ως ένα είδος επανάστασης, πολιτικής κυρίως. Ομως σήμερα, οχτώ μόλις χρόνια μετά την εφεύρεση του διαδικτυακού ημερολογίου, διαθέτουν όλα τα γνωρίσματα των πιο βαρετών σελίδων του ημερήσιου Τύπου. Επιπλέον ζουν από διαφημίσεις, όπως όλα τα έντυπα. Και φυσικά, από τις προσωπικές φιλοδοξίες των συντακτών τους.
Θυμάστε τη «Washingtonienne», τη νεαρή υπάλληλο που περιέγραφε τις περιπέτειές της με πολιτικούς; Πήρε μια μυθική προκαταβολή για να γράψει σε βιβλίο τις περιπέτειές της και φωτογραφήθηκε για ανδρικά περιοδικά. Πριν από λίγους μήνες οι πιο διάσημοι μπλόγκερ της Αμερικής φωτογραφήθηκαν για το εξώφυλλο του Vanity Fair. Ηταν η αφρόκρεμα της Gawker Media, που τα τελευταία χρόνια έχει κατακλύσει την αγορά με μπλογκ αστέρων, όπως η δημοσιογράφος Τίνα Μπράουν, ο γκουρού Ντίπακ Τσόπρα, η ηθοποιός Γκουίνεθ Πάλτροου.
Σήμερα, περισσότερα από τριάντα εκατομμύρια μπλογκ παρατείνουν την ψευδαίσθηση μιας ελεγχόμενης –αλλά και παρασιτικής– δημοκρατίας. Η ατέρμονη ανταλλαγή απόψεων, τα γράμματα στους μπλόγκερ ενισχύουν προφανώς στους συμμετέχοντες την εντύπωση ότι το Διαδίκτυο είναι μια σπηλιά.
Και στη σπηλιά αυτή μπορείς να κρυφτείς, να χαθείς και να νιώσεις ακαταμάχητα έξυπνος, αλληλέγγυος με τους ομοίους σου, μακριά από καθέναν και καθετί που δεν αντέχεις. Δημιουργώντας μια αδελφότητα ομοιοπαθών που ανταλλάσσουν μηνύματα με ψευδώνυμα και αλληλοσυγχαίρονται επειδή πέρασαν παρόμοια παιδικά χρόνια στο χωριό ή έχουν παρόμοιες πολιτικές απόψεις.
Η μόδα των μπλογκ, η μόδα δηλαδή της ιδιωτικής ιστοσελίδας που εξελίσσεται σε προσωπικό ημερολόγιο, επηρέασε κάποια στιγμή και τις εφημερίδες. Σήμερα αρκετές εφημερίδες διαθέτουν μπλογκ, σε μια μάλιστα εφημερίδα της Νορθ Καρολάινα, ο αρχισυντάκτης ενθάρρυνε τους συντάκτες να μεταμορφωθούν σε μπλόγκερ. Αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις δεν θα μπορούσαν ποτέ να αντικαταστήσουν την εφημερίδα, τη συλλογική αφηγηματικότητα που τόσο χρειαζόμαστε –ακόμη κι όταν ξέρουμε ότι παράγει ηγεμονικό λόγο και κατασκευή γεγονότων, θέλουμε να ξέρουμε και να αποκωδικοποιούμε μόνοι μας αλήθειες και ψέματα. Ούτε τη λογοτεχνία θα μπορούσαν ποτέ να αντικαταστήσουν τα μπλογκ.
Κι ο λόγος είναι απλός: Το να βγάζεις ένα βιβλίο δημιουργεί πάντα μια αίσθηση οδύνης και πανικού, που κάνει καλό στους συγγραφείς και στα κείμενά τους. Το να γράφεις για το Διαδίκτυο δημιουργεί μια αίσθηση ευχάριστης αμεσότητας – και επιπολαιότητας. Δεν είναι μάλλον τυχαίο ότι όπως η «Washingtonienne» (και η εξίσου διάσημη Wonkette, που έγραψε ένα –τι άλλο;– σατιρικό μυθιστόρημα), έτσι και οι περισσότεροι μπλόγκερ υπογράφουν συμβόλαια βιβλίων, ύστερα από την επιτυχία του μπλογκ τους.
Το χειρότερο με τα μπλογκ είναι η αυτόματη σύνδεση του «δημοκρατικού» τους χαρακτήρα με τον εναλλακτικό τύπο της δεκαετίας του ’60 – η ανάγκη να πειστούμε ότι κάθε νέα εφεύρεση στην κοινωνική σφαίρα έχει σαρωτικό, θριαμβευτικό χαρακτήρα. Αλλά θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι ριζοσπαστικό η ατέρμονη φλυαρία των μπλόγκερ; Προσωπικά, για πρώτη φορά στη ζωή μου, εκδήλωσα… «φιλοβασιλικές» τάσεις: Ταυτίστηκα με τη «Βασίλισσα» του Στίβεν Φρίερς, με τη σιωπή της και την ανάγκη της να διαφυλάξει τον προσωπικό της χώρο χωρίς να απολογηθεί γι’ αυτό".
With all due respect, get off your high horse my Queen!!!
Κανείς δεν τρώει το ψωμί κανενός, σε κανένα επίπεδο, σε καμμία χωροχρονική οριζόμενη κατάσταση, αν δεν προσφέρει ένα καλό USP που θα καλύψει επαρκέστερα τη ζήτηση. Η αν δεν τη δημιουργήσει πρώτα τη ζήτηση αυτή. Για δείτε την παρομοίωση του provato για να πάρετε μια ιδέα...
Ειλικρινά βαριέμαι και να ξαναναφέρω τα επιχειρήματα που θα απαντούσαν στο πόνημά της, οπότε να παραπέμψω στην υπόθεση "Θεοδωρόπουλος" και πώς εξελίχτηκε από το τι μας έγραφε πριν ως το πού καταλήξαμε τελικά. Μόνο θετικά μπορούν να βγουν όταν συνομιλούν ώριμα ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι, όσο κι αν διαφέρουν ή απέχουν οι αρχικές τους θέσεις.
Αμάντα, είμαστε κάτι σαν... οι αντάρτες της εύφορης κυβερνο-υπερταχείας. Εμείς είμαστε οι καινούριοι, εμείς οφείλουμε να δείξουμε τα διαπιστευτήτριά μας, συμφωνούμε. Αλλά η δυναμική του μέσου έχει αναδείξει πραγματικά θηρία γραφής, λογοτεχνικού ταλέντου, σοβαρότητας και οξύτατου χιούμορ. Κι επίσης ταλέντα και σε εικαστικά που στον αναλογικό, παλαιό πλέον κόσμο, ούτε κατά διάνοια δεν θα γνωρίζαμε. Από πού να πρωτοξεκινήσω!
Κι επίσης στην Ελλάδα στην συντριπτική μας πλειονότητα, δεν βγάζουμε φράγκο από εδώ μέσα καρντιά μου. Το κέφι μας κάνουμε, και μάλιστα έχοντας και full-time δουλειές και ζωές ταυτόχρονα. Κι ούτε καν προστατεύονται τα πνευματικά μας δικαιώματα, αλλά εμείς εκεί, αμετανόητοι. Για την ψυχή της μάνας μας. Beat that!
Μην ακούω επίσης για το χάος της ατέρμονης φλυαρίας... Πάρε όλα τα αναλογικά περιοδικά και τις εφημερίδες που κυκλοφορούν σε ΟΛΟΝ τον πλανήτη, μαζί και τα φανζίν και κάθε είδους έντυπη πληροφόρηση και φέρτα στο Ολυμπιακό στάδιο ξαπλωτά στο χορτάρι (μπα, δεν θα φτάσει). Κι αφού τα καταχωρίσεις ΟΛΑ τα άρθρα στο μπλοκάκι σου, έλα μετά να συζητήσουμε για την αναλογία αξιόλογου vs αδιάφορου αρθρογραφείν, οκ?
Δεν υπάρχει σύγκριση. Και ως βιβλιοφάγα και δεινή αναγνώστρια περιοδικών κι εφημερίδων (ναι, δεν κοιμάμαι για να τα προλαβαίνω, αλλά αυτά είναι πετριές, τι να κάνουμε...) είμαι στην θέση να σου πω ότι καλό το άλογο για μετακίνηση, καλύτερο το αυτοκίνητο, αλλά όταν καίγομαι και θέλω την πληροφορία ΤΩΡΑ, θα πάω με πύραυλο. Με πλήρωμα μερικούς από τους καλύτερους γραφιάδες που έχει η γενιά μας. Ζούσαν ανάμεσά μας και νά'ναι καλά το μέσο που μας τους κέρασε. ΟΚ?
We are here to stay. Και όσο πιο γρήγορα μάθετε οι "έξω" τι παίζει, τόσο πιο γρήγορα θα κατανοήσετε τι κάνουμε. Και τόσο περισσότερο θα βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον στο να πάμε όλοι μας ένα βηματάκι πιο μπροστά.
(Αν σου αρέσουν βέβαια οι τρικλοποδιές, τι να πω... Θα μας ξαναγράψεις!)
