Ευτυχισμένο το 2008, με Ποδαρικό... Μωρουλίνα!

02.01.07 και η μικρή Doctorina ε-ε-έρχεται στον κόσμο!

Αυτή τη στιγμή που γράφω, ο ευτυχής και ολίγον παιγμένος πατήρ βρίσκεται με μπλε φόρμα χειρουργείου στο μαιευτήριο, μασουλώντας τα δάχτυλά του -αφού δεν καπνίζει- και περιμένειπεριμένειπεριμένει! Νεώτερα αργότερα! :)

Πάντως ελπίζουμε ντοκ να μην πεις κάτι σε στυλ: "You have no idea how much this hurts!", ακόμη κι αν έρχεται χωρίς, πόνο, με κούριερ! Βγάλε μας ασπροπρόσωπους σε όλη την φυλή των μη-μπλόγκερς (συζύγων, συντρόφων, φίλων κτλ) που ευχαρίστως μας καρατομούσαν για τις ώρες που έχουμε ξοδέψει εδώ μέσα! ΚΡΑΤΑ ΓΕΡΑ ΚΑΙ ΜΗ ΛΙΠΟΘΥΜΗΣΕΙΣ!

Radetzky March.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ!

Πρώτη κάθε χρόνου. Σαν αύριο δλδ.

Αγαπημένη μουσική, τόσο δικοί μας ήχοι και χρώματα και πνευστά κι έγχορδα και σκαλιά και βελούδα και λουλούδια... Στην Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Βιέννης, της λατρεμένης πόλης που ήταν το παραμύθι μας.

Radetzky March.

Που ούτε στα μισά δεν έφτανα χωρίς να βάλω τα κλάμματα από τη συγκίνηση. Για όλα όσα πέρασαν και ξέμενα από χρόνο, κι όλα όσα θα ερχόντουσαν μετά, χωρίς εσένα. Το encore που σήμαινε και το τέλος.

Ελπίζω τώρα να μπορείς να τα δεις όλα αυτά που δεν χώραγαν σε λέξεις, όπως χτυπιόμουν τόσα χρόνια να στα δείξω.

Καλή αντάμωση, όπου κι όπως!


Αφιερωμένο στον πατέρα μου, κι ας είναι μέσα στον ορυμαγδό ενός μπλογκ. Δεν θα μπορέσω ποτέ μου ν'ακούσω αυτό το κομμάτι χωρίς να ξαναγίνω μικρό παιδί στην αγκαλιά του.

Πειράζει...

... που τέτοιες μέρες το θέλω το παραμύθι? Να βλέπω την εικόνα και να πλημμυρίζω σκέψεις που μυρίζουν πρωτοχρονιά, αγκαλιές και κουραμπιέδες, κι όχι μαφία (παντού), βρώμικο χρήμα, ροζ ταινίες, διαφθορά και βρώμα?

Οπως λέει και στην Καθημερινή:

"Στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας, οι περαστικοί δεν συνειδητοποιούν πόσο παραμυθένιοι φαντάζουν οι χρωματιστοί τρούλοι των εκκλησιών τους. Λες κι είναι βγαλμένοι από ρώσικα παραμύθια, στοιχηματίζεις πως οι ναοί έχουν πόδια κότας και περπατούν και περιμένεις πότε θα ξεχυθούν οι πριγκίπισσες να αρχίσουν να αδειάζουν λίμνες από τα φαρδιά μανίκια τους."

Ελα, άλλη μια ανάσα και πάει κι αυτός ο χρόνος με τ'αποκαίδια του....

Συμπλήρωμα του Προηγούμενου:

Τελικά για να επιβιώσεις ως γυναίκα την σήμερον ημέραν, θέλει πολύ τσαγανό, ψυχραιμία και... ελαστικό σώμα (να μην στραβώνει όταν σε πετάν στον τοίχο ας πούμε)!

(ή πλήρη άγνοια του κινδύνου, αλλά τότε επιβιώνεις μόνον για όσο δε μιλάς για κάτι που μπορεί να αλλάξει ζωές προς το πιο δημοκρατικό...).

Η Δολοφονία της Μπεναζίρ Μπούτο. Μια Γροθιά σε Οποια Ελπίδα για την Χώρα της, και μια Τεράστια Πατητή για τις Γυναίκες.

Οταν επέστρεψε στις 18 Οκτωβρίου στο Πακιστάν, ήξερε τι να περιμένει. Μια χώρα στο έλεος των εξτρεμιστών, ένα παντοδύναμο Ισλάμ έξαλλο μαζί της που ως γυναίκα, τολμά να ασχολείται με την πολιτική, ένα δαιδαλώδες στρατιωτικό σύστημα που της την είχε στημένη στη γωνία από χίλιες μεριές κι ένα πρωθυπουργό ο οποίος - όπως και αποδείχτηκε τόσο τραγικά- δεν μπορούσε να την προστατεύσει.

Γιατί λοιπόν επέστρεψε? Φαίνεται το κάλεσμα ήταν δυνατότερο.


Πρόσφατα είχε ερωτηθεί από την Washington Post τι θα γίνουν τα παιδιά της αν της συμβεί το κακό, στο οποίο είχε απαντήσει:

"Μπλοκάρω αυτές τις σκέψεις. Οταν θα έρθει ο χρόνος που θα είναι να πεθάνω, θα πεθάνω. Υπάρχει μια μέρα που γεννιέσαι και μια μέρα που πεθαίνεις. Θα μπορούσα να σκοτωθώ περνώντας απέναντι το δρόμο – ειδικά στο Πακιστάν!" κι εκεί γέλασε (οι Πακιστανοί οδηγοί είναι πολύ γνωστοί για την απροσεξία τους). "Κι αυτό είναι όλο", συμπλήρωσε.


Η δολοφονία της έπεσε σαν προαναγγελθείς κεραυνός. Ολα τα μήντια του κόσμου, οι πολιτικές ηγεσίες, ο απλός κόσμος δεν μπορούν να το πιστέψουν. Οι οπαδοί της θρηνούν, οι αντίπαλοι κάνουν τα πάντα για να μην γίνει μάρτυρας, η βία κλιμακώνεται και όλη η περιοχή ξαναβράζει. Mέχρι η Ινδία οχυρώνεται μην ξεσπάσουν εκτεταμένες αναταραχές (λίγο θέλει ν'αρχίσουν να παίζουν σφαλίαρες με πυρηνικές κεφαλές εκεί κάτω).

Το πρόβλημα πάντως δεν είναι μόνο τα επεισόδια, που πολλαπλασιάζονται με ρυθμούς χιονοστοιβάδας όταν οι καταστάσεις είναι φύσει έκρυθμες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβαστική λύση, καθώς δεν πρόκειται ούτε η δικατορία να κάνει πίσω, αλλά ούτε η ανθρώπινη εξαχρείωση να πάει παρακάτω. Δεν υπάρχει κοινό έδαφος, κι ο απλός κόσμος προσπαθεί να επιβιώσει με απόλυτη μετριοπάθεια και σκυμμένο το κεφάλι.


Αλλά "αυτά συμβαίνουν πολύ μακρυά", σκεφτόμαστε εμείς φτύνοντας το μπέηκον από την πίτσα μας, μπροστά στην τιβι με ειδήσεις ανοιχτές (το μπεήκον παχαίνει, και ήδη έχουμε πάρει κιλά, κι έχουμε και Πρωτοχρονιά μπροστά μας!). Οπότε ας μην το βαρύνω αναλύοντας πολτικά το θέμα, γιατί θα ξημερώσουμε. Να το επικεντρώσω στο θέμα "Γυναίκα".

Το ότι ακόμη και στα καλύτερα, πιο ανοιχτόμυαλα Πανεπιστήμια της Εσπερίας οι μουσουλμάνες φοιτήτριες κυκλοφορούν εν έτει 2007 με τα χαρακτηριστικά της κουλτούρας που τους έχει νοτίσει (και σπάσει στις προηγούμενες γενιές) τα κόκκαλα, μας λέει κάτι? Μπα... ε?


Και φυσικά έχουν το δικαίωμα της αυτοέκφρασης - κι αφού ζουν (όσο, και για όσο) στον δυτικό κόσμο, κι αφού δεν είναι υποχρεωτική η μαντήλα, είναι επιλογή τους στον μικρόκοσμό τους, έτσι δεν είναι? Το θέλουν και το θεωρούν σωστό και ενδυναμωτικό της ταυτότητάς τους, σωστά? Εδώ μητέρες οδηγούν ακόμη τα κορίτσια τους στον γνωστό ακρωτηριασμό και στη Δύση, στη μαντήλα και στη μη συμμετοχή τους σε πολιτικής απόχρωσης διεκδικήσεις ας πούμε, κολλήσαμε?...


Γι'αυτό σας λέω, ποιοί είμαστε εμείς που θα ανακατευτούμε? Και τι μας νοιάζει? Για ποιό λόγο στο κάτω-κάτω να πάμε να μπλέξουμε? Σάμπως αν πραγματικά το ήθελαν και δεν είχε λόγο ύπαρξης αυτή η καταπίεση των γυναικών, όχι μόνο από άντρες, αλλά και από τις ίδιες τις γυναίκες (από άγνοια - μην πω πλήρη μεσάνυχτα? από την ασφάλεια του να διαιωνίσουν ένα σύστημα το οποίο κοστίζει μεν, μα με πολύ συγκρατημένη ζωή τις διατηρεί ασφαλείς μέσα στα κοινωνικά -και όχι μόνον- στεγανά τους? από φόβο για τη ζωή τους και το μέλλον των κοριτσιών απογόνων τους?), ε, αν το ήθελαν λοιπόν δεν θα την αποτίναζαν τόση καταπίεση σιγά-σιγά? Εστω οι τυχερές κοπέλλες που ταξίδευαν στο εξωτερικό?

Αλλά κι αυτές που έμεναν, μπούρκα απ'έξω, η απελευθέρωση όμως στο από μέσα, με το τρελλό εσώρουχο και το μακιγιάζ να οργιάζει, μια ισορροπία δεν την φέρνει? Στο κάτω-κάτω την άκουγαν την Μπούτο - πόσες όμως θα έβαζαν τη ζωή τους στο τραπέζι για να διεκδικήσουν αυτό για το οποίο τους μίλαγε? Στην καθημερινότητά τους, στο σπίτι τους, στη χώρα τους, όχι στα έδρανα κάποιου Πανεπιστημίου έξω...

Ο φόβος όμως... η βία και ο εκφοβισμός... κι όλα πάνε στο βρόντο! Πόση σιωπή άραγε έχουν χωράσει οι καρδιές τους? Πόση διαστρέβλωση του σωστού και του λάθους, του κινούμαι ανάμεσα σε όλες τις παρωπίδες και τις απαγορεύσεις, σαν κλέφτης πετραδιών ανάμεσα στις γραμμές λέηζερ του συναγερμού του Μουσείου Ανθρώπινης Αξιοπρέπειας??


Μη μιζεριάζω όμως πρωτοχρονιάτικα. Αφού εδώ μια χαρά είμαστε, και στις γυναίκες φερόμαστε σούπερ, κορώνες στο κεφάλι μας τις έχουμε, όλα καλά. Η Μέση Ανατολή μπορεί να πάει για βρούβες απόψε. Αντε να πάω κι εγώ να φαρμακώσω λίγον ύπνο, ξέροντας ότι οι συναδέλφισσες γυναίκες είναι ασφαλείς, τις σέβονται, τις αγαπούν, τις προσέχουν και τους φέρονται σαν ίσους πολίτες.



ΥΓ- αυτές οι ασύλληπτα καταπιεσμένες γυναίκες στη μέση του ξεχασμένου από τον δίκαιο Θεό κόσμο, όταν γίνονται μάνες, τι περνάνε άραγε σαν μαθήματα ζωής στα παιδιά τους? Οσες υποθάλπτουν και διαιωνίζουν την καταπίεση, δεν είδαν ως κόρες τις μητέρες και τις αδελφές τους? Και οι άντρες που λύνουν και δένουν (τις γυναίκες για την ακρίβεια), δεν ήταν κάποτε παιδιά τέτοιων μανάδων? Πώς θα σπάσει ο αενάως αυτοσυντηρούμενος κύκλος του να μαθαίνεις να είσαι παγιδευμένη/ος και αβοήθητη/ος? Πώς θα καταρρίψουμε το να ενστερνιζόμαστε σαν μόνη πραγματικότητα αυτή που μας σερβίρει το θεριό?

Ποιοί (και θέλει πολλούς) θα αναλάβουν επιτέλους να καθαρίσουν, ορθώνοντας ανάστημα?

Πότε?

Καλό σου Ταξίδι Σάκη...

Και πάνω που ελπίζαμε, μαζεύτηκαν πολλές υπογραφές και ο αδερφός του είχε λίγο πιο αισιόδοξο τόνο, το αναπάντεχο τέλος.

Μπήκα στο μπλογκ του, ξαναμπήκα, δεν μπορούσα να το πιστέψω... Μετά από το προηγούμενο, τόσο ελπιδοφόρο ποστ που ανέβασα εδώ για τη ζωή που νικά, να φέρι γούρι και υγεία σε όλους μας, να διώξει τα άδικα για λίγο, έστω να μας ζεστάνει στιγμιαία με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, η τόσο δυνατή γροθιά.

Δεν προλάβαμε να σε γνωρίσουμε αγόρι μου.

Συνδράμαμε λίγο στον πόνο σου, μα και πάλι δεν μπορέσαμε να αντιστρέψουμε τίποτα.

Κι όχι εδώ, σε ένα διαλυμένο Ε.Σ.Υ. ας πούμε, μα σε μια χώρα που την έχουμε στο συλλογικό μας ασυνείδητο σαν πρότυπο.

Συλληπητήρια στην οικογένεια.

...

...

...

Δεν έχω λόγια...

Μπείτε στο επίσημο μπλογκ για τον Σάκη, και διαβάστε τα τραγικά νέα:

28 Δεκέμβρη: "Την Κυριακή 30/12 θα πραγματοποιηθεί μνημόσυνη δέηση, για την ανάπαυση της ψυχής του Σάκη και για την θύμηση του. Η δέηση θα πραγματοποιηθεί στην Ελληνική εκκλησία της Στοκχόλμης, μετά από την καθιερωμένη λειτουργία.

Την Δευτέρα 31/12 και ώρα 13.00 θα γίνει η ταφή του Σάκη στα πάτρια εδάφη, στην ιδιαίτερη του πατρίδα, στο χωριό Εμμανουήλ Παπάς των Σερρών".

24 Δεκέμβρη: Ο Σάκης είναι νεκρός!

ΠΕΘΑΝΕ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ!

Τελικά οι φόβοι μας, ότι αν ο Σάκης μεταφερθεί θα κινδυνέψει η ζωή του, επαληθεύτηκαν.

Μία ημέρα μετά την συμπλήρωση ενός χρόνου από την κακοποίηση του, σήμερα παραμονή Χριστουγέννων ο Σάκης μας άφησε. Η αναλγησία του δήμου Στοκχόλμης και του δημοτικού διαμερίσματος Fasta ευθύνονται τελικά για την φυσική εξόντωση του Σάκη.

Ας είναι ο Σάκης το τελευταίο θύμα κακοποίησης.

Ας μην συμβεί ποτέ ξανά σε άλλο άτομο, αυτό που συνέβηκε στον Σάκη!
Παναγιώτης Βαγιάτας

22 Δεκέμβρη: Ένας χρόνος μετά. Στην θύμηση του αδερφού μου, ευθεία κάνω τον χρόνο μου. Για όλους μας, στο ταξίδι μας, καλή χρονιά! Παναγιώτης Βαγιάτας.

12 Δεκέμβρη: Ντοκουμέντα.Ανεβάζω στην αρχική σελίδα, διάφορα ντοκουμέντα (στα Σουηδικά) που στηρίζουν τα όσα αναφέρω και καταγγέλλω.
Παναγιώτης Βαγιάτας.

Ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει Σάκη Βαγιάτα.

Και βαριά η σκιά σου σε όσους έβλαψαν και βλάπτουν.

Η Ελπίδα Είναι Δυνατή. Η Ζωή, Ακόμη πιο Δυνατή!

Το μικροσκοπικό έμβρυο που βλέπετε, η Kimberly Mueller, γεννήθηκε στο Αννόβερο 15 εβδομάδες νωρίτερα από την ημερομηνία τοκετού, δλδ από εγκυμοσύνη μικρότερη των 6μισυ μηνών.

Οι γιατροί ήταν έτοιμοι να πετάξουν αυτό το μικρό πλάσμα, που θύμιζε μόνο αμυδρά μωράκι, δευτερόλεπτα μετά τη γέννησή του. Οι πιθανότητες επιβίωσής του, με μέγεθος όσο ένα πακέτο βούτυρο και βάρος λιγότερο από 300 γραμμάρια, ήταν μικρότερες από 1 στις 1.000. Ακόμη κι αν επεβίωνε, κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί για το μέλλον του.

Το μόνο που σταμάτησε τους γιατρούς ήταν η πίστη του πατέρα της, που ψιθύρισε σοκαρισμένος: "Kimberly, you'll make it!", πριν την πάρουν για θερμοκοιτίδα.


Η μικρούλα τώρα χαίρει άκρας υγείας, έχει ξεπεράσει διάφορες δυσκολίες με τη βοήθεια της επιστήμης, και αποτελεί ζωντανό θαύμα. Είναι το μικρότερο μωρό που τα κατάφερε, σε όλον τον κόσμο.

Η μητέρα της θυμάται πώς ήταν όταν μπορούσε να χαιδεύει την τόσο εύθραυστη Kimberly μόνο με το δάχτυλό της:

"She was like a little bear gripping a tree trunk, just hanging on for life as if she was saying 'Don't leave me, mummy'."

Εξι μήνες μετά, η μικρούλα ζυγίζει κοντά στα 2μισυ κιλά και οι γονείς της μπόρεσαν να την πάρουν σπίτι όπου και με ειδική φροντίδα αναπληρώνει την ανάπτυξη που θα είχε στη μήτρα.

Και το μέλλον της προβλέπεται λαμπρό.


Αυτή η ιστορία που με συγκίνησε πολύ μόλις την διάβασα εδώ, μου ερχόταν ξανά και ξανά στο μυαλό κάθε φορά που έμπαινα στο μπλογκ του αγαπημένου μας ioannisk.

Για όσους ακόμη δεν το ξέρουν, ο μπλογκόφιλός μας πέρασε μια δραματική περιπέτεια υγείας, από αυτές που δεν ξέρεις ποτέ αν θα βγεις από το νοσοκομείο και σε τί κατάσταση. Από αυτές που χτυπούν ως κεραυνός εν αιθρία και η ζωή σου κρέμεται από μια κλωστή.

Εκεί όμως που φαινόταν ότι δεν θα τα κατάφερνε, ο Γιάννης Καραμήτρος, παλληκάρι από τα λίγα, το γύρισε τούμπα! Ανέλπιστες εξελίξεις, συγκρατημένη χαρά, ελπίδα και οι πρώτες νίκες... μέχρι την τελευταία και σαρωτική!

Αυτή τη στιγμή όλα βαίνουν αισίως, ο Γιάννης βγαίνει νικητής και όπου νά'ναι τον περιμένουμε να μας γράψει το πρώτο του σχόλιο.

Από το σπίτι του πια.

Το τελευταίο του ποστ, το περιβόητο πια "Γκαζόν", είναι αυτή τη στιγμή ένας μπλογκο-κόμβος ελπίδας, χαράς και υποστήριξης. Οχι όμως υποστήριξης από εμάς προς τον Γιάννη, αλλά από εκείνον προς εμας. Amazing ε? Και όμως...

Είναι ίσως ό,τι καλύτερο για να πιστέψετε ότι υπάρχει θεία γέννηση και υπάρχουν θαύματα.

Σήμερα, τώρα, ανάμεσά μας.

Γι'αυτό διαβάστε το μπλογκ του, πείτε κά'να "ευχαριστώ" για όλα όσα θεωρείτε δεδομένα, πάρτε τους αγαπημένους σας και μουλιάστε τους στα φιλιά, και μετά πείτε τους την ιστορία.

Ioannisk, ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟΣ!


ΥΓ- Τις ευχές μας όπως πάντα στην Μ-Φ της paragrafos που είναι η πρώτη διδάξασα του κουράγιου που όλα τα αψηφεί και όλα τα καταφέρνει, στην μικρούλα Brynne που είναι κι εκείνη με τους νικητές, και φυσικά στον Ovi που έχει πάρει το θέμα "νοσοκομεία" στο ψιλό, μπαινο-βγαίνει και τους κουφαίνει όλους! ΧΧΧΧΧ

Κατεβαίνοντας Βραδάκι Σήμερα την Βασ. Σοφίας

Αφιερωμένο, που είσαι μακρυά.

Οσο βραδιάζει, όλα μοιάζουν τόσο όμορφα... Ούτε κόντρα-πλακέ, ούτε κόσμος και λαός, ούτε καλώδια, ντουντούκες, κίνηση. Μόνο στολίδια. Και μπαλόνια μεταλλικά, με ήλιον, σε ανάποδα τσαμπιά να στάζουν γέλια. Παιδικά "Ελα να πετάξουμε!".

Και οι Καρυοθραύστες στη Μεγ. Βρεταννία. Θυμάσαι?...

Ο μόνος που λείπει είσαι εσύ! ΧΧΧ

Ελλάς, το Καρεκλο-Κενταυροποιείο σου!

Α ρε Ελλάς τι χρονιά ήταν κι αυτή που πέρασε!

Η ζωή στην Ελλάδα καθίσταται όλο και δυσκολότερη.

Πόσο πιο βαθιά χωθήκαμε στο βούρκο... όλοι σκάψαμε, όλοι φτύσαμε για να τον γεμίσουμε βρωμόνερα και τώρα μια επιπλέουμε, μια βουλιάζουμε, μια κολυμπάμε για λίγο και πιανόμαστε από κάνα ξερόκλαδο, ίσα να νομίσουμε ότι είμαστε καλύτεροι Ελληνες από τους άλλους, και μετά πάλι τα κεφάλια μέσα...

Οταν όμως ο Ελλην λαδώνει, μιζώνει και διαπλέκεται... κεντάει!

Θα το καταλάβαινα αν είμασταν στην Ελλάδα του ’50 και προσπαθούσε ο κόσμος να ορθοποδήσει, στην Ελλάδα του ’60 και του ’70 με τον ψυχρό πόλεμο και τη μάχη των ιδεολογιών, που ο κόσμος δεν έβλεπε ελπίδα παρά σε συστήματα και έτρεμε το αντίπαλον δέος, στην Ελλάδα του ’80 έστω που περνούσαμε στην νέα εποχή και ξαφνικά γίναμε Ευρώπη (για την ακρίβεια Αμερική με τον υπερ-καταναλωτισμό της, ποιός την έχεζε την Ευρώπη) και θέλαμε την άνεση και ό,τι άλλο δεν κατάφεραν τα σόγια μας τόσες γενιές πίσω...

Από καρέκλα του "Κουλτούρα να Φύγουμε"σκηνοθέτη, στις καρέκλες -από ξύλο teak- για την πισίνα με υπερχείλιση...

Αλλά τώρα στα ‘00ς, που η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας έχει κάποια στέγη, σχετικό φαί στο τραπέζι, κάποια -έστω και οριακή- οικονομική άνεση και σκόρπιες αλλά νομότυπες «οδηγίες προς ναυτιλλομένους» για να πορευτεί, το να συμβαίνει αυτή η απατεωνιά σε τέτοια κλίμακα είναι από τα άγραφα.

Αν τηγανίζονταν μόνο οι κλέφτες, και περνούσαμε όλοι από μια επίσκεψη εδώ, θα έμεναν πάνω από μια χούφτα Ελληνες?

Βαρέθηκα να τα γράφω, βαρέθηκα να τα λέω, βαρέθηκα να τα τρώω στη μάπα, βαρέθηκα να αισθάνομαι κάθε βράδυ χοντρομ@λάκας που εξακολουθώ να πηγαίνω με το σταυρό στο χέρι ευχόμενη να πέσω κάθε φορά σε τίμιους και ηθικούς ανθρώπους!

Ελληνικό Δημόσιο, η σίγουρη καρέκλα!

Βλέπω κάτι εξώφθαλμες παρανομίες και κόσμο να περνάει ανέλπιστα καλά, όσο δεν είχαν δει ούτε στον ύπνο τους, γιατί βρέθηκαν στο «σωστό» μερος, τη «σωστή» στιγμή, με τους «σωστούς» ανθρώπους και διαστρέβλωσαν το σύστημα με τις γνωστές μεθόδους... και φρίττω, αηδιάζω, θυμώνω, μου έρχεται να σκάσω! Αλλά στο τέλος βέβαια σκάω και το τρώω.

Εννοείται ότι δεν τρώω μόνο το ότι όλα είναι σαφώς καλύτερα για εκείνους, αλλά και το ότι όλα είναι σαφώς χειρότερα για μένα.

Νεοελληνική αισθητική με τον απέθαντο.

Εγώ φταίω βέβαια, που ούτε status τηλε-σελέμπριτυ έχω, ούτε σαρωτική πολιτική ισχύ έχω, ούτε φαινότυπο λαμόγιου έχω, ούτε καν αποτελώ γρανάζι διαφθοράς η ηλίθια! (δεν έχω και ποιόν να διαφθείρω εδώ που τα λέμε... How lame is that!)

Οπότε κάνω έναν μίνι απολογισμό του στενού κορσέ τριγύρω μου, με την κρυφή ελπίδα του χρόνου τέτοια εποχή να έχει αλλάξει κάτι.

Λέτε?

Ο ένας παραιτήθηκε, ο άλλος χαροπαλεύει, η "εθελουσία" έξοδος δεν είναι πλέον ρόδινη, ηρωϊκή ή εύκολη.

Η τελικά εμείς οι Ελληνες είμαστε οι μεγαλύτεροι κατάπτυστοι του πλανήτη, κι απλώς το κρύβαμε καλά τόσον καιρό?

Γιατί και το να σιωπούμε οι υπόλοιποι, συγκατανεύοντας τα κλασικά «εδώ είναι Ελλάδα, τι να πεις», και να αφήνουμε τους άλλους να κάνουν τα σολαρίσματά τους, είναι το ίδιο κατάπτυστο.

"Με λένε Ταδόπουλο, με τρώτε στη μάπα στα παράθυρα, σας τα παίρνω από παντού και είμαι ωραίος."

Τέρμα οι γκρίνιες για φέτος όμως, ας γιορτάσουμε τα καλά που έχουμε μέσα μας, όσοι τα έχουμε, για όσο, και ας προσπαθήσουμε να τα κάνουμε να επικρατήσουν. Ενα «ΟΧΙ ρε σεις στο μπάχαλο πια!» (Ναι στα μελομακάρονα) και μια σοβαρή στάση στην καθημερινότητά μας είναι αρκετά.

Αυτήν την καρέκλα στο Καφενείο "Η Ελλάς", ποιός θα την πάρει?

Χριστούγεννα λοιπόν και καιρός για λίγη ακόμη σάχλα, το δικαιούται το έρμο τούτο μπλογκ!

Και Δωράκι...

... σε όοοολους τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση "Ζαχόπουλος" - μια και προφανώς έπαιξαν πολλοί το ρόλο τους για να φτάσουμε στην απόπειρα, μην τρελλαθούμε τώρα.

Να ήταν λέει κάθε μέρα αργία Χριστουγέννων, και να μη δουλεύει καμμία αστυνομία, κανένα δικαστήριο, κάνενας ανακριτής ή δικηγόρος ή δημοσιογράφος ή συνάδελφος πολιτικός με τους παρατρεχάμενους και τις παρατρεχάμενες, να μην ακουμπήσουμε καν το απόστημα...

Ασε, πού να το σπάμε τώρα, να βρωμίσουμε... αφού το συνηθίσαμε, κι αυτό και όλα τα υπόλοιπα, τα ασβεστώνουμε κιόλας οι παστρικοθόδωροι από πάνω να γυαλίζουνε, πού να τρέχουμε!

(ανεβάζω υπαρξιακό πυρετό η Ελληνίς! Τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα εισητήριο μόνο αλλέ!)

All I Want For Xmas Is...

Αφιερωμένο σε όσους θέλουν ν'αγοράσουν σπίτι στην Ανατολική Αττική.

ΥΓ- Ο Μαγγίν με 170 χιλιάρικα πρόστιμο, είναι σα να αγοράζει κάτι λιγότερο από στρέμμα στην Κρωπία, σιγά τα ωά γι'αυτόν δλδ. Και το κόστος διατήρησης, ακόμη και με το 2% ετησίως, αφ'ής στιγμής γίνεται έφεση, πάει στις καλένδες και γειά σας, μη τον είδατε, μη τον απαντήσατε. Το πρόστιμο έπεσε για να ηρεμήσουμε λίγο, να φανεί το "Μηδενική Ανοχή" (ο-έ-ο!) και να το ξεχάσουμε. Η νομίζετε ότι θα το γκρεμίσει, θα το αναδασώσει και θα το παραδώσει πάλι πίσω στο κράτος, έτοιμο κομμάτι απάτητο? Ο Σούφλι δλδ τι θα πρέπει μετά να κάνει? Να αναδασώσει και μερικά στρέμματα από τα κάμμενα έξτρα, μπας και βγει από πάνω ως πιο λαρτζ? Εντώ είναι Απόπατου και Ξεφτιλίδη γωνία, τι ψάχνετε να βρείτε τώρα...

Από 26, Κι ο Αι-Μπαζίλ στον Πάγκο του!

Γιατί, με ένα νυχτοκάματο, βγαίνουν τα έξοδα στο Βόρειο Πόλο νομίζετε?! Λες και δεν ξέρουμε όλοι πόσο πάει το πετρέλαιο!

Φυσικό αέριο, με τόσους ταράνδους να κάνει κι οικονομία είπατε? Χμ, η ιδέα φαινόταν πολύ καλή στην αρχή... αλλά με τόσα σκατολοϊδια που τους αφήνουν τα παιδάκια σε πιατάκια, και τρώνε όσο ο Αι-Μπαζίλος μπαινοβγαίνει στις καμινάδες, δεν βγαίνει αγνό, παρθένο κι εκμεταλλεύσιμο αέριο από το ποπάκι τους... παρά καυτή στάχτη, δηλητηριώδη αέρια, διάπυρα νέφη, θραύσματα πετρωμάτων, ποσότητες τέφρας και κομμάτια λάβας αρκετά να θάψουν όλο το Ροβανιέμι με τους τουρίστες του!

Υπερβάλλω? Οχι δα, για γυρίστε και κοιτάξτε την ετικέτα, τι περιέχουν ως συστατικά όλα αυτά τα κουραμπιεδομακάρονα που αγοράζουμε, αντί να φτιάχνουμε, για ευκολία... και τα δίνουμε και στα παιδιά μας... :ΡΡΡ

Mαίρη Christmas Everyone!

Δε μπορεί να είμαι μόνο εγώ η τρελλή και να με στρεσσάρουν τα Χριστούγεννα περισσότερο απ'όσο με χαροποιούν...

Τεσπα, μισό, να φτύσω τα ελατήρια από κάτι στολίδια του δέντρου και να στρωθώ λίγο στο μπλόγκινγκ. Το έχω παρατήσει το +βλόγιον+ χρονιάρες μέρες, σε σχέση δλδ με το τι ήθελα να γράψω, ώστε μετά να κάνω μπλογκοδιακοπές διαρκείας, αλλά η ζωή μου έχει αποκτήσει καινούριο χόμπυ: σκοποβολή Αφρως με επαναληπτική... Οπότε το μπλόγκινγκ είναι μια κάποια εκτόνωσις!

Τουλάχιστον έχει καλύτερο φαί αυτή την εβδομάδα. Κι είναι ακόμη καλύτερο, μια που φέτος μαγειρεύουν ΚΑΙ οι άλλοι - πώς τα κατάφερα φέτος και δεν μαγειρεύω για όλα τα τραπεζώματα εγώ (παρά μόνο για τα μισά), ένας θεός το ξέρει! Κάτι είναι κι αυτό μες τη γιορτή της ιπτάμενης σφαλιάρας, δε μπορώ να πω :ΡΡΡΡ

... Εν μέρει Κρίσμας, που λέει κι ένας φίλος μου!

Αντε, για να Ευθυμήσωμεν Ολίγον...

Μπουμπούδες...

Μια μικρή απορία ρε παιδιά:

Ποιά είναι αυτή η Μπουμπού, που την είδα χτες ν'αγορεύει στη Βουλή εν μέσω γενικού χαμού και σοβαρών διενέξεων, αλλά από το πλατινέ μπουκλέ φουσκωτό μαλλί κομμωτηρίου που με τύφλωσε, δεν μπορούσα ν'ακούσω τι έλεγε / διόρθωση: απήγγειλε? (στην Επίδαυρο?!?!)



Κι άλλη μία απορία: πόσα λίφτινγκ κάνει η "Δε-θα-σταυρώσεις-κουβέντα-με-μένα-απέναντι" το εξάμηνο, που αυτή τη στιγμή φαίνεται μικρότερη κι από την ανηψιά μου που φέτος δίνει Πανελλαδικές?



Τι θέλω να πω... Οκ κορίτσια, καλή η εμφάνιση, το στυλάκι, το ειδησεο-εκφωνείν, οι φωτογραφήσεις σε life-style περιοδικά με τον Τζων-τζων έρωτα της ζωής μας κι όλα τα σχετικά. Καλό το να φροντίζουμε τον εαυτό μας, καλό και τρίκαλο. Αφού είμαστε όμορφες, γιατί να το κρύψουμε?

Αλλά μήπως το παρακάνουμε λιγουλάκι?

Λέω, μήπως?

Τι να κάνω, τόσα μερεμέτια και αναστηλώσεις, τόσο ρεύμα να καίμε για το "έξω μας", ε, πιο πολύ ανασφάλεια μου δείχνουν, παρά ζόρι για τα κοινά.

Και νομίζω ότι τα κοινά έχουν ξεπεράσει κάθε όριο συναγερμού. ΒΟΗΘΕΙΑ! Θέλω ν'ακούω τι λέτε, τι πρεσβεύετε, πώς μας φροντίζετε (λέμε τώρα), πώς τιμάτε την ψήφο μας (λέμε τώρα), όχι να βλέπω το πώς πασχίζετε να φαίνεστε!

Δλδ. τι να πουν γυναίκες δεδομένα καρακαλλόνες ή επιτυχημένες σε τομείς ομορφιάς, που κυκλοφορούν πολύ απλά στα έδρανα ή στο Δήμο, και κρατούν τις grande εμφανίσεις για grande events και μόνον? Την πρώτη μανιέρα που πέταξαν από πάνω τους, ήταν αυτή της εξωτερικής ομορφιάς. Αυτή τις έκανε γνωστή, αλλά ήταν ένα όχημα κι όχι αυτοσκοπός. Οι προτεραιότητές τους άλλαξαν, for better or worse. Το ανάποδο είναι που με εκνευρίζει...


ΥΓ- Πότε-πότε να μπαίνουμε να βλέπουμε Βουλή και Δήμο Αθηναίων, να βλέπουμε (τυπικά έστω) ποιοί είναι αυτοί που τους έχουμε δώσει τα ηνία...

Ο Κινέζος, Το Αγγελάκι και η Καινούρια που το(ν) Σέρνει...

Οι buzz-φράσεις των ημερών και τι μας κάνουν...

"Πολεοδομία Μαρκοπούλου".

"Μηδενική Ανοχή".

Είμαστε όμως ερασιτέχνες ρε παιδί μου! Και στη Γαλλία τραβάει τα κέρατά του ο Σαρκοζύ με το ασφαλιστικό - είδατε όμως με τι class αντιπαρέρχεται και πώς κάνει μετατόπιση φορτίου? Θα βγει και μάγκας από πάνω!

Ενώ εμείς κολλήσαμε στους πρώτους πελάτες του αναψυκτήριου του Μαγγίν. Κι επειδή είναι Ινδοί ρε παιδιά τι έγινε? Το πολύ-πολύ αν δεν έχουν να πληρώσουν τον καφέ τους, να πλύνουν κάνα πιάτο, να βοηθήσουν λίγο κι αυτοί μέχρι να πάρει τα πάνω του το μαγαζί...

ΥΓ- Μόνο μη μου ζητήσετε να κάνω παραλληλισμό Carla Bruni- Πάλι Φάνη, ως όπλα αντιπερισπασμού, δεν θα το αντέξω!

Παγκόσμια Αποκλειστικότητα του Μπλογκ μας!

Οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ του μπλογκ μας ανακάλυψαν την καταγωγή του Αι-Βασίλη: είναι ΚΑΙ αυτός Ελληνας! Θέλετε αποδείξεις?

* Είναι αεριτζής ολκής, καθώς άλλοι φτιάχνουν τα παιχνίδια, άλλοι τα αγοράζουν και τα μεταφέρουν ουσιαστικά σπίτι, αλλά εκείνος παίρνει όλο το credit.

* Εχει ολόκληρο εργοστάσιο παιχνιδιών που όμως δεν έχει θεωρημένα βιβλία, δεν κολλάει ένσημα στα ξωτικά, δεν κόβει δελτία αποστολής και φυσικά έχει τον ταρανδο-στόλο του ως εποχιακούς, με μισθό πείνας (βασικά ό,τι περισσεύει από το γάλα με κουλουράκια που αφήνουν τα παιδάκια στο τζάκι).

* Δεν απασχολεί ελληνικά χέρια καθώς κοστίζουν, δεν θέλει να πληρώνει εφορία, δεν θέλει να χρεώνεται με το ζόρι σε τράπεζες, οπότε έχει κατευθείαν offshore στον Βόρειο Πόλο.

* Κανείς δεν τον βλέπει να δουλεύει ποτέ, και τα αποτελέσματα της εργασίας του (παραγωγή και διάθεση παιχνιδιών) τα έχει προ-πληρώσει κερατιάτικα ο Ελλην φορολογούμενος μη τυχόν και μείνουν η Μαιρούλα κι ο Γιαννάκης χωρίς δώρο.

* Δεν τον κολλάει τίποτα στο να κάνει αυτό που θέλει στη δουλειά, ούτε νόμοι φυσικής (πώς χωράει από τους σωλήνες του καλοριφέρ?), ούτε νόμοι κανονικοί (παιχνίδια φτιαγμένα υποτίθεται στον Βόρειο Πόλο είναι στην πραγματικότητα κι αυτά "Made in China", πού'σαι Ευαγγελάτεεεε!)

* Μένει με την Κυρία Αγίου Βασίλη, η οποία μια ζωή εκτελεί χρέη μαμάς του (τον πλένει, τον σιδερώνει, του μαγειρεύει), ώστε να δουλεύει για μια μέρα τον χρόνο και να κάθεται τις υπόλοιπες.


Κι αν δεν πειστήκατε με αυτά,

* Ξεκινάει πάντοτε στο παρά πέντε, οπότε για να προλάβει να δώσει τα παιχνίδια σε όλα τα παιδάκια του κόσμου, γκαζώνει και τρέχει σαν παλαβός με υπερηχητική ταχύτητα, χωρίς να φρενάρει σε στοπ και φανάρια. :)))

Φωτο από παπαράτσι του μπλογκ μας, ο οποίος έπιασε τον Αγιο Βασίλη στην παραλία, ενώ λέει βρίσκεται στο εργοστάσιό του κι επιβλέπει την κατασκευή παιχνιδιών.

Μάλιστα! Ο Επόμενος για το Ασφαλιστικό Παρακαλώ...

"Ουπς! Με πιάσατε στα πράσσα! Αλλά μισό, να σας εξηγήσω, δεν είναι αυτό που νομίζετε...


... Εγώ έβοσκα τα πρόβατα εδώ επαραπέρα, κι έκανα τη δουλίτσα μου σα νοικοκύρης άνθρωπος... Με βάλατε ρε παιδί μου να βγάλω τα κάστανα από τη φωτιά, αλλά τα είχα όλα υπό έλεγχο, δεν πτοήθηκα εγώ με μια απεργιούλα τώρα!


Και μετά... Μα μύγα σας τσίμπησε? Τι έκανε λέει? Εγώ μαύρα λεφτά, εργοδότης, σε μετανάστες? Στο εξοχικό μου? Ζαμαί των ζαμ(π)ών! Και σιγά το σπίτι, ένα αναψυκτηριάκι ίσα-ίσα με λίγο κοτετσόσυρμα γύρω-γύρω ρε παιδιά, πώς κάνετε έτσι...


Εδω μια ολόκληρη χώρα κάνει τα ίδια ακριβώς, εμένα βρήκατε τώρα να πειράξετε? Αλλά ξέρω εγώ, έχετε βαλθεί να με ξεκάνετε γιατί ενοχλώ κυρίες μου και κύριοι, σας δίνω την ευκαιρία να δουλεύετε βρε και να προσφέρετε, να κρατιέστε νέοι, για το καλό σας, κι αντί για ευχαριστώ με λυντσάρετε άκαρδοι...


Ορίστε, πάρτε τώρα το επόμενο πρόσωπο... Αλλά για να σας δείξω πόσο λαρτζ άνθρωπος είμαι, εύχομαι καλή επιτυχία και σε εκείνο και σε σας, αγαπημένοι μου συμπολίτες... Αντε, εις το επανιδείν!"


Υγ- Ο Καρατζ που βγήκε και κάνει βροντερές δηλώσεις (μη χέσω), να μας πει πρώτα πώς ακριβώς είναι στα χαρτιά το σπίτι του στα νότια προάστεια: πάνω από την παραλιακή, κάτω από τα καταπατημένα δημόσιας έκτασης "χουντικά"- που για 6 μήνες μπήκε μικρό κομμάτι εκεί εντός σχεδίου, για να βγουν άδειες, και μετά ξαναβγήκε και παραμένει εκτός, ώστε να μην μπορούν να χτίσουν άλλοι και του κόψουν την "πανοραμική θέα Σαρωνικό". ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ ΟΛΟΙ ΣΑΣ!!!!