... που τέτοιες μέρες το θέλω το παραμύθι? Να βλέπω την εικόνα και να πλημμυρίζω σκέψεις που μυρίζουν πρωτοχρονιά, αγκαλιές και κουραμπιέδες, κι όχι μαφία (παντού), βρώμικο χρήμα, ροζ ταινίες, διαφθορά και βρώμα?
Οπως λέει και στην Καθημερινή:
"Στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας, οι περαστικοί δεν συνειδητοποιούν πόσο παραμυθένιοι φαντάζουν οι χρωματιστοί τρούλοι των εκκλησιών τους. Λες κι είναι βγαλμένοι από ρώσικα παραμύθια, στοιχηματίζεις πως οι ναοί έχουν πόδια κότας και περπατούν και περιμένεις πότε θα ξεχυθούν οι πριγκίπισσες να αρχίσουν να αδειάζουν λίμνες από τα φαρδιά μανίκια τους."
Ελα, άλλη μια ανάσα και πάει κι αυτός ο χρόνος με τ'αποκαίδια του....
