Οταν επέστρεψε στις 18 Οκτωβρίου στο Πακιστάν, ήξερε τι να περιμένει. Μια χώρα στο έλεος των εξτρεμιστών, ένα παντοδύναμο Ισλάμ έξαλλο μαζί της που ως γυναίκα, τολμά να ασχολείται με την πολιτική, ένα δαιδαλώδες στρατιωτικό σύστημα που της την είχε στημένη στη γωνία από χίλιες μεριές κι ένα πρωθυπουργό ο οποίος - όπως και αποδείχτηκε τόσο τραγικά- δεν μπορούσε να την προστατεύσει.
Γιατί λοιπόν επέστρεψε? Φαίνεται το κάλεσμα ήταν δυνατότερο.
Πρόσφατα είχε ερωτηθεί από την Washington Post τι θα γίνουν τα παιδιά της αν της συμβεί το κακό, στο οποίο είχε απαντήσει:
"Μπλοκάρω αυτές τις σκέψεις. Οταν θα έρθει ο χρόνος που θα είναι να πεθάνω, θα πεθάνω. Υπάρχει μια μέρα που γεννιέσαι και μια μέρα που πεθαίνεις. Θα μπορούσα να σκοτωθώ περνώντας απέναντι το δρόμο – ειδικά στο Πακιστάν!" κι εκεί γέλασε (οι Πακιστανοί οδηγοί είναι πολύ γνωστοί για την απροσεξία τους). "Κι αυτό είναι όλο", συμπλήρωσε.
Η δολοφονία της έπεσε σαν προαναγγελθείς κεραυνός. Ολα τα μήντια του κόσμου, οι πολιτικές ηγεσίες, ο απλός κόσμος δεν μπορούν να το πιστέψουν. Οι οπαδοί της θρηνούν, οι αντίπαλοι κάνουν τα πάντα για να μην γίνει μάρτυρας, η βία κλιμακώνεται και όλη η περιοχή ξαναβράζει. Mέχρι η Ινδία οχυρώνεται μην ξεσπάσουν εκτεταμένες αναταραχές (λίγο θέλει ν'αρχίσουν να παίζουν σφαλίαρες με πυρηνικές κεφαλές εκεί κάτω).
Το πρόβλημα πάντως δεν είναι μόνο τα επεισόδια, που πολλαπλασιάζονται με ρυθμούς χιονοστοιβάδας όταν οι καταστάσεις είναι φύσει έκρυθμες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβαστική λύση, καθώς δεν πρόκειται ούτε η δικατορία να κάνει πίσω, αλλά ούτε η ανθρώπινη εξαχρείωση να πάει παρακάτω. Δεν υπάρχει κοινό έδαφος, κι ο απλός κόσμος προσπαθεί να επιβιώσει με απόλυτη μετριοπάθεια και σκυμμένο το κεφάλι.
Αλλά "αυτά συμβαίνουν πολύ μακρυά", σκεφτόμαστε εμείς φτύνοντας το μπέηκον από την πίτσα μας, μπροστά στην τιβι με ειδήσεις ανοιχτές (το μπεήκον παχαίνει, και ήδη έχουμε πάρει κιλά, κι έχουμε και Πρωτοχρονιά μπροστά μας!). Οπότε ας μην το βαρύνω αναλύοντας πολτικά το θέμα, γιατί θα ξημερώσουμε. Να το επικεντρώσω στο θέμα "Γυναίκα".
Το ότι ακόμη και στα καλύτερα, πιο ανοιχτόμυαλα Πανεπιστήμια της Εσπερίας οι μουσουλμάνες φοιτήτριες κυκλοφορούν εν έτει 2007 με τα χαρακτηριστικά της κουλτούρας που τους έχει νοτίσει (και σπάσει στις προηγούμενες γενιές) τα κόκκαλα, μας λέει κάτι? Μπα... ε?
Και φυσικά έχουν το δικαίωμα της αυτοέκφρασης - κι αφού ζουν (όσο, και για όσο) στον δυτικό κόσμο, κι αφού δεν είναι υποχρεωτική η μαντήλα, είναι επιλογή τους στον μικρόκοσμό τους, έτσι δεν είναι? Το θέλουν και το θεωρούν σωστό και ενδυναμωτικό της ταυτότητάς τους, σωστά? Εδώ μητέρες οδηγούν ακόμη τα κορίτσια τους στον γνωστό ακρωτηριασμό και στη Δύση, στη μαντήλα και στη μη συμμετοχή τους σε πολιτικής απόχρωσης διεκδικήσεις ας πούμε, κολλήσαμε?...
Γι'αυτό σας λέω, ποιοί είμαστε εμείς που θα ανακατευτούμε? Και τι μας νοιάζει? Για ποιό λόγο στο κάτω-κάτω να πάμε να μπλέξουμε? Σάμπως αν πραγματικά το ήθελαν και δεν είχε λόγο ύπαρξης αυτή η καταπίεση των γυναικών, όχι μόνο από άντρες, αλλά και από τις ίδιες τις γυναίκες (από άγνοια - μην πω πλήρη μεσάνυχτα? από την ασφάλεια του να διαιωνίσουν ένα σύστημα το οποίο κοστίζει μεν, μα με πολύ συγκρατημένη ζωή τις διατηρεί ασφαλείς μέσα στα κοινωνικά -και όχι μόνον- στεγανά τους? από φόβο για τη ζωή τους και το μέλλον των κοριτσιών απογόνων τους?), ε, αν το ήθελαν λοιπόν δεν θα την αποτίναζαν τόση καταπίεση σιγά-σιγά? Εστω οι τυχερές κοπέλλες που ταξίδευαν στο εξωτερικό?
Αλλά κι αυτές που έμεναν, μπούρκα απ'έξω, η απελευθέρωση όμως στο από μέσα, με το τρελλό εσώρουχο και το μακιγιάζ να οργιάζει, μια ισορροπία δεν την φέρνει? Στο κάτω-κάτω την άκουγαν την Μπούτο - πόσες όμως θα έβαζαν τη ζωή τους στο τραπέζι για να διεκδικήσουν αυτό για το οποίο τους μίλαγε? Στην καθημερινότητά τους, στο σπίτι τους, στη χώρα τους, όχι στα έδρανα κάποιου Πανεπιστημίου έξω...Ο φόβος όμως... η βία και ο εκφοβισμός... κι όλα πάνε στο βρόντο! Πόση σιωπή άραγε έχουν χωράσει οι καρδιές τους? Πόση διαστρέβλωση του σωστού και του λάθους, του κινούμαι ανάμεσα σε όλες τις παρωπίδες και τις απαγορεύσεις, σαν κλέφτης πετραδιών ανάμεσα στις γραμμές λέηζερ του συναγερμού του Μουσείου Ανθρώπινης Αξιοπρέπειας??
Μη μιζεριάζω όμως πρωτοχρονιάτικα. Αφού εδώ μια χαρά είμαστε, και στις γυναίκες φερόμαστε σούπερ, κορώνες στο κεφάλι μας τις έχουμε, όλα καλά. Η Μέση Ανατολή μπορεί να πάει για βρούβες απόψε. Αντε να πάω κι εγώ να φαρμακώσω λίγον ύπνο, ξέροντας ότι οι συναδέλφισσες γυναίκες είναι ασφαλείς, τις σέβονται, τις αγαπούν, τις προσέχουν και τους φέρονται σαν ίσους πολίτες.
ΥΓ- αυτές οι ασύλληπτα καταπιεσμένες γυναίκες στη μέση του ξεχασμένου από τον δίκαιο Θεό κόσμο, όταν γίνονται μάνες, τι περνάνε άραγε σαν μαθήματα ζωής στα παιδιά τους? Οσες υποθάλπτουν και διαιωνίζουν την καταπίεση, δεν είδαν ως κόρες τις μητέρες και τις αδελφές τους? Και οι άντρες που λύνουν και δένουν (τις γυναίκες για την ακρίβεια), δεν ήταν κάποτε παιδιά τέτοιων μανάδων? Πώς θα σπάσει ο αενάως αυτοσυντηρούμενος κύκλος του να μαθαίνεις να είσαι παγιδευμένη/ος και αβοήθητη/ος? Πώς θα καταρρίψουμε το να ενστερνιζόμαστε σαν μόνη πραγματικότητα αυτή που μας σερβίρει το θεριό?
Ποιοί (και θέλει πολλούς) θα αναλάβουν επιτέλους να καθαρίσουν, ορθώνοντας ανάστημα?
Πότε?
