Τώρα στα του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, έχω το πρόβλημα του ότι δεν μπορώ να μιλήσω με τον ίδιο τρόπο για τον Προκαθήμενό μας. Δε θ’αναφερθώ καν, γιατί δεν είναι ώρα παρά για απόλυτο σεβασμό στο ανθρώπινο μέρος της υπόστασής του. Κι απλώς να αναφέρω for the record, ότι χαίρομαι όσο τα μήντια τον αφήνουν ήσυχο, και σιχαίνομαι όταν βλέπω τα κοράκια της διαδοχής να κοντοζυγώνουν.
Οπότε θα γενικεύσω το θέμα μας. Ετσι ή αλλιώς στα περί σεξουαλικών σχέσεων δεν έχει γίνει κάτι κοσμοϊστορικά ρηξικέλευθο από γενέσεως θρησκευτικού μας manual, ούτε έχει ειπωθεί, γραφτεί ή μεταδοθεί με οποιονδήποτε τρόπο κάτι διαφορετικό από αυτά που πρέσβευαν οι ποιμένες μας την εποχή της προ-προ-προγιαγιάς μου...
Ξεκινάμε λοιπόν από το βασικό αξίωμα, ότι "Ο έρως της σαρκός" (μπλιαξ!) είναι "κάτι μιαρό" (μπλιαξ εις το τετράγωνον!), και "χρήσιμο μόνον δια τους σκοπούς της τεκνοποίησης". Πίστευε άραγε κανείς -ακόμη και προπολεμικά- ότι το ζεύγος συνευρίσκετο μόνον κατά την ημέρα της ωορρηξίας της κυρίας? Κι αφού το ήξεραν πως όχι, τότε για όσο σε ένα παντρεμένο ζευγάρι δεν έμενε έγκυος η κυρία, θα έπρεπε να τους πετροβολούν αμφότερους ως πορνοδιαστροφικούς σεξομανείς!
Τώρα βέβαια και στις τηλεοπτικές τους δηλώσεις έχει βγει η απόχη να «μαζεύει καλούμπα», γιατί το έχουν καταλάβει όλοι ότι "άλλαξαν οι καιροί". Εχουμε φτάσει πια στις υπεκφυγές τύπου: «Εμ, κοιτάξτε, δεν ευλογούμε ακριβώς το σεξ, αλλά αν το πούμε δημόσια θα φύγετε ακόμη και οι σκουλαρικάτοι που με τόσο κόπο μαζέψαμε», «Οπωσδήποτε, να, εεεε, η ηδονή είναι ψιλο-χοντρο-αμαρτία, αλλά αυτό επίσης δεν μπορούμε να το πούμε, έχουμε και τα παραδείγματα στον κύκλο των εργαζομένων σε μας!» και τέλος «Διαπιστωμένο, δε λέμε, οι σεξουαλικές σχέσεις πριν το γάμο είναι όπως και νά'χει αμαρτία, αλλά ποιός μας ακούει τώρα?!».
Καταλάβατε. Ο κόσμος τό’χει τούμπανο... Οπότε πώς στην ευχή να μιλήσουν για προφυλακτικά, από τη στιγμή που δεν παραδέχονται ανοιχτά ότι ο κόσμος κάνει έρωτα όποτε του την καρφώσει? Και γιατί να το κάνουν εδώ που τα λέμε, όταν η «αποχή» είναι η μόνη πέτρα που έμεινε να τους κρατάει το καπάκι στον τέτζερη που βράζει επικίνδυνα και θα τους πετάξει κάτω ?
Θα μου πείτε τώρα πάλι, αυτοί φταίνε, ή εμείς οι ίδιοι? Θυμηθείτε μόνο τι είχε γίνει με το βιβλίο: «Το 'μ' εις την 'ν'» του Ανδρουλάκη, το οποίο οι θερμόαιμοι Ψωμιαδό-πληκτοι ευχαρίστως το έκαιγαν μαζί με τον Μίμη. Να χαρώ εγώ σύγχρονη Ελλάδα! Ευτυχώς είμαστε ερασιτέχνες σε όλα μας, αλλιώς τον έβλεπα... επικυρηγμένο ωσάν άλλο Ρουσντί τον διανοούμενο/πολιτικό (τον Μίμη καλέ, δεν μίλησα για τον νομάρχη, δεν είπα τραγουδιστή/ζορό/πολιτικό!).
Κι απορώ, αφού είμαστε τόσο αγνοί κι αμόλυντοι, ποιοί ρε παιδάκι μου γεμίζουν τα τσοντάδικα ή/και κάνουν στοκ από σεξο-dvds, ποιοί συντηρούν τα καλά τα σπίτια, ποιοί είναι αυτοί που ψωνίζονται (δε χρειάζεται να σας πω τα στέκια, τα ξέρετε, τα υποψιάζεστε έστω, μια βόλτα και θα δείτε πόση κίνηση έχει η ερωτική νυχτερινή ζωή), ξοδεύοντας ένα σκασμό από χρήμα ως χρόνο? Και ποιοί βερνικώνουν κέρατα επί κεράτων βάσει οργανωμένου σχεδίου με πολλά άλλοθι, κέρασμα στους νόμιμους και μη συντρόφους τους ή/και πατώντας κάθε όρκο αγαμοσύνης?
Αλλού ζούνε όλοι αυτοί? Δεν είναι ανάμεσά μας? Δεν έχουμε όλοι κάνει κάτι από όλα αυτά σε κάποια φάση της ζωής μας? Τι γίνεται τελικά, το κεράκι που ανάβουμε μετά με κατάνυξη, είναι το αλεξίσφαιρο προπέτασμα καπνού για να κρυβόμαστε από πίσω μια χαρά? Αφού μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια...
Αχ αυτό το κεράκι εδώ που τα λέμε, να κάνουμε τα χίλια μύρια καθημερινές, αλλά να είμαστε τα καλά παιδιά Κυριακάς, εορτάς κι αργίας... και να προσευχόμαστε να μην έχουμε κολλήσει τίποτα στο εντωμεταξύ...
Ας πάρουμε έστω κάτι ακόμη πιο απλό: τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου.
Η πρόταση ήταν να μην εορτάζουμε τον ξενόφερτο άγιο (ποιός ξέρει τι βλεννόροιες και σύφιλες κουβαλάει και του λόγου του!), αλλά το ζεύγος Ακύλα και Πρίσκιλλας. Που ως ντούο έχει βρε παιδί μου έναν πεντακάθαρο συμβολισμό: είναι αμφότεροι μαθητές του Αποστόλου Παύλου, ναι, εκείνου με τις πιο σκληροπυρηνικές απόψεις κατά του έρωτα και των σεξουαλικών σχέσεων. Και των γυναικών βεβαίως βεβαίως (η ρίζα του κακού, αχ Εύα, εσύ έφυγες νωρίς!).
Τίποτα στη σχέση του ζεύγους που λέτε δε θυμίζει έρωτα, παρά θρησκόληπτους συγκάτοικους, με τυχαίο το γεγονός ότι ανήκουν σε διαφορετικό φύλο. Σάμπως το έλεγξαν και ποτέ?!
Βρείτε μας κάτι που να συμβολίζει τον σαρκικό έρωτα, έστω και σε εξιδανικευμένη μορφή – τονίζω: εξιδανικευμένη, όχι ανύπαρκτη!- κι εμείς μέσα! Να μην κουβαλάμε και τη σακούλα κάθε 14 Φλεβάρη από το sex-shop και μας πιάνει στο στόμα της η κουτσομπόλα γειτόνισσα, χάρη θα μας κάνετε! Αλλά τι να προκάμει, ακόμη κι αν καταφέρνατε αυτή τη μία μέρα απενοχοποίησης, που ακόμη στην Ελλάδα αν κουβαλάς μαζί σου προφυλακτικό θεωρείσαι βρωμοσάτυρος καμπουρογαμόσαυρος αν είσαι άντρας και εξώλης και προώλης νυμφομανής αν είσαι γυναίκα.
Το ότι η ανθρώπινη φύση πάντως, με το ένστικτο της αναπαραγωγής και τον τρόπο αναπαραγωγής (το σεξ ντε!), έχει δαιμονοποιηθεί, δεν είναι αποκλειστικό copyright των ορθοδόξων. Είδαμε στο προ-προηγούμενο ποστ πώς ο παπισμός θεωρεί επίσης την ηδονή αμαρτία, και γι’αυτό απαγορεύει αυστηρά τη χρήση προφυλακτικών, με επακόλουθο το να είναι αδύνατο να κάνεις οικογενειακό προγραμματισμό και να είσαι εκτεθειμένος σε οποιαδήποτε σεξουαλικά μεταδιδόμενη ασθένεια. Αυτό όμως δεν κάνει την ευθύνη μικρότερη για τους δικούς μας.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Ορθοδόξων Σπουδών μάλιστα συνήλθε και εξέδωσε ψήφισμα στο οποίο αναφέρει μεταξύ άλλων (25/1/99):
«Σε όλη την έκταση του Ευαγγελίου, στα συγγράμματα των Πατέρων, στους κανόνες των συνόδων, στους βίους των αγίων, στα ασκητικά κατορθώματα των οσίων υμνούνται η αγνότητα, η καθαρότητα, η σωφροσύνη και καταδικάζονται οι σαρκικές επιθυμίες και ηδονές, η ασέλγεια, οι πορνείες και οι μοιχείες.»
Πράγματα δλδ που δεν θα υπήρχαν ως προσφορά, αν δεν υπήρχε ντε φάκτο η ζήτηση.
Οι κορυφές του spiritual κόσμου μας λοιπόν επιχειρηματολογούν "υπέρ της εγκράτειας", και παραθέτουν αποσπάσματα γιατρών οι οποίοι υποστηρίζουν ότι:
"η λειτουργία της αναπαραγωγής είναι λειτουργία πολυτελείας, δεν είναι επιτακτική" (Δρ. Τουλούζ). Τον Μάρτιο του 1998 είχε οργανωθεί κιόλας ημερίδα για πνευματικούς μητρόπολης, με θέμα την "Ποιμαντική αντιμετώπιση των προγαμιαίων σχέσεων". Ο εισηγητής στην ημερίδα είχε αναπτύξει "τη θέση της Αγίας Γραφής και της Ιεράς Παραδόσεως, σύμφωνα με την οποία οι προγαμιαίες σχέσεις απαγορεύονται απολύτως, συνιστούν δε θανάσιμη αμαρτία η οποία μάλιστα θεωρείται και κώλυμα προς Ιερωσύνην".
Στο αυτοβιογραφικό "Καταφύγιο Ιδεών" δε, ο Χρήστος Γιανναράς περιγράφει την πικρή προσωπική του εμπειρία από τον κλειστό κόσμο των εκκλησιαστικών οργανώσεων:
«... Θυμάται ότι έμεινε μέχρι τα 29 του χρόνια αποκλεισμένος όχι μόνο από τον έρωτα, αλλά ακόμα και από την απλή επαφή με το άλλο φύλο. Ο κόσμος της χριστιανοσύνης ήταν για τους πιστούς θεολόγους αυστηρά μονόφυλος. Ο ίδιος ο Γιανναράς αναλύει τον εσωτερικό μηχανισμό που επέτρεπε στους νέους να αποδέχονται αυτή τη στέρηση: "Η άψογη ηθική μου καθαρότητα, η ανεπίληπτη σεξουαλική μου εγκράτεια (...) ήταν απαραίτητα ερείσματα της ψυχολογικής μου ανάγκης να είμαι 'κάτι ξεχωριστό', να διαφέρω από τους πολλούς και 'συμβιβασμένους'". (σελ. 260)»
Οπερ μεθερμηνευόμενον ότι έτσι και χαθεί ο άσσος της απαγόρευσης, εξισώνεται ο αφοσιωμένος κληρικός με τον λαϊκό, και παύει να ισχύει ο «αδαμάντινος χαρακτήρας», η «άμεμπτη ηθική» που διαχωρίζει τους δυνατούς (και άρα άξιους για το "χρίσμα" και την σχετική εξουσία) από τους αδύναμους.
Τώρα να μιλήσω για το τί γίνεται κεκλεισμένων των θυρών, δε χρειάζεται νομίζω: εν ψυχρώ δολοφονία π.χ. αφοσιωμένου από την παντρεμένη ερωμένη του, μέχρι τα καινούρια νεαρά αγόρια και τη «μύησή» τους... Ολα τα βλέπουμε... μόνο οι εμπλεκόμενοι και κάτι θείτσες κλείνουν μάτια κι αυτιά και δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι τα βλέπουν, όσο νέα παιδιά κινδυνεύουν και να χαζοπηδιούνται, για να το πω απλά, και να κολλήσουν και να μεταδώσουν - AIDS μεταξύ άλλων.
Εμείς δε μιλάμε, εκείνοι δεν μιλάνε, εκείνα που τώρα ξεκινάνε δεν έχουν με ποιόν να μιλήσουν... Αυτό είναι η ντροπή, κι όχι το πήδημα. Ειδικά στην εποχή μας που όλα είναι χύμα και στον αέρα, το να απορρίπτουν σήμερα με τέτοια προσήλωση την σεξουαλικότητα των ανθρώπων και άρα και την δυνατότητα προστασίας τους, είναι από παρωχημένο κι επικίνδυνο μέχρι αναχρονιστικό και εγκληματικό.
Κρίμα πραγματικά για τους λίγους τίμιους και ηθικούς μοναχούς, τους αληθινά ταμένους στο Θεό, εκείνους που όντως απέχουν από επιλογή κι όχι σαν από τιμωρία, και που μπορούν και μας βοηθάνε με τον τρόπο τους...
Ακόμη λοιπόν και ο Γιανναράς,
«... ο οποίος ανάλωσε ένα ολόκληρο βιβλίο για να μας περιγράψει με τα θλιβερότερα χρώματα πού οδηγεί αυτός ο δογματισμός της 'αυταπάρνησης', κάτω από το βάρος των επικριτών του υποχρεώθηκε να αναδιπλωθεί. Συνέγραψε ειδικό τομίδιο, για να αντιπαρέλθει τις κατηγορίες και επικαλείται άρθρο του στην επίσημη εφημερίδα του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου ('Εκκλησιαστική Αλήθεια', 16/2/1987), στο οποίο καλούσε τους κατηγόρους του να προσκομίσουν 'ένα οποιοδήποτε κείμενό μου, ή έστω μαγνητοφωνημένη ομιλία μου (...) όπου να προέτρεψα τους ανθρώπους σε προγαμιαίες και εξώγαμες σχέσεις'.
Ιδού, λοιπόν, το κλειδί της απαξίας που εκφράζεται για τις 'αδυναμίες της ανθρώπινης σάρκας' από κατά τα άλλα προοδευτικά χείλη. Η ερωτική αποχή και η στέρηση αποτελεί (την) ειδοποιό διαφορά του αφοσιωμένου κληρικού από τον λαϊκό. Αν θεωρηθούν παραδεκτές οι προγαμιαίες σχέσεις και απαλλαγεί από το βάρος της αμαρτίας η ηδονή, αφαιρείται από τους ανθρώπους της εκκλησίας το 'ατού' ότι μπορούν να πράξουν εκείνο που αδυνατούν οι κοινοί θνητοί, οι 'λαϊκοί', δηλαδή να μείνουν 'αγνοί'".
(Ελευθεροτυπία, 13/2/2000)
Κι αυτά όταν στις προχριστιανικές κοινότητες το σύνηθες ήταν ο ελεύθερος έρωτας, κι όχι ο αφοσιωμένος ιερωμένος. Αλλά αν αρχίσω τώρα να αναλύω τα περί Νικολαϊτών - και όχι μόνον, θα ξημερώσουμε.
Θέλω να πω, το ότι οι πρώτοι χριστιανοί έβγαζαν τα μάτια τους κανονικά και με το νόμο, θα έπρεπε έστω να υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού των ποιμένων μας. Να μην αποποιούνται εντελώς την ιστορία – και για να γίνεται αυτό από τότε, που και πάλι ήταν πιο πολιτισμένοι σε σχέση με τους προγόνους τους, σημαίνει ότι η ανάγκη (ηδονής, εκτόνωσης, αναπαραγωγής), είναι πολύ μεγαλύτερη της «κοινωνικοποίησης» και του «εκπολιτισμού» των "βαρβάρων".
Κι ερωτώ: οκ, όποιος θέλει να αποσυρθεί από τα εγκόσμια και να αφιερωθεί σε κάτι διανοητικά απαιτητικό, ίσως να μην έχει ή να μην θέλει να έχει το νου του στην ηδονή, που θα τον απασχολούσε από την εκπαίδευσή του. Δεν το γνωρίζω και δεν μπορώ να το γνωρίζω.
Ολοι οι υπόλοιποι όμως τι χρωστάμε?
‘Η μήπως θα πρέπει να είμαστε έτσι ή αλλιώς ταμένοι στον ίδιο δρόμο, απλώς πες ένα σκαλοπάτι λιγότερο,άρα πάλι δεν πρέπει να έχουμε το μυαλό μας «εκεί»? Holy Cow!
Γιατί να μου απαγορεύεται να δείχνω στον άνθρωπο της ζωής μου την αγάπη, την αφοσίωση, τη στοργή, την τρυφερότητα και τη λαχτάρα που έχω γι’αυτόν, με ό,τι έχω και δεν έχω, συμπεριλαμβανόμενου και του σώματος? Και να μπορώ να προμηθευτώ προφυλακτικά χωρίς να το βγάζω παράρτημα μεν, αλλά και χωρίς να με γεμίζει τύψεις κι ενοχές μια Εκκλησία ολόκληρη... και να μην με κουτσομπολεύει όλη η γειτονιά με τις θεούσες της γι’αυτό?!?!
Βάλτε ας πούμε δυό-τρία κουτιά με προφυλακτικά πάνω-πάνω στο καρότσι στο σούπερ-μάρκετ και κάντε το γύρο από τη μια άκρη μέχρι την άλλη. Αν δεν γυρίσουν όλοι από κρυφά έως εντελώς φανερά να σας "κόψουν" και να βγάλουν συμπέρασμα, να με φτύσετε! Η εξηγείστε μεγαλόφωνα στο παιδί σας τι είναι αυτά τα κουτάκια, μπροστά-μπροστά στο ράφι στο φαρμακείο, την ώρα που περιμένουν στην ουρά για το αντιγριππικό, να δείτε πώς στήνονται στο άψε-σβήσε αυτιά-λαγάνες και... ηθικόμετρα (πώς λέμε "βλακόμετρα"?!)!
Μέχρι να πάρει χαμπάρι ένας νέος άνθρωπος λοιπόν τι παίζεται στον έρωτα και να πάρει συνειδητά και ώριμα τις αποφάσεις του για τις σχέσεις του, από το να πηδάει κατσίκες ή να γίνεται η κλασική φάση της «από μπρος παρθένα...», γιατί να μη μπορεί να «πειραματιστεί» με σεβασμό προς το σώμα και το δυναμικό του εαυτού του και του/της συντρόφου του?!?!? Πώς θα ζήσει από νέος με προσδόκιμο τα 80 του χρόνια? Με νηστεία και προσευχή? Το 2007?!!!!!
Σε μια εποχή που καταρρέουν με θόρυβο όλες οι αξίες γύρω μας, και η μόνη ελπίδα μας φαίνεται η επανεφεύρεση όσων μας έφεραν ως εδώ (αγάπη, σεβασμός, αλληλεγγύη, ειρήνη, συνοχή), ποιός, πώς και γιατί απαγορεύει να πλησιάσουμε πάλι τον Θεό και τον Ανθρωπο μέσα στο Σύμπαν, μέσω του άλλου σώματος? Με προφυλακτικό και σκάφανδρο, if this is what it takes, μαζί στο διαχωρισμό της ήρας από το σιτάρι (γιατί έχει πολύ διαχωρισμό, συμφωνούμε), αλλά να ψαχτούμε που να πάρει, να καταλάβουμε, δεν έχει τυφλοσούρτες η κατανόηση της ζωής και του νοήματός της... Κι αν τινάξουμε αδίκως τα πέταλα και πρόωρα, για ένα προφυλακτικό που δεν φορέθηκε, το κρίμα το αναλαμβάνει η Εκκλησία άραγε?
ΥΓ- για όσους αναρωτιούνται, όχι, δεν τάσσομαι υπέρ της τσουλοποίησης/ εκχυδαϊσμού/ εκπόρνευσης/ φτηνοποίησης των πάντων! ΝΑΙ στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και στο να ονομάζουμε και να συζητάμε ελεύθερα με τα παιδιά μας ΑΠΟ ΜΙΚΡΑ, αποενοχοποιώντας το όλο θρησκευτικό ορθόδοξο ταμπού το οποίο έχει υστερικοποιήσει μαζικά τις οικογένεις. Αλλά ΟΧΙ στο να πετάμε τα παιδιά μας να κολυμπήσουν με τις δικές μας παρωπίδες, μέσα στους κροκόδειλους!
Δωράκι στον doctor!
