Η ζωή στην Ελλάδα καθίσταται όλο και δυσκολότερη.Πόσο πιο βαθιά χωθήκαμε στο βούρκο... όλοι σκάψαμε, όλοι φτύσαμε για να τον γεμίσουμε βρωμόνερα και τώρα μια επιπλέουμε, μια βουλιάζουμε, μια κολυμπάμε για λίγο και πιανόμαστε από κάνα ξερόκλαδο, ίσα να νομίσουμε ότι είμαστε καλύτεροι Ελληνες από τους άλλους, και μετά πάλι τα κεφάλια μέσα...
Οταν όμως ο Ελλην λαδώνει, μιζώνει και διαπλέκεται... κεντάει!Θα το καταλάβαινα αν είμασταν στην Ελλάδα του ’50 και προσπαθούσε ο κόσμος να ορθοποδήσει, στην Ελλάδα του ’60 και του ’70 με τον ψυχρό πόλεμο και τη μάχη των ιδεολογιών, που ο κόσμος δεν έβλεπε ελπίδα παρά σε συστήματα και έτρεμε το αντίπαλον δέος, στην Ελλάδα του ’80 έστω που περνούσαμε στην νέα εποχή και ξαφνικά γίναμε Ευρώπη (για την ακρίβεια Αμερική με τον υπερ-καταναλωτισμό της, ποιός την έχεζε την Ευρώπη) και θέλαμε την άνεση και ό,τι άλλο δεν κατάφεραν τα σόγια μας τόσες γενιές πίσω...
Από καρέκλα του "Κουλτούρα να Φύγουμε"σκηνοθέτη, στις καρέκλες -από ξύλο teak- για την πισίνα με υπερχείλιση...Αλλά τώρα στα ‘00ς, που η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας έχει κάποια στέγη, σχετικό φαί στο τραπέζι, κάποια -έστω και οριακή- οικονομική άνεση και σκόρπιες αλλά νομότυπες «οδηγίες προς ναυτιλλομένους» για να πορευτεί, το να συμβαίνει αυτή η απατεωνιά σε τέτοια κλίμακα είναι από τα άγραφα.
Αν τηγανίζονταν μόνο οι κλέφτες, και περνούσαμε όλοι από μια επίσκεψη εδώ, θα έμεναν πάνω από μια χούφτα Ελληνες? Βαρέθηκα να τα γράφω, βαρέθηκα να τα λέω, βαρέθηκα να τα τρώω στη μάπα, βαρέθηκα να αισθάνομαι κάθε βράδυ χοντρομ@λάκας που εξακολουθώ να πηγαίνω με το σταυρό στο χέρι ευχόμενη να πέσω κάθε φορά σε τίμιους και ηθικούς ανθρώπους!
Ελληνικό Δημόσιο, η σίγουρη καρέκλα!
Βλέπω κάτι εξώφθαλμες παρανομίες και κόσμο να περνάει ανέλπιστα καλά, όσο δεν είχαν δει ούτε στον ύπνο τους, γιατί βρέθηκαν στο «σωστό» μερος, τη «σωστή» στιγμή, με τους «σωστούς» ανθρώπους και διαστρέβλωσαν το σύστημα με τις γνωστές μεθόδους... και φρίττω, αηδιάζω, θυμώνω, μου έρχεται να σκάσω! Αλλά στο τέλος βέβαια σκάω και το τρώω.
Εννοείται ότι δεν τρώω μόνο το ότι όλα είναι σαφώς καλύτερα για εκείνους, αλλά και το ότι όλα είναι σαφώς χειρότερα για μένα.
Νεοελληνική αισθητική με τον απέθαντο.Εγώ φταίω βέβαια, που ούτε status τηλε-σελέμπριτυ έχω, ούτε σαρωτική πολιτική ισχύ έχω, ούτε φαινότυπο λαμόγιου έχω, ούτε καν αποτελώ γρανάζι διαφθοράς η ηλίθια! (δεν έχω και ποιόν να διαφθείρω εδώ που τα λέμε... How lame is that!)
Οπότε κάνω έναν μίνι απολογισμό του στενού κορσέ τριγύρω μου, με την κρυφή ελπίδα του χρόνου τέτοια εποχή να έχει αλλάξει κάτι.
Λέτε?
Ο ένας παραιτήθηκε, ο άλλος χαροπαλεύει, η "εθελουσία" έξοδος δεν είναι πλέον ρόδινη, ηρωϊκή ή εύκολη.Η τελικά εμείς οι Ελληνες είμαστε οι μεγαλύτεροι κατάπτυστοι του πλανήτη, κι απλώς το κρύβαμε καλά τόσον καιρό?
Γιατί και το να σιωπούμε οι υπόλοιποι, συγκατανεύοντας τα κλασικά «εδώ είναι Ελλάδα, τι να πεις», και να αφήνουμε τους άλλους να κάνουν τα σολαρίσματά τους, είναι το ίδιο κατάπτυστο.
"Με λένε Ταδόπουλο, με τρώτε στη μάπα στα παράθυρα, σας τα παίρνω από παντού και είμαι ωραίος."Τέρμα οι γκρίνιες για φέτος όμως, ας γιορτάσουμε τα καλά που έχουμε μέσα μας, όσοι τα έχουμε, για όσο, και ας προσπαθήσουμε να τα κάνουμε να επικρατήσουν. Ενα «ΟΧΙ ρε σεις στο μπάχαλο πια!» (Ναι στα μελομακάρονα) και μια σοβαρή στάση στην καθημερινότητά μας είναι αρκετά.
Αυτήν την καρέκλα στο Καφενείο "Η Ελλάς", ποιός θα την πάρει?Χριστούγεννα λοιπόν και καιρός για λίγη ακόμη σάχλα, το δικαιούται το έρμο τούτο μπλογκ!
