Pork-a Mizeria… (oink!)
Aξίωμα: όλη η Ελλάδα μισεί τους πλούσιους! Εκτός από τους κράτος-εν-κράτει πλουτοκράτορες, που δεν μισούν τους σκέτους πλούσιους (σιγά την πλέμπα!) αλλά τους άλλους πλουτοκράτορες, που τα λεφτά τους ζυγίζουν περισσότερο στις μεγάλες πιάτσες.
Το πόσο βέβαια ο καθένας μας εδώ πέρα σιχαίνεται τους πλουτοκράτορες, φάνηκε περίτρανα όταν πουλούσαν σπίτια και χωράφια για να πάρουν μετοχές στο χρηματιστήριο - για το οποίο δεν ήξεραν ούτε καν τι είναι πριν γίνει το "μπαλλόνι" που παρέσυρε τα πάντα...
Ακουσα με τ'αυτιά μου συνάδελφο τότε να λέει στο αφεντικό εκείνον τον καιρό: "Εσύ μου δίνεις 400 χιλιάρικα σ'ένα μήνα, όταν στο χρηματιστήριο βγάζω 500 σε μια βδομάδα. Δώσε μου 500 το μήνα για να κάτσω". (Τον ξε-έκατσαν)!
Πλούτος - "One can never be too rich or too thin".
Να όμως, πόσο πιο rich να είσαι από τον Βασιλάκη (Καϊλα- εξ Αμερικής ορμώμενο όμως), του οποίου η χρηματιστηριακή αξία είναι απλώς ένας συμβολικός αριθμός? Είναι σα να βαθμολογούν οι μέτοχοι μιας παγκόσμιας εμβέλειας εταιρίας, την δύναμη, την επιτυχία και την ικανότητα της εταιρίας να βγαίνει συνεχώς από πάνω: «Θεός 100, Μπιλλάκος 99 κόμμα πόσο είπαμε?»
Τόσο χρήμα καταντά... αηδία - και μεγάλος φορολογικός πονοκέφαλος! Ασε την διαχείρησή του που σε οδηγεί άνετα στην παράνοια, αν δεν έχεις ταλέντο στο να μην παίρουν τα μυαλά σου αέρα... Οπότε αγοράζεις τζιμάνια οικονομικο-φοροτεχνικο-νομικούς συμβούλους, suits απ’έξω, jaws από μέσα, και τους βάζεις να σου φορμάρουν ένα όμορφο Ιδρυμα. Του παραχωρείς τα εισοδήματά σου και presto! Το καλύτερο εφαρμοστέο «win-win» case ever! Και θα βοηθήσεις σοβαρά αναξιοπαθούντες, και θα κερδίσεις το σεβασμό της κοινής γνώμης, και θα μείνεις στην ιστορία, και μέχρι τότε θα έχεις γλυτώσει κολοσσιαία φορολογία...
Ο Bill δίνοντας ένα τεράστιο μέρος της περιουσίας του στο Ιδρυμα Bill & Melinda Gates τουλάχιστον, κάνει το λεγόμενο tax shield (μειώνοντας το φορολογίσιμο ποσόν κι ελέγχοντας κιόλας το πώς ξοδεύονται αυτά τα χρήματα, από το να τα δίνει στην κυβέρνηση και να τα κάνει αυτή ό,τι θέλει). Γι’αυτό είχε και τα νομικο-φορολογικά τράβαλα με την κυβέρνηση την δεκαετία του ‘90.
Διότι χαρίζοντας σε φιλανθρωπίες, μείωσε το tax liability του, στερώντας το κράτος από τα ιλιγγιώδη ποσά τα οποία υπολόγιζε να εισπράξει, και ως συνήθως, η κυβέρνηση δεν παραιτείται από tax revenues έτσι εύκολα... Δεν λέμε ότι δεν πληρώνει φόρους, απλώς ότι πληρώνει λιγότερους φόρους. Κι έξυπνος και γενναιόδωρος, το καλύτερο σενάριο, έτσι? «Στερεί» από το κράτος μεν, βοηθάει ντιρέκτ χωρίς να χάνονται λεφτά στη διαδρομή δε...
Για γκρίνιες, όπως π.χ. ότι μπορεί να «διαχειριστεί» τα χρήματα, αλλά με fiduciary duty (δλδ δεν μπορεί να διαθέσει πάνω από τον «μισθό» που παίρνει και αν αυτός ο μισθός ξεπεράσει ορισμένο όριο, χάνει κάθε tax shield), ισχύει το ότι για να αντιμετωπιστεί το conflict of interest και τα breaches of duty, εργάζεται ολόκληρο επιτελείο - ή θα το άφηνε στην τύχη? Please! Θα το ξέρετε βέβαια ότι το IRS έχει ειδικό computer system για τον Bill alone, κι εκείνος τα "σκυλιά του" δουλεύουν για tax optimisation plans!
Κι επίσης για το ότι τα χρήματα δεν είναι τα προσδοκώμενα ή/και καταλήγουν σε τσέπες, τα ιατροφαρμακευτικά είναι ληγμένα, άχρηστα και βγάζει ΚΑΙ από αυτά, η βοήθεια είναι ανθρωπιστική και ουχί επενδυτική, θα μπορούσε κάλλιστα να μας πει «τα κάνω φορολογήσιμα μασούρια» και να λήξει η υπόθεση.
Υπάρχουν τόσοι μεσάζοντες μέχρι να φτάσει η όποια βοήθεια (και δε μιλάμε γιa τριτοκοσμικές χώρες, δείτε τι σφαγή γίνεται με υποτροφίες...), που έστω, και με μεγάλη φύρα, ας προσφέρουν τα χρήματα ανακούφιση όσο το δυνατόν, μέχρι να βελτιώσουμε τις διαφάνειες, και τους μηχανισμούς διαχείρισης κι απορρόφησης. Καλό θα ήταν να έφτανε το 100% και με πλήρη διαφάνεια.
This is not the way business or charity is done though…
Φτώχεια - μια κατάσταση συνεχούς σύγκρισης με κάποιον άλλον. Για τον έναν μπορεί να είναι το "δεν έχω να φάω" (αλλά και ο φίλος μου από την πατρίδα το ίδιο, τουλάχιστον μοιραζόμαστε την ξενιτειά). Για τον άλλον το ότι στη δική του την προεδρική σουϊτα δεν έχει την τάδε σαμπάνια στο ψυγειάκι = τόσα τους σκάω και ξεχνάνε λεπτομέρειες = πάω στοίχημα ότι στον ΧΨΩ δεν θα το ξεχνούσαν = πόσο ακόμη να δουλέψω για να τρέμουν όλοι τα λεφτά και την εξουσία μου?
Ενα μικρουλάκι πετραδάκι με βλεφαριδούλες: η φτώχεια δεν είναι αίτιο – αιτιατό. Είναι φαύλος κύκλος.
"In economics and sociology, the cycle of poverty or the poverty cycle is a social phenomenon whereby poverty-stricken individuals exhibit a tendency to remain poor throughout their lifespan and in many cases across generations.
The cycle of poverty has been described as a catch-22 and a feedback loop, as it occurs because the financial resources necessary to get out of poverty, namely productive capital, which some critics believe can only be obtained if the individual has financial resources in the first place. Some critics assume that the poverty-stricken find it extremely difficult to get out of poverty because they do not possess enough resources to invest in their own economic development". (Cycle of Poverty).
Το productive capital βέβαια μας τελείωσε – τώρα το κεφάλαιο είναι η γνώση. Οκ, σύμφωνοι. Ως προοπτική γενικώς και ως εξέλιξη ειδικώς, όπου και όσο μπαίνει σε εφαρμογή. ΑΛΛΑ: Η γνώση δεν τρώγεται! Αλλιώς τα δις που μαζεύονται δεν θα πήγαιναν σε εκ-δυτικοποιημένες τσέπες όσο τα ινδόπουλα τα τρων οι μύγες στην καλύτερη... (στις άλλες Γ'κλασάτες χώρες εντωμεταξύ τιιιιι?.... μπαααα, ε?)
(α, τι καλά, στη Μπιάφρα σήμερα βραδυνό μενού από Ιρλανδέζικο θαύμα! Κι επιδόρπιο μαλαισιανό software, με σως ινδικού προγραμματισμού!)
Φέτος τα Χριστούγεννα κάντε ένα πραγματικό, ουσιαστικό δώρο: γίνετε ανάδοχοι γονείς με την Action Aid Hellas.
