Fa la la la laaa la la la laaa!"
Εδώ και μήνα σχεδόν, που είδα τα πρώτα ισόγεια από γιαπιά να γίνονται εποχιακά μαγαζιά και να στολίζονται με ό,τι πιο τρανς-στρας φωτεινό χριστουγεννιάτικο πούλουδο βάζει ανθρώπου νους, μ' έσφιξε το στομάχι μου. Οχι μόνο γιατί σκέφτομαι την ασύλληπτη σπατάλη με όλα αυτά τα στολίδια (οκ, είναι πανέμορφα, παραμυθένια, καμμία αντίρρηση), και το τι θα γίνει σε περίπτωση φωτιάς (Πάσχα νωρίτερα?!), αλλά γιατί ήρθα στην ευχάριστον θέσιν να είμαι εγώ, εδώ και περισσότερα χρόνια απ’όσα αντέχω, εκείνη που αναλαμβάνει το χαμαλίκι των γιορτών στο σπίτι.
Χωρίς κάποιον να υπάρχει από πίσω για να σκουπίσει τις μπάλλες που θα σπάσω, τις πευκοβελόνες που θα μαδήσω, τα δώρα που θα ξεχάσω ή που θα πάρω εντελώς λάθος και θα πρέπει να ξαναγοράσω, τις επισκέψεις που θα μπερδέψω και θα έχουμε conflicting schedules, τα νεύρα που θα εκτοξεύονται προς πάσα κατεύθυνση και ποιός θα τα μαζέψει και τον ύπνο, τη χαλάρωση, που κανείς δεν θα «καθαρίζει» ως γραμματέας και υπνοωρο-φύλακας ώστε να σαπίσω με την ησυχία μου... Κανείς. Ο,τι πλέον πάει στραβά, εγώ. Και την εύφημο μνεία για ό,τι θα πάει καλά, οι άλλοι.
Χαλάλι βέβαια. Οταν τα παιδιά σου στολίζουν δέντρο και φτιάχνουν ευτυχισμένες παιδικές αναμνήσεις, βγάζεις τον σκασμό και λες "Θεούλη μου σ'ευχαριστώ!". Προσπαθείς να ξεχάσεις για λίγο τη λάντζα, τη μανούρα, όλα τα μετόπισθεν. Που και να προλάβεις αυτά, θα υπάρχουν κι άλλα χίλια στη γωνία να σου φορτωθούν. Και δουλειά. Και τόσοι άνθρωποι που όχι Χριστούγεννα, ούτε μια στοιχειωδώς μπορετή μέρα δεν θα έχουν, ούτε τώρα ούτε ποτέ. Και δώσ’του οι λίστες μου, μην ξεχάσω κάτι, μην αφήσω κανέναν παραπονεμένο, μη και δεν παίξω τις τρίλιζες που σκάνε μύτη κάθε μέρα ως οφείλω.
Συμφωνία με μένα: δεν θα τα καταφέρω όλα. Ούτε τώρα ούτε ποτέ! Υπογραφή, ο ξεμασκαρεμένος μου εαυτός. Ο «ούτε για καραγκιόζης δεν κάνεις» εαυτός μου, που κοιμάται μαζί μου και με ξέρει όπως δε με ξέρει κανείς.
Αλλά αυτό δε με ξε-αγχώνει καθόλου. Και άντε και τα έκανα όλα με το παραπάνω. Ποιός θα τα μαζέψει το σύμπαν και θα το πακετάρει μετά, ποιός θα ξαναφέρει το σπίτι και τη ροή στις προ-εόρτιες διαστάσεις? Και τη θλίψη στ’απόνερα της φιέστας, ποιός την κουλαντρίζει? Γλυκό συναίσθημα «Ημουν κι αυτά τα Χριστούγεννα στα πόδια μου, κι επεβίωσα, έβαλα και λίγες στιγμούλες στην τσέπη, ψήνονται και οι φωτογραφίες για το άλμπουμ (πωπωωω, πόσο μεγάλωσαν τα παιδιά!), και του χρόνου με υγεία». Αλλά...
Αυτοί που δεν θα είναι εδώ? Κι όχι μόνο γιατί το φωτοστέφανο τους κάνει να μας βλέπουν από ψηλά και να μας χαίρονται (λέω με θρησκευτικό παραλήρημα), αλλά αυτοί με τους οποίους τά'χουμε τσουγκρίσει, κι έστω και για μια μικρή στιγμούλα τους θέλουμε να τους αγκαλιάσουμε και να τους πούμε "Ελα, δεν το'θελα, πάμε να κεραστούμε, και να θυμηθούμε πως μοιραστήκαμε τόσα που δεν αξίζει η τελευταία γεύση νά'ναι πικρή...". Αυτοί?
Ακόμη δεν έχω πλησιάσει πατάρι. Δεν έχω υποκύψει σε σαχλοχρυσοσκονάτο τζαντζαλάκι. Τα ματάκια όμως, τέσσερα μεγάλα και γυαλιστερά σα βρεγμένες ολοκάθαρες χαντρούλες, με κοιτάζουν όλο προσμονή: "Δε μπορεί, αυτή όλο και κάτι σούπερ-γουάου θα μας φτιάξει, είναι μάγα η μαμά μας!". Κι εγώ κάνω το μαλάκα γιατί δεν αντέχω ακόμα. Δεν είμαι έτοιμη.
Για καμμία γιορτή ή ορόσημο πλέον δεν είμαι έτοιμη. Απλώς έρχονται, κάνω ό,τι μου βρίσκεται πρόχειρο πάνω μου, άσσοι δεν υπάρχουν στο μανίκι γιατί τα έχω και τα δύο ρολλαρισμένα πάνω από τους αγκώνες για να βγει η μέρα, κι εύχομαι να μη μου το κρατήσουν πολύ...Τόση ευλογία, σπατάλη και ζαμανφου-κιαπανω-τουρλίαση, είναι λογικό να με αγχώνει?
