Μπορείς να πιστέψεις με το ζόρι
στο "Ναι, δώσε!" ή το "Οχι, μερσί"?
Τόσα επιχειρήματα όλες αυτές τις μέρες, είμαι χριστιανός, όχι δεν είσαι, πιστοί, θρήσκοι, θεούσοι όλων των κλιμακίων, άπιστοι, άθρησκοι, άθεοι, θρησκόληπτοι... Οφθαλμοφανές ποιοί έχουν και ορθολογικό back-up, αλλά οι ίδιοι εμμένουν στην ίδια άποψη, επί σειρά μηνών, επί σειρά ποστς, επί σειρά σχολίων...
Να το πάρω αλλιώς, σε αυτά δε χωράνε ημίμετρα. Σε θέλω Η δε σε θέλω. Σε Πιστεύω Η δεν σε πιστεύω. Σε συγχωρώ Η δε σε συγχωρώ. Σ'αγαπώ Η δε σ'αγαπώ. Κανένα ντεμί. Mutually exclusive. Aν είναι μία από τις δύο θέσεις, με έστω κι ένα ανθυπο-ερωτηματικούλι, απλώς δεν είναι θέση. Βόλεμα είναι. Κεκτημένη Ταχύτητα.Να το πάρω αλλιώς, σε αυτά δε χωράνε ημίμετρα. Σε θέλω Η δε σε θέλω. Σε Πιστεύω Η δεν σε πιστεύω. Σε συγχωρώ Η δε σε συγχωρώ. Σ'αγαπώ Η δε σ'αγαπώ. Κανένα ντεμί. Mutually exclusive. Aν είναι μία από τις δύο θέσεις, με έστω κι ένα ανθυπο-ερωτηματικούλι, απλώς δεν είναι θέση. Βόλεμα είναι. Κεκτημένη Ταχύτητα.
Και δεν έχει να κάνει με το αν όλα είναι στη θέση τους 100% στον άλλον. Τον θέλεις π.χ. παρ’όλο που σου βγάζει την ψυχή και δεν είναι 100% το αρχέτυπό σου. Το ΘΕΛΩ σου όμως είναι 100%. Τον συγχωρείς κι ας μην έχει δώσει όλα τα εχέγγυα ότι αξίζει την συγχώρεση. Εσύ όμως το κάνεις στο 100%, παραγράφεις... Πόσο μάλλον για κάτι που έχει πνευματικότητα, καρδιά και νου μαζί. Πιστεύω – δεν πιστεύω, either-or.
Κι ας βλέπεις τα ξεκάρφωτα, που κράζουν από χιλιόμετρα ότι ήταν ανθρώπου γραμμένα. Οτι είναι ερμηνείες, αποδόσεις ή χάσιμο στη μετάφραση. Ετσι ή αλλιώς οι καιροί ξεπέρασαν το γραπτό που έμεινε και μαζί του πορεύτηκαν τόσοι και τόσοι. Και χρειάζονται πραγματικά ακρωτηριασμοί του πνεύματος για να πιστέψει ένα 21ου αιώνα φρέσκο μυαλό στο γραπτό εκείνης της βερσιόν.
ΤΟ Αδιέξοδο: Ξαναγράφουμε λέει τον Χριστιανισμό εκ βάθρων με τα νέα μας τα μάτια, αφήνοντας όλα αυτά που "χάσκουν", με ένα συνοπτικό «έτσι τα βρήκαμε, πίστευε και μη ερεύνα». Αφήνοντας άντε και λίγο χώρο για όλα αυτά που ο νους δε μπορεί να συλλάβει αλλά τα ζούμε καποιες φευγαλέες στιγμούλες, έστω και σαν θαύματα αγάπης ή κάποιας ροής, κάποιας συνέχειας, κάποιου βαθύτερου, προσωπικού νοήματος. Τότε θα είναι σα να παραδεχόμαστε ότι έχουν γραφτεί και διαιωνιστεί ΟΙ ανακρίβειες για να μην πω χειρότερα. Κι ότι τόσους αιώνες πορευόμασταν με λάθος νηολόγιο.Αν πάλι τον αφήσουμε ως έχει, σε λίγο περισσότεροι θα είναι οι επικριτές παρά οι πιστοί, μια και δεν μπορεί να σταθεί στο φως ακόμη και common sense ερωτήσεων. Πόσο μάλλον στο ύψος των περιστάσεων του να καθοδηγήσει, να βοηθήσει, να ανακουφίσει ουσιαστικά μέσω των εντελώς «δια ταύτα» ερμηνειών και πρακτικών (θρησκεία, με τις κατά τόπους αντιπροσωπείες, τις εκκλησίες).
Υπήρξε δεν υπήρξε, θεάνθρωπος ή ανθρωπάκι, το να συζητάμε ακόμα, και πολλοί από εμάς να ασπάζονται στο εξτρήμ ό,τι πιστεύουμε ότι αποτέλεσε ως σύμβολο και ως μήνυμα, δείχνει την πολύ βαθειά μας ανάγκη για στήριγμα. Και μαζί τις μοναχικές αλλά παντοδύναμες υπαρξιακές μας αναζητήσεις. Αλλά όσο κερδίζει έδαφος το close scrutiny της εποχής μας, τόσο αποσυντονιζόμαστε και απορρίπτουμε, χωρίς καν να τον μελετήσουμε και να έχουμε ιδία κρίση (στο μέτρο του δυνατού, μια και πρόκειται γαι ιστορικό πρόσωπο). Και ντρεπόμαστε όταν στη μεγάλη μας θλίψη ή τον μεγάλο μας φόβο, γραπωνόμαστε από το Θείο για βοήθεια, σα μωρά παιδιά.
Κι όχι τίποτα, δεν έχουμε και κάτι έτοιμο προς αντικατάστασιν, ούτε έχουμε ωριμάσει τόσο ως είδος που να μην χρειαζόμαστε κάτι στο οποίο να πιστεύουμε. Ας μην είναι Χριστός, ας είναι σκέτη Αγάπη κι Ευθύνη κι Ανιδιοτελής Προσφορά. Αν μη τι άλλο, πες ότι αξίζει η μετάβαση – το μέσο είναι το μήνυμα και το μήνυμα είναι το μέσο (που το σταυρώσαμε το μέσο, και θα το ξανασταυρώναμε με την πρώτη ευκαιρία).Ποιός θα έκανε την υπέρβαση? Ποιός αμαρτωλός πρώτος τον λίθο βαλέτω προς αυτή την κατεύθυνση - Η Πίστη μας, Εμείς?
(να πω τώρα Ο-έ-ο?!)
