Deck the Halls with Boughs of Holly, fa la la la la...
Τέτοιες μέρες αισθάνομαι κούραση δεκαετιών κοπανέλι με μελαγχολία. Και κρόσσια «αι σιχτίρ»! Κι απ’την άλλη ευγνωμοσύνη, που μού'δωσε η ζωή μερτικό σε πόνο που άντεξα, και χαρές που με κράτησαν να μη σταματήσω τη Γη να κατέβω... Ξέρω πως αυτή είναι όλη κι όλη μου η ζωή: Πρόβα, Πρεμιέρα, Παράσταση και Αυλαία Τέλους. Ολα μαζί σε μία δόση. Αναρωτιέμαι όμως πότε θα σταματήσει η αίσθηση του ότι βλέπω τα «Προσεχώς» και θα ξυπνήσω επιτέλους. «ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΣΕ 5’, ΕΙΣΑΙ ΗΔΗ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΡΕΕΕΕΕΪ!».Δε θ’αρχίσει η κανονική ζωή μου μόλις βγάλω την επόμενη υποχρέωση. Δεν θα βρω τον personal Jesus μου μόλις στρώσω τον ύπνο μου. Δεν θ'ανέβω κλάση αν κάνω dental floss κάθε βράδυ. Τώρα συμβαίνει. Που σας διαβάζω και με διαβάζετε. Αλλά όλο νομίζω πως από αύριο θα είναι my life in real.... Και πως ΟΚ, ήρθαν και πέρασαν και τα φετινά Χριστούγεννα στο περίπου, αλλά έχω ακόμα την Πρωτοχρονιά να γίνουν όλα σαν σε διαφήμιση... Να είμαι πλέον υπεράνω όλων των μικρών και ποταπών, και να κρεμάσω ένα ειλικρινές χαμόγελο (τίννν!) απ’τ’αυτιά...
(χμ, να θυμηθώ ν’αλλάξω τα ληγμένα με λιωμένα... σαλιωμένα...)
