Ο,τι και να γράψω, δεν θα μπορέσω ποτέ να βάλω σε λέξεις το πόσο μου άνοιξες τα μάτια και με άλλαξες Παράγραφε. Πέραν της κριτικής παρουσίασής μου στην ταινία που μας εισήγαγε στον κόσμο της μάχης και του κουράγιου, θέλω να ξέρεις ότι κάθε τι που μπορώ να κάνω για σένα είναι τιμή. Μεγάλη. Και πες ότι είμαστε ακόμα στην αρχή!
"Καλημέρα παράγραφε (κοίτα να έχουμε δουλειές, αλλά με το που γράφει η παράγραφος, προοοο-σοχή!). Ολα μες την ευαισθησία. Πιάνεις μια πρόταση και την κάνεις ουράνιο τόξο, από τη μία το σύννεφο απ'όπου πηγάζει, έτοιμο για μπόρα, κι από την άλλη το κασσελάκι με τον θησαυρό, μια καρδιά μάλαμα που επιτέλους βρήκε το βάλσαμο...
Οπως όμως είναι δύσκολο να βρεις τον θησαυρό στην άκρη του ουράνιου τόξου, καθώς κάθε φορά που πας νατο πλησιάσεις, έχει μετατοπιστεί λίγο, έτσι και για το βάλσαμο... Χλωμό να το πώ? Δύσκολο να το πω? Πάντως υπάρχει το ρημάδι (όσο θα υπάρχουν ουράνια τόξα!).Ενα μόνον: καλό ν'αλλάζουμε για τους άλλους, είναι μέρος της αποστολής μας, να τους παραχωρούμε το δικαίωμα να μας αφήνουν το σημάδι τους, αν το αξίζουν. Και είναι κομματάκι και της δικής τους αποστολής, να μας βοηθήσουν να δούμε πράγματα μέσα μας και ν'αλλάξουμε.
Ομως το να φτιάχνουμε μονίμως το σχήμα μας στη μορφή του εκμαγείου που μας δίνει ο άλλος, είναι σχιζοφρένεια - ο καθένας μας δίνει ένα καλούπι να γεμίσουμε με τον εαυτό μας, προκειμένου να είμαστε πιο δεκτοί κι αρεστοί, κι άρα ελπίζουμε αγαπημένοι. Αλλά στο τέλος το μόνο που κάνουμε είναι αντί να φτιάξουμε έναν όμορφο, αξιαγάπητο εαυτό, να φτιάχνουμε έναν καθρέφτη καταθρυμματισμένο, για να χωρέσει όλες τις προδιαγραφές που μας πετάν δεξιά & αριστερά...
Θέλει θάρρος να είσαι εσύ, και ναι, να γυαλίζες το πετράδι σου, να λάμψει το "πολύτιμο" από κάτω, να ξεχωρίσει από τις χαντρούλες και τα καθρεφτάκια τα πανηγυριώτικα... Θέλει ταγιάρισμα (σκληρή δουλειά) για να λάμπει το διαμάντι μας (αλλιώς είναι σκέτος, κακοσουλουπωμένος άνθρακας). Με ρέγουλα πάντως, ίσα να φαίνεται η λάμψη.
Ετσι και το παρακάνουμε, δε θα μείνει τίποτε, θα κονιορτοποιηθεί όλο το διαμάντι! Δε θα γίνει ποτέ του μπριγιάν, δε θα κοσμήσει ποτέ του τίποτε, δε θα χωρέσει ποτέ του την αντανάκλαση ουράνιου τόξου, δε θα αντιφεγγίσει η λάμψη του σε κανένα μάτι, δε θα ευφράνει η θέα του καμμία ψυχή... Ποτέ!
Θρυμματισμένος καθρέφτης... Οση ξυλοταινία και να βάλεις για να τον κολλήσεις, να μην πέφτει στο πάτωμα, σβήνουν τα φώτα και τι μένει μετά γι'αυτόν? Ούτε καν οι μυριάδες αντανακλάσεις της μέρας... Τι έχει από πίσω? Τίποτα, σκέτο τοίχο, ούτε καν κάποιο βάθος, ένα στήριγμα, ένα ακουμπηστήρι. Καρφί & σοβάς...Με πολλή αγάπη, να είσαι πάντα διαμάντι, με το ουράνιο τόξο μέσα του (και βάλσαμο γύρω-γύρω, κι όχι καθρέφτης-θρύψαλλα, ν' αντανακλάς μόνο τους άλλους!"
Aphrodite said... in doncat, post "To Forum των Νέων", 04.05.06
"Αγαπημένο μου κορίτσι, ως φίλη σε λατρεύω, ως συγγραφέας σε ζηλεύω, και ως αναγνώστρια σε χαίρομαι.Όσο για τους μικρόψυχους ... ασ΄ τους να λυώσουν απ΄τη ζήλια τους!!! Με αγάπη και ευγνωμοσύνη η Φίλη σου Α." μου είχες γράψει κάποτε. Ε, είναι τρομερό το ΠΟΣΟ ταιρίαζει να στα λέω μες τον καθρέφτη... Spooky! Δικά σου τώρα τα λόγια αυτά, χαρισμένα κι αφιερωμένα.
Πρέπει να φροντίσω τα καθημερινά που με τραβάνε από 10 μεριές και να προσπαθήσω να συνέρθω από τη γροθιά στο στομάχι με το κείμενό σου... Δύσκολο Παράγραφε, εμείς όλοι εδώ "γράφουμε", εσύ ξετυλίγεις τη ζωή σου... Γι'αυτό σου λέω, γροθιά στο στομάχι... Επανέρχομαι, θέλω να σου πω κι άλλα. Δεν βάζει τελεία κανείς μπροστά σου. Εσύ την βάζεις. Και την παύλα μετά."
"Τόσες φορές ξεκίνησα να σου γράφω τώρα καρα-αργάμισυ... Κάθε φορά πιάνοντας το συναίσθημα κι από άλλο πλευρό – 24, όσα ακριβώς κάγγελα για να κρατάνε την καρδιά μας φυλακή. Οσες ακριβώς ώρες να γεμίζουν τη ζωή μας μία μέρα τη φορά.
Αλλά δε γίνεται Παράγραφε. Απ’όπου και να το πιάσω το συναίσθημα, σαλεύει για να ξεγλιστρύσει. Και μαζί σαλεύει και το μυαλό. Δεν το χωράει πώς είναι δυνατόν να σου κλήρωσε ο λήγοντας ο πιο πικρός, ξανά και ξανά. Και μετά πάλι ξανά. Κι όχι, κληρώνει και πιο άσχημα. Η δυστυχία η π.... έρχεται και σε τζακ-ποτ. Αυτό δεν το έζησες (Δόξα τω Θεώ).
Αλλά με τόσα που έβρεξε πάνω σου, να τα μαζεύεις με φροντίδα(!), να τα κοιτάς και να τα ξετυλίγεις αργότερα μπας και γλυκάνεις εσύ, και ξεστραβωθούμε κι εμείς, ε, αυτό σου λέω δεν το χωράει το μυαλό μου. Το στένεψε ο κυνισμός με μέγγενη γερή. Κι η αθωότητα δραπετεύοντας, πριν σφίξει μέχρι τέρμα, πήρε μαζί της και το τελευταίο μου «πιστεύω» στην ανθρωπιά. Και πορεύτηκα. Μια χαρούλα!Κι έρχεσαι εσύ. Με τα χέρια άδεια είναι η αλήθεια. Ούτε δώρα ούτε όπλα. Οπως είσαι, αληθινή, σκέτη, ο εαυτός σου, ο μοναδικός. Ο Μοναδικός για την ακρίβεια. Και μου το κάνεις «φου!» ό,τι με πόρεψε ως τώρα. Πού να τη χωρέσω τόση μάνα? Τόση κόρη? Τόση αγαπημένη?
Και δως του να ζορίζω ν’ανοίξει το ρημάδι – και μαζί να σπάσω και μερικά πλευρά, δικά μου πλευρά, μια που δεν έχω γενναία τείχη να γκρεμίσω. Να έκανα εφφέ τουλάχιστον, «κοίτα Παράγραφε τι κάνω για σένα, ανοχύρωτη πόλη έπεσα», υπόκλιση κτλ (κάτσε μη μου ξεφύγει και κά’να επιφώνημα!). Κρακ-κρρρακ, κρακ! Να τα σπάσω λίγο ακόμη, σε κάθε ανάγνωση χρειάζεται μεγαλύτερο εμβαδόν...
Πονάω Παράγραφε. Τα σπάω και πονάω. Αλλά αν μπορέσω να σε χωρέσω μέσα μου, αν τα καταφέρω ποτέ δηλαδή, χαλάλι ο πόνος. Ολα χαλάλι σου. Α, το κείμενο ε? Μαζί με τ’άλλα. Τα τυπωμένα. Που θα τα δείχνω στις κόρες. Για να ξεστραβωθούν όποτε θα κάνω εγώ τις πατατιές μου και θα τους δείχνω λάθος δρόμο. Το λυσάρι μου παράγραφε. Το manual. Αυτό με το οποίο θα έπρεπε να μας στέλνει ο κατασκευαστής...Καλημέρα. Εσύ την έχεις σπίτι σου. Αμήν και στο δικό μας, το βολεμένο φτωχικό μας. (φτωχό μου μυαλό!)
Με ΠΟΛΛΗ αγάπη, Αφροδίτη.
ΥΓ- Παράγραφε, λίγο διάλειμμα. Ενα λίγο, τόσο δα. Για να μην ξεχάσεις ότι είσαι και γυναίκα... "Α ναι! Δεν μου αρέσει το Καλοκαίρι. Μου αρέσει το Θέρος , ο Θέρως , ο Θέρωτας." Τάδε έφη: Δύων Ανατέλλων, 26.06.06. Αφιερωμένο. Μάνα και κόρη μαζί εσύ. Για όλους. Αλλά και την ερωμένη, μην την αφήνεις πίσω. Σε χρειάζεται...
Aphrodite said... in doncat, post "Το Υπόγειο της Αφθονίας (και το Τίμημα)", από την Παράγραφο, guest-star in doncat, 24.06.06.
