Οι πιο πολλοί εδώ φοβούνται, και δεν έχουν άδικο. Την έχουν πατήσει πολλοί με πιο "σπουδαγμένους" συνεργάτες ,με τεράστια "εγώ", που έκαναν μεγάλες ζημιές.
Στην πράξη φαίνεται εκ των υστέρων ότι πολλά "λουκέτα" ήταν σε ζημιογόνες εταιρείες, οι οποίες από κακή διαχείρηση και μηδαμινή προσπάθεια εξυγείανσης, έφτασαν στο μη περαιτέρω και κατρακυλούσαν επί σειρά μηνών. Κι αν δεν κλείσουν, παίρνει η μπάλλα πολύ περισσότερο κόσμο.
Τι άκουσα? Τράπεζες? Συγνώμη, ποιός είπε ότι οι τράπεζες δουλεύουν για την ψυχή της μάνας τους? Δεν είναι ιδρύματα κοινωνικών παροχών, αλλά επιχειρήσεις που οφείλουν κι εκείνες να μην εμφανίζουν ζημίες (ειδικά σε διαστήματα που έχει γίνει εξαγορά) - και συνήθως δεν είναι τα μεγάλα κεφάλια που έχουν το πρόβλημα και λένε "όχι", αλλά τα μεσαία, που τρέμουν μη χρεωθούν προσωπικά ένα πιθανό κλείσιμο χρηματοδοτούμενης εταιρείας, πριν προλάβουν να βγάλουν τα λεφτά τους σε εύλογο χρονικό διάστημα (δηλαδή... απλώς όχι χτες!).
Είναι ΠΟΛΥ δύσκολο να πείσεις τράπεζες να σε σώσουν όταν φτάσεις στο χείλος του γκρεμού, και πρέπει να "παίξεις" δυο-τρεις μαζί για να σε συν-χρηματοδοτήσουν. Πριν όμως φτάσεις εκεί, σαφώς και βοηθούν στην παραγωγή πλούτου, και μετά αν δεν ορθοποδήσεις, δεν λειτουργούν παρασιτικά, αλλα απλώς εισπράτουν τα... "δεδουλευμένα" τους! Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Επιχειρηματικότητα? Μαζί τους! Συνδικαλιστές? Μαζί τους! Κράτος? Δεν έχει με τι άλλο ν'ασχοληθεί? Δεν είναι ιδανική λύση η κρατική παρέμβαση. Εάν κι εφ'όσον δεν μπορούν οι ίδιες οι επιχειρήσεις να λειτουργήσουν σε "ορθά" πλαίσια, υποφέρει όλο το σύστημα (κυρίως οι τελικοί καταναλωτές) και το κράτος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι τον πυροσβέστη, κι όχι τον αρωγό ή τον εξυγειαντή. Κι όσο πλουτίζουν οι διαπλεκόμενοι, τόσο φτωχαίνουμε εμείς, ως μονάδες &και ως χώρα. Και τίποτε δεν πρόκειται να μας σταματήσει, έτσι και ξαναγίνει ντου στο χρηματιστήριο! Ο,τι δεν πουλήθηκε τότε, θα πουληθεί έτσι και "ανέβει", στο πιτς-φυτίλι - ποιός πάει να επανδρώσει μηχανισμό παραγωγής έτσι και του τάξουν μηνιαίο εισοδηματάκι, ενσημούλια και συνταξούλα σε μια δημοσιοθεσούλα?
Αλλα φταίμε που περιμένουμε και κρατική παρουσία για προστασία, κι όταν είναι κρατική απουσία, παραπονιόμαστε. Και δωσ'του για να ξεκινήσουμε από την ελληνική αγορά που δεν μπορεί να σηκώσει καλές οικονομίες κλίμακος, πηγαίνουμε έξω, ώστε να συμπιέσουμε το κόστος. Βottom line φυραίνουμε τους εδώ και δυναμώνουμε τους έξω. Εχετε σκεφτεί ότι στη γκοφρέτα που αγοράζουμε, τα συστατικά αναγράφονται σε ένα κάρο ("βαλκανικές") γλώσσες, όχι γιατί εξάγονται εκεί, αλλά γιατί παράγονται εκεί?
Είναι απαραίτητο λέει να φροντίζει το κράτος για το "ευ ανταγωνίζεσθαι". Στόχος θα ήταν να είναι παντού εφικτό αυτό το ρημάδι το «ευ» ΧΩΡΙΣ παρεμβατισμούς, ώστε να λήξουν και πολλά προβλήματα, και να μπορεί το κράτος να ασχοληθεί με πολύ ουσιαστικά ζητήματα πρόνοιας και παιδείας πχ.
Ελα όμως που και να θέλουμε, δεν το αφήνουμε το κράτος ήσυχο... Αναφέρω ως παράδειγμα την απελευθέρωση των υγρών καυσίμων το '92. Υποτίθεται ότι μια που το πετρέλαιο ως προϊόν είναι μη διαφοροποιήσιμο (από τα ίδια τάνκερς μπαίνουν στα ίδια δυιλιστήρια και μετά το παίρνουν οι διάφορες εταιρείες καυσίμων), ή μόνη διαφοροποίηση είναι στο "όνομα" του πρατηρίου και την τελική τιμή. Αντε και στην προσπάθεια που έχει κάνει η εταιρεία να το "εμπλουτίσει" με διάφορα στοιχεία κι αύξηση των οκτανίων ώστε να βελτιώσει (λέμε τώρα) την απόδοσή του κινητήρα σου (για πρώτη-δευτέρα μες την πόλη).
Μέχρι τότε οι τιμές ήταν πάνω-κάτω οι ίδιες, με τον κάθε πρατηριούχο να αφήνει λίγο "λάσκα" στο κέρδος του, ή αν έβλεπε ότι δεν τον έπαιρνε, να την κατέβαζε πάλι λίγο την τιμή. Και με την απελευθέρωση, όπου οι παρτηριούχοι λύσσαξαν ότι επιτέλους θα μπορούν να καρπωθούν μεγαλύτερο κέρδος ανά λίτρο, για να μην πάθει collapsus (έστω και βραχυπρόθεσμα) η εμπορία σε σύννεφο αλληλοκαρπαζωμάτων, οι εταιρείες δεχόντουσαν τρομακτική πίεση από τους μεν βενζινάδες να τους αφήσουν να έχουν περιθώριο, από το δε κράτος να μην ανέβει η τελική τιμή λιανικής. Δηλαδή τους έλεγε "Εταιρείες μου, συμπιέστε εσείς το κέρδος σας, αφού εγώ την φορολογία δεν δύναμαι, μερσί."
Το αποτέλεσμα? Να κρατηθούν για λίγο όλες μαζί, και μετά να ανεβάσουν την τιμή -περισσότερο από το αναμενόμενο- πάλι όλες μαζί (βοηθούμενες βέβαια από την αύξηση των διεθνών τιμών του βαρελιού). Το μόνο που έμεινε ήταν το κράξιμο όσων έκαναν "αισχροκέρδεια" (ναι, τους έκαναν τη μούρη κρέας...) Αλλα όλοι μας το πληρώσαμε πολύ ακριβά.
Οταν μπαίνει "πλαφόν" για να προστατευτεί ο υγιής ανταγωνισμός, όλοι κινούνται με βάση αυτό, και μη τυχόν και τους το πειράξεις... Και μετά το ξεφτιλίζεις μπαίνοντας σε μία αδιάκοπη μάχη "δώρου", καταστρατηγώντας την όποια συμφωνία "κυρίων" που μπορεί να κρατά την αγορα από το να φρενιάσει εντελώς...
Δείτε με τα σούπερ-μάρκετ το ίδιο φαινόμενο, κι εκεί μάλιστα να παίζονται πιο βρώμικα παιχνίδια με τα πλαφόν - σε σημείο που άμα δεν γουστάρει ο άλλος, να μην βαζει το προϊόν που πουλά ο Χ και θέλει να αγοράσει ο Ψ, για να δημιουργεί τεχνητή έλλειψη ώστε να παίξει μετά με την τιμολογιακή του πολιτική (της οποίας τα μισά θα τα πάρει το σουπερ-μαρκετ μαύρα). Κι ο Ψ να φτάνει ν απληρώνει κερατιάτικα για το Χ του... Μη μιλήσω και για Ολυμπιακή τώρα και φουντώσω (ναι, παντού κολλάει η άτιμη!)
Σε απλά ελληνικά: Πόσο κάνει ένα βιολογικό γάλα ξέρει κανείς? Και πόσο από αυτό που πληρώνεις έχει πραγματικό αντίκρυσμα ("αγνό" γάλα) τουλάχιστον να έχεις το "αγνό" όπως εάν το άρμεγες απ'τη δική σου τη γελάδα? Πληρώνεις για να στο κάνει κάποιος άλλος, ώστε να έχεις τον χρόνο να τρομπονιάζεις (very sic) κάνοντας άλλα πράγματα. Αξίζει λεπτό-προς-λεπτό, βάζοντας και το "ζμπρώξιμο" διαφήμισης / positioning κτλ, παλιές ιστορίες που πρέπει να βγάλουν τα λεφτά τους + το κέρδος, ή... Αραγε μπορούμε να κάνουμε τις θεωρίες που ανάπτύξαμε εδώ κουπόνια, να έχουμε καμμιά έκπτωση στο γάλα, ή....
Τι να πει κανείς για το πόσο στραβά χειριζόμαστε ορισμένα "αρμεχτήρια" στη χειρότερη, ή "χρυσωρυχεία" στην καλύτερη? Θέλουμε προϊόν, δουλειά, παραγωγή, πλούτο!
Ελιές? Μέσω δηλωμένων στρεμμάτων για να καρπωθούν τις επιχορηγήσεις, η Ελλάδα θα έπρεπε να ξεπερνάει την παλιά Ρωσία σε εμβαδόν. Ομως δεν τις καλλιεργούμε, καθώς τους αλβανούς δεν τους θέλουμε, αλλά οι έλληνες είναι ακριβοί - άσε που έτσι και βάλουμε έλληνες οι άλλοι θα μας τα κάψουν! Γι'αυτό και αλωνίζουν τώρα Ισπανία-Πορτογαλία.
Καπνά? Εχουμε από τις γευστικότερες ποικιλίες του κόσμου αλλά οι επιχορηγήσεις δεν κάνουν τις συγκεκριμένες καλλιέργειες τόσο lucrative όσο άλλες, αποσπασματικές. Κι έτσι εξάγουμε λίγα, κι εισάγουμε -συσκευασμένα πλέον - πολλά.
Φέτα? Ας είναι καλά ο Κακλαμάνης-Ευρωβουλευτής που όταν οι πανάξιοι ΝΔ και Πασοκ-ευρωβουλευτές μας απείχαν, κατάφερε να δώσει την απαιτούμενη ψήφο για την προστατευόμενη ονομασία προέλευσης! Κι όμως μείναμε με το όνομ, και τις πωλήσεις τις πήρε η Σκανδιναυία! (όπου του είπαν και το αμίμητο,όταν ρώτησε περί ευρώ, πού στο διάτανο είναι τα νησιά του Αιγαίου, «αυτόν τον χάρτη μας δώσατε, αυτόν βάλαμε»!)
Φαγητό? Θα μπορούσε κάποιος με κεφαλαιοποιήση να κάνει κάτι ελληνικό (όχι greek musaka με κουτάλι της σούπας, έλεος!) εμπορική ναυαρχίδα. Οχι σε "καλλιτεχνικό" επίπεδο Μαμαλάκη, αλλά σε χειροπιαστό προϊόν, όπως καλαμάρια Βαλτικής ή σολωμό Σκωτίας ή ρέγγα Νορβηγίας. Ούτε ένα γλυκό δεν έχουμε καταφέρει να εξάγουμε τυποποιημένο και με "στάμπα" πρεσβευτή στο εξωτερικό. Τα λουκούμια μας τά’φαγε η Τουρκία και ο εκ Βελγίου ορμώμενος Leonidas δεν πιάνεται, δε συζητώ για καταγωγή, αλλά χώρα παραγωγής & δημιουργίας εγχώριου πλούτου.
Κρασιά? Αλλο μεγάλο γέλιο! Για ρωτήστε τι "πόρτα" έχουν φάει οι οινοποιοί μας, ακόμη και οι δύο μεγάλοι, και τι μοναξιά στα επιχειρησιακά τους οράματα... Εδώ σε κάτι από το οποίο θα μπορούσε να έβγαινε χρήμα μέχρι και για τις τοπικές κοινοτητες, τις "Διαδρομές Κρασιού" όπως στο εξωτερικό (σκεφτείτε το σαν τουρισμό με το αυτοκίνητο, όπου επισκέπτεσαι τόπους με οινοποιεία), με όλο το εμπορικό στήσιμο και τα κέρδη που συνεπάγεται αυτό, κολλήσαμε στα γραφειοκρατικά & την ασυνεννοησία των μεμονωμένων κρασοπαραγωγών, που δεν μπορούσαν να δουν την μεγάλη εικόνα! Κι έρχονται μετά τα κρασιά made-in-California, μ'ένα πολύ έξυπνο marketing, να συμπεριλαμβάνονται σε λίστες degustation - έλεος!
Τουρισμός? Εδώ γελάμε! Πέραν μερικών συγκεκριμένων πολύ καλών μονάδων (που τις προτιμά μέχρι ο Σουλτάνος του Μπρουνέι), οι οποίες όμως δεν παράγουν πλούτο αλλά απλώς τον ανακατανέμουν στο συγκεκριμένο κλειστό γκρουπ, και μερικών καλών προσπαθειών, τα υπόλοιπα είναι τρομακτικά άξεστες προσπάθειες "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε..." (τι να σου κάνει ένας Τσεκλένης μόνος του, άντε και μερικοί δήμαρχοι, τα νησιά μας είναι οι πιο κούκλες "ιερόδουλες" που τις χαίρονται οι άπλυτοι, vulgaire πελάτες, κάτι μπατιρο-τουριστάκια της συμφοράς). Και τα κότερα πάνε Τουρκία, σε οργανωμένες μαρίνες. Πολιτισμένες.(καλό, ε?) Τι να συνεχίσω - καταλαβαίνετε...
Στο επόμενο T-shirt, τυπωμένο εμπρός:"Πόσες ζωές έχετε για να χαραμίσετε;" και πίσω: "Και πόσο αξίζει η κάθε μία;"
Ο-έ-ο?!
