Περί Πλούτου 2. (Oχι το σκύλο του Μίκυ...)

My name is Hilton. Paris Hilton.

Πώς μπορούμε να κοιμόμαστε όσο έξω έχει Τρίτο Κόσμο? Κι όταν ξέρουμε ποιοί τον κατοικούν και πώς ζουν – και κυρίως, πώς πεθαίνουν... Πόσο ζώα μπορούμε να είμαστε?

"Χμμμ.... Ωραία... Παχιά μοκέττα, ασανσέρ εξωτερικό μες τη τζαμαρία και την καθρεφτιά, έρχεται κι ο ένας ο σχεδόν καρτούνης από πίσω με τις μισές βαλίτσες... οι άλλες θέλουν τρέηλερ, οκ...

Χλααατς! η κάρτα στην πόρτα, Χλαπ! το 100-ευρω στην χούφτα του, ναι, ναι, υποκλίσεις, πάενε τώρα...

Να δω, ωραία, άπλα, και το μίνι γκολφ του, και περπατο-ντουλάπες... Κυριλέ μπομπόνια (πάααλι μέντα?) στο μαξιλάρι και μισό λεπτό... τηλέφωνο στο μπάνιο και αααα, οκ, τρίγωνη τσάκιση στο παπιέ ντε κωλ! Εδώ είμαστε!!!


Ωχ, τι φασαριά είναι αυτή? Κάτσε ν'ανοίξω με το ρημόουτ το παράθυρο... Τι'ν'τούτοι... πικετοφορία... Μετανάστες είναι? μαυρούκοι μου κάνουν πάντως... να μπούνε μέσα?

Ε δε σφάξανε χρυσό μου, τόσα σας δίνω σε φιλανθρωπίες κι επιχορηγήσεις, δε θα μου κουβαληθείτε κι εδώ μέσα με τη βρώμα σας κιόλας!"

(Kαταλαβαίνετε πού μου κλωτσάν όλα τα "ξενοδοχεία"? Στο "-δοχεία", ήτοι όλο και κάποιος θα μένει στην απ'όξω... Και δε με τιμά διόλου ως άνθρωπο να μένει έστω κι ένας έξω. Ανέφικτο, ανεδαφικό, ουτοπικό, ρομαντικό, αλλά να τις βράσω τις μέντες στο μαξιλάρι, όταν τόσοι ζούνε με κάτω του 1 δολλαρίου τη μέρα. Ποιά μέρα δλδ...

Κι εγώ να έχω κι επιλογή λέει του σε ποιό ξενοδοχείο θα απιθώσω το καπιταλιστικά γουρουνίσιο μου σώμα, όταν ο άλλος αν γεννηθεί στις αποθήκες, με μπάλλα στο πόδι κιόλας, θα είναι και σε καλύτερη μοίρα. Υπάρχουν κι οι υπόνομοι αφού...).

Δεν ξέρω, βλέπω την κυρία απέναντι να ποτίζει τα γεράνια της με το ποτιστήρι. Ομορφα και καθαρά, όχι με λάστιχο να τα κάνει λίμπα. Είναι η πληρότητα προσωποποιημένη. Και βλέπω και τον executive της γειτονιάς. Να γυαλίζει τη Μαζεράτι του (στις πολυκατοικίες μέσα!) με αυτιστική προσήλωση. Αν μπορούσε θα την έπαιρνε και στο κρεβάτι του! Μου βγάζει μόνο κενό.

Τα χρήματα μπορούν άραγε να σου αγοράσουν ευτυχία, αν δεν ξέρεις ότι δεν αγοράζεται ποτέ της? Πουλιέται ίσως, μα δεν αγοράζεται...

Κι αν δεν έχεις χώρο πού να την βάλεις?

Και τι σόϊ ευτυχία είναι αυτή που θα μπορεί να αγοραστεί με λεφτά? Τα έχασες - την έχασες? Τα ξανακέρδισες - την ξανακέρδισες?(Σάμπως την είχες και ποτέ?)

Αν τα χρήματα δεν αγοράζουν την ευτυχία, σιγουρα μπορούν να νοικιάσουν μπόλικη!

Κι απ΄την άλλη... Αν τα χρήματα δεν αγοράζουν την ευτυχία, δεν ξέρεις να ψωνίσεις σωστά!

(Γυιός βιομήχανου Κνίτης συνδικαλιστής... καλό!)

(χμ... έχω και κάτι παλιόχαρτα που πρέπει να ξεφορτωθώ, καλά που το θυμήθηκα!)